#GoDutchOnHaiyan Geen blog of vlog. Of toch wel?! Weet ik veel, maar als je het wilt lezen dan heb ik hier wat context voor je. Haiyan en #TeamPatola. We zijn dus druk bezig met de voorbereidingen voor onze missie naar de oostkust van Samar. Het is een gepuzzel, gebrainstorm, ge-bel, ge-sms en geouwehoer over veiligheid, transport, schepen, hoeveelheden voedsel en water, inwonersaantallen, dodenaantallen, percentages overeind staande huizen, percentages gesloopte huizen. De lawlessness in de getroffen gebieden en hoe we ons daar tegen kunnen beschermen. Hoe veel zullen onze trucks zuipen als ze volgeladen zijn met goederen en honderden kilometers over zandwegen moeten afleggen, hoe veel benzine moeten we per truck laden? Wie gaan er mee, hoe waarborgen we de veiligheid van onze vrijwilligers, hoe gaan we ze te eten geven, waar gaan we en ze pitten. En dit is allemaal nog wel te doen, maar dan zijn er nog twee struikelpunten: wie gaat wat doneren en hoe veel moeten we zelf gaan dokken. Altijd lekker om hiermee af te sluiten na een vruchtbare denk, praat, bel, sms, in Engels/Tagalog sessie. Dit is overigens geen verdekt opgesteld verzoek om je bankrekening te plunderen. Meer gewoon een beschrijving van hoe het er hier aan toe gaat. Het is best bizar om zo dicht bij een ramp van dit formaat te zijn. En niets is gelogen, het is echt niet oke in de Visayas. Er wordt met veel vingers gewezen naar de Filipijnse overheid, maar eerlijk is eerlijk, niemand kon zich voorbereiden op een ramp van dit formaat. Om het in de juiste context te kunnen plaatsen zal ik een lang verhaal van Geraldine Uy Wong samenvatten. Zij heeft het in mijn beleving goed weten te verwoorden. 1. De eerste drie dagen na de tyfoon was er nul communicatie mogelijk tussen de getroffen gebieden en de wereld er omheen. Er wordt gezegd dat zelfs satelieten de getroffen gebieden niet meer in kaart konden brengen. Geen idee of dat nieuwtje helemaal betrouwbaar is, maar hoe meer specialisten ik spreek hoe sterker ik geneigd ben dit soort berichten te geloven. Hoe dan ook, het gevolg was dat niemand goed kon inschatten hoe groot de schade was, wat er was gebeurd in de getroffen gebieden, wat de huidige stand van zaken was en wat er met familieleden was gebeurd. 2. Het vliegveld in Tacloban was en is nog steeds volledig verwoest. Van de radars, de uitkijktorens, tot de landingsbaan die vol met beton, palmbomen, huizen, autos en ontbindende lichamen lag. Niemand kon Tacloban bereiken. Pas op de 3e dag kwam Air21 (cargo company) met een generator, waarna enig luchtverkeer weer mogelijk was en de eerste evacuaties konden plaatsvinden. En niet veel later ook de eerste nieuwsberichten de wereld over gingen. 3. In de meeste gevallen leunt men op de helden van de politie, brandweer, het leger, het Rode Kruis, luchtvaartmaatschappijen, maar in dit geval waren ook zij en al hun personeel slachtoffer. Niks stond nog overeind en niemand was nog in dienst van een bedrijf of had nog een functie toegewezen. In een notendop , dit is gewoon wat gebeurt tijdens rampen van dit formaat. Alle hulpverleners die na dag 3 de wegen begonnen vrij te maken, lichamen begonnen te bergen, hulp begonnen te verlenen in welke vorm dan ook, waren en zijn ingezonden hulpverleners uit niet-getroffen gebieden. 4. Geen enkele vorm van logistiek was mogelijk. Schepen konden niet aanmeren in Tacloban omdat het water vol lag met zooi en lichamen. En wat is infrastructuur als bruggen zijn verwoest en wegen onbegaanbaar zijn? 5. Mensen waren (en zijn) verward, verdrietig, getraumatiseerd door wat ze hebben gezien, van de lichamen en ravage die ze niet kunnen ontwijken, van de geur die dat met zich mee brengt. Ze hebben honger, dorst, zijn gewond. Gevangenissen zijn verwoest, berechte criminelen lopen vrij rond en doen alles wat ze jaren niet hebben kunnen doen. Een sociale gelaagdheid is er niet meer want iedereen is slachtoffer en niemand heeft nog iets. Ook de mensen met poen vallen om van de hongeren en worden net als de mensen zonder poen overvallen in hun eigen huizen. Iedereen is gelijk, iedereen is slachtoffer en iedereen heeft honger. Geen moeilijke rekensom. De logische consequentie is dat vrachtwagens met goederen die het eindelijk haalden tot aan Tacloban werden overvallen, de winkels die nog waren hadden werden geplunderd. Criminaliteit alom. Dus ondanks dat de overheid wel wat maatregelen had genomen, zoals je begrijpt, geen enkele maatregel biedt voldoende bescherming tegen iets als dit. Ik neem hier het stokje van Geraldine Uy Wong weer over en spreek namens mezelf. Inmiddels is er een enorme stroom aan hulp, organisaties, donaties, geld. Maar zoals in de meeste stromen raakt het een en ander verstopt. Ik heb nu de keus om vingertjes te gaan wijzen naar overheidsorganen die, mag gezegd worden, met enige vertraging de boel op nationale en lokale schaal proberen te coordineren. Dit zou politiek incorrect zijn want ik weet niet alle details, daarnaast ben ik nog lang niet ontgroend in alle Filipino maniertjes, en ik heb geen zin om mijn team op een verkeerde manier in het licht te zetten. Maar ik zie wel met eigen ogen dat het een ander niet gaat zoals het zou kunnen gaan. Dat bepaalde hulp niet snel genoeg de mensen bereikt die het heel hard nodig hebben. Of dat er van de gelegenheid gebruik wordt gemaakt om hier en daar wat politieke agendas te zuiveren of te propageren. Maar echt, aan de andere kant zie ik ook ambtenaren driedubbele diensten draaien, zie ik foto’s van hulpmissies naar Malapascua, Palo, Bantayan, Tacloban, Iloilo, en ga maar door. En nee hoor, op die foto’s zie je echt niet iedereen huilen. Er volgen steeds meer berichten van mensen die voedsel en water hebben gekregen van die en diegene. Of van huisjes die worden gebouwd door een stel verdwaalde Europeanen die niet bang zijn om hun handen te laten wapperen. Eerlijk is eerlijk, ik zie overal grassroots. Grassroots. Grassroots. Overal. Ik weet nog steeds niet veel zeker, sterker nog, ik heb alleen maar meer vragen. En al dat Tagalog van mijn gepassioneerde mede Patola – troopers zorgt er voor dat ik er meer dan eens als een ei bij sta. Nono. Maar ik weet inmiddels wel dat noodhulp niks te maken heeft met je visie op ontwikkelingshulp. Noodhulp, een eerste respons wanneer onze medemens in grote getallen de dood in de ogen kijkt of heeft gekeken, is gewoon nodig. Punt. En wat mij betreft is dat niet eens discussieerbaar want dat rampen een praktische implicatie hebben, en dat die voor iedereen anders is, is logisch: het leven gaat door. Maar rampen hebben ook een ethische implicatie: je laat mensen gewoon niet dood gaan als je er iets aan kunt doen. Malthus met z’n angst voor een overbevolkte planeet en Darwin met z’n kansberekeningen over leven en dood kunnen me wat. Noodhulp is gewoon niet discussieerbaar. Ondanks dat ik weer wat geleerd heb over praten met getraumatiseerde mensen, organisaties die wel of niet met elkaar communiceren, data verzameling via apps, sateliet telefonen, persoonlijke veiligheid, storm-kleding en nat-weer-kleding, voedselpakketten, snelle vragenlijsten, kindermedicijnen, lactose-vrije babymelk, en de verschillende manieren om hier aan te komen, is dat het enige wat ik zeker weet.
Posted on: Sun, 24 Nov 2013 12:20:10 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015