De blikken dominee deel 7 Op zondagmorgen 2 mei 1880. Iedereen zit in de hervormde kerk. De nieuwe voorganger wordt geïnstalleerd. Hij zal worden bevestigd door de beroemde predikant Ten Kate. In hoogsteigen persoon. Een kleine sensatie. De kerk puilt uit. De gemeenteleden en vele andere belangstellenden zitten op elkaar gepropt in de houten kerkbanken. Het geroezemoes verstomt als het orgel stopt met spelen en Johan Barger met zijn vrouw aan zijn zijde de kerk betreedt. De meesten hebben hem nog niet in levende lijve gezien. De dominee is geen imposante verschijning. Klein. Magertjes. Een beetje iel. Hij heeft ook een wat vreemde oogopslag. Maar ach, wat deert het. Het gaat om het innerlijk, niet om het uiterlijk. Het is de inhoud die telt en niet de verpakking. Dominee Ten Kate steelt tijdens de dienst de show. Hij preekt in zorgvuldig gekozen woorden, bijna melodieus, bijna poëtisch, bijna vaderlijk, op basis van een tekst uit het Nieuwe Testament: Mattheus 28:20: ‘En houd dit voor ogen: ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld.’ De boodschap is duidelijk. Vertrouw op Jezus, dan ben je nooit alleen. Johan Barger kan met een gerust hart aan zijn goddelijke taak beginnen. In de kerk is het doodstil. Af en toe een kuchje, af en toe een zucht. Het was een onvergetelijke samenkomst, zeggen de mensen na afloop tegen elkaar. Ze voelen zich gezegend met hun nieuwe predikant. Hun nieuwe leidsman. In een tijd vol onrust. Maar de dag is nog niet om. ’s Middags doet Johan Barger pas zijn officiële intrede. Opnieuw zit het kerkje stampvol. Hij preekt naar aanleiding van 1 Tessalonicenzen 2:4, eveneens uit het Nieuwe Testament. Een deemoedige tekst. Wij spreken alleen omdat God ons daartoe waardig heeft gekeurd en ons het evangelie heeft toevertrouwd, niet om mensen te behagen, maar God, die de mensen doorgrondt. Johan Barger heeft een preektalent. Dat is de gemeente direct duidelijk. Hij is nog geen Ten Kate, die voor in de kerk trots naar zijn pupil luistert, maar zou dat best eens kunnen worden. Misschien nog wel beter, denken enkele aanwezigen, waaronder Johan Barger zelf. Hij bespeelt zijn publiek. Soms bijna magistraal. Na de dienst worden handen geschud en keert iedereen huiswaarts. Johan en Christina Barger nemen afscheid van dominee Ten Kate. Het is nog een lange reis terug naar Amsterdam. De leerling bedankt zijn leermeester. Met weinig warmte. In de pastorie vraagt Johan zijn vrouw om een uurtje rust, een moment voor zichzelf in de studeerkamer die hij persoonlijk heeft ingericht. Christina heeft de rest van het huis voor haar rekening genomen. Ze vindt het goed. Natuurlijk. Hij sluit de deur en pakt een fles jenever uit een kastje waarvan alleen hijzelf de sleutel heeft. Nu de spanning weg is moet hij ontspannen. Op zijn eigen wijze nagenieten. Samen met zijn vriend. Alleen met zijn gedachten, die donkerder dan donker kunnen zijn. Alleen met zijn onzekerheid die hem tergt en die niemand mag zien. Alleen met zijn boosheid die maar zelden helemaal weg is. Alleen met de tintelingen die niemand voelt. Hij hoopt niet dat god hem doorgrondt. Johan Barger pakt zijn dagboek en begint te schrijven. De geschiedenis van de Nederlands hervormde kerk. Van 1880 tot 1894. wordt vervolgd
Posted on: Sat, 21 Sep 2013 16:43:36 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015