Alice Munro verstaat de kunst om in een paar korte zinnen een persoon of situatie te tekenen, zodat die je ongeveer voor de rest van je leven bijblijven. Soort Anti-Proust, die ontelbare keren op iets of iemand terugkeerde, en de lezer het gevoel overhield dat het essentiële nog niet geschreven was. In dat wonderlijke kortverhaal The Progress of Love, met die prachtige titel ook, beschrijft ze kort de gecompliceerde relatie van de vertelster met haar moeder. Ze heeft het gevoel dat haar moeder haar compleet doorziet, dingen weet over haar, gewoonlijk bezwarende die zijzelf niet eens weet, iets dat veel verder en dieper gaat dan al de gemene dingen en leugens waaraan ze zich ooit bezondigd heeft, iets totaal beschamend en vernietigend dat zelfs God niet kon zien, alleen haar moeder. Dit in tegenstelling tot haar broers, die kennelijk in een ander universum leven. Ze schrijft: My brothers werent bothered by any of this. I dont think so. They seemed to me like cheerful savages, running around free, not having to learn much. Zo kan ik het mij ook precies voorstellen vanuit mijn jeugd. Als ik aanbelde bij een vriendje, en zijn zusje deed open, dan keek ik ook in een andere wereld. Ik kon van haar gezicht aflezen dat ze zich om allerlei zaken bekommerde, waar ik niet de minste idee over had. In haar ogen moet ik ook een wilde geweest zijn, die er niet om gaf dat zijn knieën zwart waren, zijn korte broek wat gerafeld, zijn trui niet effen zittend, zijn mond half open met vooruitstekende, ongepoetste tanden. Ik kon dat toen niet allemaal opnoemen noch bemerkte ik het, maar er was iets zorgelijk over haar dat mij betrof. Soms bekroop mij het gevoel dat ze mij graag als één van haar poppen in bad had gestopt om als ik helemaal proper was, even toegewijd als ze mij had gewassen mijn arm zou uittrekken of mij zou beginnen grondig te bespuwen. Maar ik ga verder met Munro: ze beweert in de daaropvolgende zin dat alles veel eenvoudiger werd, toen ze zelf twee jongens kreeg uit haar huwelijk. Veel van de zorgen die ze zich als meisje had gemaakt gingen daardoor over: And when I just had the two boys myself, no daughters, I felt as if something could stop now- the stories, and griefs, the old puzzles you cant resist or solve. Geniaal, vind ik, hoe zij in een korte paragraaf zon evolutie neerzet, en wat ze daarin ontwikkelt als gender-verschil. Een figuur uit datzelfde verhaal is de vriend van haar tante een zekere Mr. Florence, die over een prachtige Chrysler beschikt, iets wat op het platteland in Canada waar de vertelster woonde iets buitengewoon was. Zij schrijft: His favorite place to be was in his car. His car was a royal-blue Chrysler, from the first btch turned out after the war. Inside it, the upholstery and floor covering and roof and door padding were all pearl gray. Mr. Florence kept the names of those colors in mind and corrected you if you said just blue or gray. Dat heb ik ook. Ik had ooit een peugeot-coupé, metaalkleurig maar de stoelen, vooraan, en de zetel achteraan waren kersrood, in een soort pluche. Mijn wagen leek op een bordeeltje op vier wielen. Ik had hem domweg gekocht omdat hij zo mooi oogde in de etalage, maar was er achteraf een beetje beschaamd in. Bordeel-rood, zei ik altijd, over het binnenwerk, en kon het niet hebben als men van gewoon rood of zelfs kersrood sprak. Het was bordeel-rood, alsof ik door de schaamte te benoemen die ik voelde, ze meteen ook de baas was. Berryl, de tante van de vertelster, gelooft niet in die pearl gray en zegt: Mouse skin is what it looks to me. said Beryl rambunctiously. I tell him its just mouse skin!. Zon zinnetjes blijven hangen. Pearl gray of mouse skin. Kersrood of bordeelrood. Zo mooi Alice Munro!
Posted on: Thu, 31 Oct 2013 10:26:16 +0000
Recently Viewed Topics
© 2015