Allerlei Ik ging vandaag ,na lange tijd, weer eens met het stoppertje naar Gouda, ik wilde het een en ander kopen wat hier in ons dorp niet zo makkelijk voor handen is. Ik heb vrij reizen, dus extra reisgeld kost het me niet eens. Ja, ik weet dat ik verwend ben in dat opzicht. Dus op mijn fiets naar het station, en op het perron aangekomen zag ik een iets ouder echtpaar, hij met een trolley en zij alleen maar haar handtasje. Kijk, het hadden ook een broer en zus, of gewoon goede vrienden kunnen wezen , dat zie je aan de neuzen niet. Maar laat ik er vanuit gaan dat het een echtpaar was…zij frunnikte wat aan zijn stropdas en gaf hem een stevige zoen, en ik hoorde haar zeggen ‘kijk je goed uit schat, voorzichtig de trappen af of neem anders de lift, als die er is. Maar op de meeste stations is die wel aanwezig, beloof je dat je goed uit zult kijken?’ “Ja ja, dat zal ik doen, als ik aangekomen ben zal ik je een mailtje sturen of ik doe het met een SMSje, ( mensen van deze tijd, dat dus wel, petje af) maar ga er nu niet op zitten wachten, want dat duurt nog uren, het komt goed hoor, geen zorgen!” Zo probeerde hij haar gerust te stellen. Ze knikte maar eens en ja, ik zag het goed, ze had tranen op haar wangen. Ach wat sneu….hoelang zou hij wel weg blijven? En zou hij heel erg ver gaan? Misschien wel naar het buitenland? In ieder geval was het geen feestje voor haar, voor hem ook niet, lijkt me, maar ja hij voelt het misschien anders, zij was duidelijk verdrietig, dat zag ik wel! Toen de trein in de verte aankwam klampte ze zich aan hem vast, ik bleef maar , zij het ongemerkt, naar hen kijken, ik had medelijden met haar. Ze riep nog toen de trein vertrok en hij op het balkon bleef, evenals ik, want het was maar 7 minuten rijden, vergeet niet in Gouda over te stappen hoor, het ga je goed, doe heel voorzichtig, neem de lift als die er is daag daag” En hij knikte geruststellend naar haar, toen bleef ze achter op het perron.. ik zag haar nog even zwaaien en kushandjes geven, hij deed dat niet, maar ja, niet iedereen is het zelfde..Zo kreeg ik de indruk dat hij nu eindelijk een beetje tot rust kwam, afscheid nemen is geen sinecure vanzelf. In gedachten heb ik hem ook maar een goede reis gewenst en ik dacht nog,”wee je gebeente als je haar bij aankomst, waar dat dan ook mag zijn, geen SMSje stuurt……” Ach ja, zo kun je in gedachten nog door borduren op gebeurtenissen die je ziet en gezien hebt. Zo zag ik nog steeds dat figuurtje op het perron, zo eenzaam. Ik zal nooit te weten komen waar hij heen ging en of zij nog lang verdriet zal hebben. Toen ik in Gouda aan kwam zag ik een bekende vrouw, iemand uit het verleden, iemand die mij eigenlijk nooit zo na aan het hart gelegen heeft, ik wist dat ze loog en bedroog, en profiteerde van een heel lieve vriend van ons. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen een praatje met haar aan te knopen, wel zag ze er erg verlopen uit, ik kreeg een beetje medelijden met haar. Maar toch… ik kon het niet. Ze zag mij ook, en ze kreeg een kleur, nu dat hoeft niet voor mij, want ik vind het nu allemaal niet belangrijk meer. Laat haar maar. En dit alles overdenkend liep ik door naar de stad, en ik heb daar gezellig over de markt gewandeld, de kraam die ik zocht was er niet, het was toch wat stiller dan anders, viel mij op. Och het is nog komkommertijd natuurlijk. Nog vakantie’s enz. Maar toen ik bij een warenhuis, de Hema, kwam en naar binnen liep, viel daar wel de drukte gewoon op me, heel veel scholieren waren op zoek naar schoolmaterialen. En dat was echt gezellig om aan te horen. Dat ging zo: “O wat gaaf, moet je kijken, die agenda, Silvia, hoe vind je die? Mooi he, en zo vlot om te zien, al die kleurtjes erop, ik denk dat ik deze neem…..o nee, dat kan niet want het past niet bij mijn etui en schriften, die zien er heel anders uit, nee dan maar niet, jammer. Ik kan nu niet met het verhaal thuis komen dat ik andere schriften wil, dan krijgt mijn vader een hartverzakking, nee dat kan ik niet maken jo” Ik dacht nog “wel ja ,we gaan het al gelijk over hartverzakkingen hebben, overdrijven geen gebrek hier” en tegelijk bedacht ik me ook dat die meisjes niet echt beseffen hoe ernstig zo’n hartkwaal kan wezen. Hee Melis…( zal wel een afkorting zijn van Melissa) wat heb jij voor schriften gekocht, past deze gave agenda daar bij?” “nee antwoord Melis, niet bij mijn spullen, ik heb mijn schoolspullen bij VenD gekocht, daar zijn ook leuke dingen te koop, zullen we daar eens gaan kijken?” “Ja dat is goed, meiden kom mee, we gaan naar Ven D, ( hee dat rijmt) maar ik heb niet zoveel geld meer, en daar is alles misschien wel duurder” “we gaan gewoon even kijken en anders komen we hier weer terug, maak je niet zo druk “ zei Silvia ( volgens mij was zij het die dit zei) Ik had een binnenpretje, ze moeten zich niet zo druk maken, nu, volgens mij waren ze daar toch aardig mee bezig. Wat had ik het vroeger dan makkelijk, een groen ruitjesschrift en een groen lijntjesschrift, mijn moeder maakte zelf de etui, en met mooie knopen maakte je het ding dicht en een inktlap maakte ze ook zelf, gummetje en een paar potloden in je etui en klaar was je. En natuurlijk de kroontjespen . Ja, natuurlijk, tijden veranderen, maar ik hoefde tenminste niet te kiezen tussen alle kleuren, patroontjes en hippe motieven. Ik heb toch het gevoel dat ik niet wil ruilen, toen hoorde je er gewoon bij, omdat iedereen zo’n beetje het zelfde had. Tenminste, over het algemeen genomen dan. Maar ik erken hier ook dat je de koning te rijk was als je soms toch eens een gekochte etui kreeg op je verjaardag ,kleurpotloden en tekenpotloden, een liniaaltje en een gummetje en dan kon je het ding zo mooi open klappen. Soms bestond het uit drie delen, maar als het uit twee delen bestond ( wat goedkoper was natuurlijk) was je ook al gelukkig. Zo al mijmerend over de tijd van toen en nu deed ik onderwijl mijn boodschappen, en ben daar goed in geslaagd. Ik kon nog net de eerst volgende trein halen., en terwijl ik daar heen spurtte, zag ik in de gauwigheid nog een dame die er sjofel uitzag en een klein karretje achter zich aantrok, met kapotte plastic zakken met wat schamele bezittingen, en ik dacht nog “misschien een dakloze vrouw, die moet maar weer zien dat ze vannacht een onderkomen krijgt, voor haar geen drukte om mooie schoolspullen, ze zal misschien al blij zijn met een bordje eten of een tubetje tandpasta om haar bekkie eens wat op te frissen.. Want eerlijk gezegd, rook ze niet fris toen ik haar voorbij liep. Het arme mensje…….. Toen ik uit de trein stapte hier in ons dorp, kon ik het toch niet laten om naar de overkant te kijken, het andere perron, waar die dame zo nadrukkelijk en met node afscheid nam van die meneer. Was dat echt pas een paar uurtjes geleden? Zou hij haar al een SMSje hebben gestuurd??? Door Dinie Visschers-de Wit
Posted on: Sun, 25 Aug 2013 06:31:46 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015