16 După ce i-a trecut supărarea lui Anton pentru textul despre patriarh, ne-am dus iar la pescuit. Pe lac de astă dată, la Scurtu. Era o ceaţă densă, la 5 dimineaţa. Auzeam doar vreo raţă cum înoată, saltul câte unui peşte, dar nu vedeam la peste 3 metri. - Poate vomiţi şi pe Mioara, l-am auzit pe Anton. - M-a pârât loaza. Loaza era Angela. - Ai crezut că eşti de capul tău? Loază eşti şi tu. Auzi, să vomite… Anton a început să înjure. I s-a încurcat firul în ceva prin apă. Am aruncat departe cu lanseta. Dădeam tot la fund. Aruncătura n-a fost urmată de plescăitul plumbului în apă. Sau n-am fost atent, o cioară croncănea pe aproape. O perioadă am tăcut. Anton scotea câte un peşte la 10 minute. La mine era linişte şi pace. Nu mă conturbau. - O să te rog să-ţi faci programare la mine să te învăţ ce-i pescuitul, avea impresia că mă necăjeşte Anton. Nu eram afectat, nu veneam la pescuit pentru captură, ca şi el, încrâncenat, ci pentru jocul aşteptării, destins, iar dacă şi pica în cârlig un peşte, doi, o plasă de peşti, nu era rău. Îi dădeam lui Anton ca să-i gătească Minerva, cel mai adesea. Mâncam la ei, eventual. Dacă nu-i păstram pentru mama. Era mare amatoare. Dintr-o dată s-a ridicat ceaţa. Şi atunci mi-am văzut firul stând deasupra apei, şi peste malul celălalt, pierdut într-un lan de porumb. Am început să râd, râdea şi Anton. Aveam şansa să prind un ştiulete. - Eşti de pomină, stupide, mi-a aruncat Anton. - Încerc să mă descurc. - Te scoţi doar cu proza, în rest eşti nul. Nuluţ. - Merci. Să trăieşti că ne trebuieşti. Pe la prânz am ajuns în apartamentul lui Anton. Eram gata cu curăţatul peştilor când a intrat pe uşa Minerva, cu o plasă mare cu legume în mână. - Aha, a fost victorioasă vânătoarea! Ne spunea că venim de la vânătoare când soseam de la pescuit, după ce am văzut toţi trei un desen animat haios. Despre oamenii comunei primitive, despre cum îşi procurau hrana şi, după ce se săturau mâncând, cum îşi târau femeile de păr până în grote. Unde desenul n-a mai arătat ce făceau. Noi bănuiam că acolo nu se desfătau cu geometria. Anton m-a trimis să aduc uleiul din cămară. - Nu-l găsesc. - Lasă că vin eu, a strigat Minerva. Şi-n semiobscuritatea cămarii o pereche de sâni mi s-a rezemat de omoplaţi. Minerva m-a sărutat pe ceafă. Mirosea a săpun, a curăţenie, a doamnă. din Zilele mele cu Renata de Alexandru Petria 16 Zodra de boosheid van Anton over was, naar aanleiding van mijn tekst over de patriarch, gingen we weer vissen. Deze keer naar de vijver, naar Scurtu. Dichte nevel, om vijf uur ‘s ochtends. We konden af en toe een eend horen zwemmen, een vis horen plonzen, maar we konden nog niet drie meter ver zien. - Misschien ga je ook op Mioara kotsen, hoorde ik Anton zeggen. - Ze heeft me verklapt, die nietsnut. Die nietsnut was Angela. - Wat dacht je dan, dat je zomaar van alles naar eigen believen kunt doen? Jij bent ook een nietsnut. Niet te geloven, kotsen… Anton begon te schelden. Zijn draad was onder water ergens in verwikkeld geraakt. Ver wierp ik de hengel. Ik raakte herhaaldelijk de bodem. De worp werd niet gevolgd door het plonzen van het lood in het water. Of ik hoorde het niet, want een kraai kraste in de buurt. Een hele poos hielden we ons stil. Anton trok elke tien minuten een vis uit het water. Bij mij was het rust en vrede. Ik stoorde me niet aan zijn vangsten. - Je zal eens met mij moeten afspreken dat ik je wat vislessen geef, zei Anton, in de overtuiging dat hij me plaagde. Ik leed er niet onder, ik ging niet vissen om de vangst, zoals hij, altijd krampachtig, maar om het spel van het wachten, altijd ontspannen. En als er af en toe een vis aan de haak kwam, of twee, of als we een heel netje vissen hadden, dan was dat natuurlijk niet slecht. Ik gaf de vis aan Anton opdat Minerva hem zou gaan koken, dat gebeurde meestal. Af en toe at ik ook bij hen. Of anders bewaarde ik mijn vis voor mijn moeder. Die was een groot liefhebber van vis. Opeens trok de nevel op. En toen zag ik mijn haak boven water en op de andere oever in een maïsveld verdwijnen. Ik begon te lachen, Anton lachte ook. De kans was groot dat ik een maïskolf zou vangen. - Je bent geweldig, man, wat idioot, wierp Anton mij toe. - Ik probeer me te redden, reageerde ik. - Jij redt je wel met je proza. Voor de rest ben je een nulletje. - Merci. Moge je lang leven, want nodig heb ik je nog even. Tegen de middag kwamen we in Antons flat aan. We waren net klaar met het schoonmaken van de vissen toen Minerva binnenkwam, met een grote zak groente in haar hand. - Aha, wat een glorieuze jacht! Ze vertelde ons dat we van de jacht terugkwamen, toen we net terug waren van het vissen. Dat was omdat we met zijn drieën een lollige tekenfilm hadden gezien. Het ging over mensen uit de oertijd, over hoe ze aan eten kwamen en hoe ze vervolgens, als ze zich hadden zat gegeten, hun vrouwen bij het haar grepen en hen de grotten in sleepten. Verder liet het filmpje niet zien wat ze daarbinnen deden. Wij vermoedden dat ze in elk geval niet van de geometrie aan het genieten waren. Anton stuurde me naar de voorraadkamer om olie te halen. - Ik kan het niet vinden. - Ik kom eraan, riep Minerva. En in het halfdonker van de voorraadkamer kwamen een paar borsten tegen mijn schouderbladen leunen. Minerva zoende me in de nek. Ze rook naar zeep, fris, als een dame. uit Mijn dagen met Renata van Alexandru Petria
Posted on: Thu, 21 Nov 2013 15:02:00 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015