Dagboek Turkije/Syrië, vierde deel. De Verenigde Naties kwamen met het nieuws dat er twee miljoen Syrische vluchtelingen zijn. Jemig, wat een aantal. Ik zag er vandaag weer enkele tientallen in de berm zitten aan de Turkse kant van de grens met Syrië. Deken, paar tassen. Vrouwen, mannen, kinderen. Ach, u heeft die beelden inmiddels ook al wel honderd keer gezien op televisie. Vluchtelingen zijn per definitie mensen die hun eigen land zijn ontvlucht. Twee miljoen Syriërs dus die zijn gevlucht naar Libanon (600 duizend), Jordanië (500 duizend), Turkije (400 duizend), Irak en Egypte (gezamenlijk 300 duizend). Niet iedereen is geregistreerd, dus reken er maar op dat je inderdaad wel aan die twee miljoen komt. Schamel Het klinkt verschrikkelijk; maar de vluchtelingen zijn – in zekere zin – nog het minst slechtst af. Want buiten Syrië zijn ze veilig. Ze worden niet gebombardeerd. Ze krijgen eten. Hebben een (schamel) onderkomen. Begrijp me niet verkeerd. Het moet verschrikkelijk zijn om vluchteling te zijn. Maar het kan dus nog erger. Want in Syrië zitten nog eens vier miljoen ontheemden. Eigenlijk zijn dat dus ook vluchtelingen maar omdat ze de grens niet zijn overgegaan naar buiten Syrie heten ze ontheemden. Zij krijgen geen tentje of eten, want Westerse hulporganisatie en de VN zijn nauwelijks actief in Syrië. Deze ontheemden – vier miljoen dus – zitten ook nog eens midden in de oorlog. Ze kunnen ieder moment worden gebombardeerd. Plop Van de 22 miljoen Syriërs is dus ongeveer tien procent vluchteling. Twintig procent is ontheemd. Met ongeveer 110 duizend doden is een halve procent dood. Schattingen over gewonden liggen rond de 250 duizend – ruim een procent van de bevolking. En dan nog de tienduizenden gevangenen die worden gemarteld – veelal in Assad’s gevangenissen, maar steeds vaker ook aan de kant van de rebellen. Vandaag kwam er aan de grens een klein vluchtelingenjochie op me af. Met m’n pink maakte ik een “plop” geluid met m’n wang. Hij keek me aan. Grinnikte. En deed toen hetzelfde. Twee kleuters kwamen er nu verbaasd bijstaan en probeerden ook een “plop” te maken. Dat lukte maar half. Binnen een halve minuut waren we omsingeld door kinderen en vormden we een orkest. Plop. Plop. Plop. Harold Doornbos in Turkije
Posted on: Wed, 04 Sep 2013 08:22:48 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015