De blauwe ogen Het had de hele dag geregend. Toen ik uit het raam van de universiteitsbibliotheek naar buiten keek was het alweer twee dagen grijs en grauw. Het zag er naar uit dat er de komende dagen geen verandering in zou treden. Teleurgesteld door het weer, richtte ik mijn ogen weer op mijn artikelen om verder te lezen, toen er een hachelijke gevoel van onbeschrijfelijke leegte toesloeg en ik al mijn concentratie verloor. Niet wetend waar het vandaan kwam of dat ik er iets aan zou kunnen doen. Een half uur lang heb ik gestaard naar de levenloze vellen papier die besmeurd waren met wetenschappelijke bevindingen over hoe wij maatschappelijke problemen creëren en welke maatregelen wij dan nemen om ze weer op te lossen. Mijn geduld raakte langzamerhand op en ik besloot mijn spullen op te ruimen en naar huis te gaan. Tot mijn verbazing was de regen gestopt toen ik naar buiten stapte. Tegen de weersvoorspelling in was de zon gaan schijnen. Achter de hoge stapelwolken kwamen één voor één de zonnestralen tussen de wolken door en verwarmden langzaam mijn gezicht. Hoewel ik in de ochtend naar de bibliotheek was gefietst, besloot ik om naar huis te wandelen. Dat stukje van de universiteitsbibliotheek naar huis noem ik: “het halve uurtje vrijheid”. Vrijheid, in de zin dat ik dan eindelijk de tijd en ruimte heb om door kronkelende straten van Maastricht mijn dwalende gedachten recht te zetten. Vandaag was mijn taak om uit te puzzelen wat mij dit hachelijke gevoel had bezorgd. Het gevoel welk blijkbaar het fundament van mijn bestaan dusdanig had geschud dat ik niet meer in staat was om te functioneren. De lucht klaarde inmiddels verder op en Maastricht onthulde haar pracht en sereniteit in de zon. Weinig rustgevender beelden heb ik in mijn leven gezien dan deze stad in de zon. Prachtige oude huizen aan de oevers van de Maas, de Sint-Pieters berg die in de verte aan het groenen is, bussen en auto’s die langzaam over één van de vele bruggen rijden. Soms lijkt het erop dat alles in deze stad langzamer beweegt. Niet voor niets worden de Maastrichtenaren de Bourgondiërs van Nederland genoemd. Vrijheid duurt dan drie kilometer, dat is de afstand van de universiteitsbibliotheek tot mijn moeders huis. Bij de eerste twee kilometers kreeg ik maar geen grip op wat er aan de hand was. Toen er plotseling, als donderslag bij heldere hemel, de blauwe ogen van de vrouw - die mij gisteren onderweg naar huis ansichtkaarten aanbood - voor mijn gezicht afbeeldden. Ik was onderweg naar huis toen er een blonde vrouw van ongeveer een jaar of veertig met blauwe ogen mij nariep of ik één van haar ansichtkaarten wilde kopen. In haar vereelte handen hield ze een stuk of tien zelfgemaakte kaarten. Hoewel haar handen het verhaal vertelden van een persoon die het duidelijk niet makkelijk heeft gehad, waren het haar ogen die een boek van lijden en verdriet onthulden. Ik had ervan gehoord dat bij sommige mensen de littekens van het leven op het gezicht te lezen waren, bij haar was het niet alleen haar gezicht waarop de littekens zichtbaar waren, maar vooral de ogen. De ogen verklapten dat iedere steunpilaar haar onder de voeten was weggenomen. De langzame vermoeide op- en neergaande bewegingen van haar oogleden verklapten dat pijn inmiddels de norm van haar bestaan was geworden. Ze straalden een soort hopeloze vriendelijkheid uit, waar geen ruimte voor onvriendelijkheid meer over was. En toch hadden ze de kleur van inmiddels heldere voorjaarsdag als deze. Met een gebroken stem vroeg ze nogmaals of ik één van haar kaarten wilde kopen, waarop ik “ja” antwoordde en vroeg wat de prijs was. "Wat u kwijt kunt", antwoordde ze. Ik grabbelde in mijn broekzak en vond daar twee munten van één euro. Ik gaf haar de twee munten, ze nam er genoegen mee en overhandigde mij de kaart. Ik zette een stap om te vertrekken, waarop ze mij met een hese stem terugriep. ”Meneer, u vergeet de enveloppe!” Ik keerde terug, waarop zij de kaart uit mijn handen pakte en het in de enveloppe stopte en mij vervolgens een prettige avond wenste. Hoewel de hemel alweer azuur helder was, trokken donkere wolken over mijn geest, die het ontgaan was dat lijden ook onder de blauwe ogen voor komt…
Posted on: Tue, 23 Jul 2013 11:45:46 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015