‘Daar moet je nu eens iets over schrijven.’ Zegt een kennis van mij, die in hetzelfde schuitje zit als ik. Ik denk ja, dat zou ik inderdaad eens moeten doen. Ik zou eens al mijn frustraties van me af moeten schrijven. Dingen aan de kaak moeten stellen. Die kennis bedoelde dat ik er eens een column over moet schrijven, maar daar begin ik niet aan. Als ik hierover een column schrijf in de krant kan ik me nergens meer vertonen. Ik maak mezelf compleet onmogelijk. Daarom zet ik het op facebook. Op facebook mag je zeggen wat je gegeten hebt, wat je gaat doen en wat je niet gaat doen. Wat je kinderen doen of niet doen, je vader of je moeder, oom of tante, het maakt niet uit. Dan mag ik zeker iets schrijven over mijn frustratie. Hier komt ‘ie. Het ongelooflijke is gebeurd. Ik zit al vanaf januari dit jaar zonder werk thuis. Het is vreselijk. Het is erger dan ik zeggen kan. Maar oh nee, er zijn toch dingen die misschien net ietsje erger zijn. Dat zijn de mensen die met spirituele waanzin aankomen zoals: je roept het over jezelf af. Of: (bijna nog erger) tja.. je bent 53. Dan trekken ze er zo’n gezicht bij wat het midden houdt tussen innig medelijden en spot. Dat gezicht zegt: ga jij maar lekker je raampjes zemen want iets anders heb je niet te doen. Ook erg: je moet zo uitkijken met wat je zegt. Als je met enige twijfel in je stem praat over iets waarvan je in de verste verte nooit had kunnen, durven dromen, nog niet in je ergste nachtmerrie, dat je het ooit zou doen… Voor je het weet wordt je versleten voor hoogmoedig. Voor iemand die het hoog in de bol heeft. ‘Denk maar niet dat jij daar te goed voor bent.’ Nee, logisch, zij doen dat werk al jaren en dat doen ze goed en met plezier. Ook zo’n misvatting. Je moet bereid zijn om het minste werk aan te pakken. Wat????? Minste werk bestaat niet! Nou, dat bestaat echt hoor. Alleen spreekt niemand het uit. Het punt is alleen dat het niet gezegd is dat je, als je hoog of gewoon goed opgeleid bent, dat laagste werk ook goed kunt doen. Het is geen wet van meden en perzen dat iemand met een goede opleiding ook goed is in, ik noem maar iets, in een razend tempo deksels op potjes draaien. Eerlijk gezegd betwijfel ik dat zelfs, of ik dat goed kan. Ik zou bij ieder dekseltje dat ik in mijn handen heb bedenken wie dat dekseltje heeft gemaakt. Wat er nu precies in die potjes zit. Wie die andere mensen zijn die al jaaaaaren met groot plezier talloze dekseltjes op talloze potjes draaien. Ik zal het maar bekennen. Ik heb het opgegeven. De kans dat je werk krijg door te solliciteren op een advertentie, ik geloof er niet meer in . Slecht he. Ik geloof in netwerken en dat doe ik met volle overgave. Ik wil hierbij wel die slordige werkgevers aan de kaak stellen, die niet eens de moeite nemen om je een fatsoenlijke afwijzing te sturen. Het is schandalig. Wat wil ik? Werk, gewoon werk. Ik wil een doel in mijn leven. Ik wil geld verdienen. Ik wil het onderste uit de kan halen voor mezelf. Ik wil mijn benen uit mijn lijf lopen voor mijn toekomstige werkgever. Want zal ik eens iets leuks vertellen? Ik ben op mijn 19e met werken begonnen. Ik heb altijd gewerkt. Ook toen mijn kinderen klein waren. Ik had een betaalde oppas. Werd me ook niet altijd in dank afgenomen, maar toen al voorvoelde ik dat het erg handig is als mensen hun eigen broek op kunnen houden. Reken maar uit, ik heb een arbeidsverleden van bijna 35 jaar. Nu heb ik ww. Die gaat binnenkort stoppen. En wat krijg ik dan? Niks dames en heren. Helemaal niks. Omdat ik een partner heb en die mag mij dan onderhouden. Het ergste, het allerergste vind ik dat. Ik, die altijd gestreden voor zelfstandigheid heb gestreden. Afhankelijk. Ik, die mijn kinderen altijd voorgehouden heb dat je jezelf moet kunnen bedruipen. Ik heb er geen woorden voor. Maar wat is nog erger? Nog erger is als iemand tegen je zegt: ‘Ach, jij bent een vrouw, voor jou is het minder erg.’ Dames, keten jezelf maar weer vast aan het aanrecht. Doe geen moeite om je dochters te laten studeren. Voor mensen die zoveel doorzettingsvermogen hebben dat ze deze aanklacht hebben uitgelezen: complimenten. Ik hoop dat jullie nu begrijpen dat ik dit niet in de krant ga zetten. Het is bovendien nog slecht geschreven ook. Een troost is dat ik niet de enige ben. Kunnen we nu niets met zijn allen ondernemen? Iets opbouwends.
Posted on: Tue, 01 Oct 2013 07:47:49 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015