Goedemorgen Bekkieboekvriendjuhs, Ik dank jullie heel hartelijk dank omdat jullie zo massaal aan mijn oproep gehoor hebben gegeven. In totaal 225 (!) likes, dat zijn toch aardig wat lezertjes en dit motiveert me om verder op mijn duim te blijven zuigen. Jolanda Briels was de 200ste maar ik kan de hoofdprijs: vriendjuh van mij worden niet aan je uitreiken omdat ik 21 dagen geen nieuwe vriendjuhs mag uitnodigen. Dus je zult zelf een vriendschapsverzoekje naar mij toe moeten doen om bij de eliteclub op Bekkieboek te komen. ;) Nogmaals dank! Het Aller Lelijkste Wijf Van Kessel 3. Tevens voorlopig slot. Ik kom dus elke vrijdag seniorspook in de snackbar tegen en vergaat mij vaak de honger al door dat constante geschreeuw over gruis in de frietzak en nu de juniorenspookjes ook al en als slagroom op het taartje de hele familie met hun viervoetig monster. Nergens in Kessel ben je nog veilig voor de sekte. Gisteren ging ik een griepprik halen bij de huisarts, ik had wat medicijnen besteld en dus was ik pas kort voor vieren binnen. Een lange rij van nog oudere mensen dan ikzelf ben stond ongeduldig te trappelen. Ik vroeg me af of ze soms het vlees hadden opstaan of zoiets. Sommige oma’s stonden daar geheel onbeschaamd in hun hemdje terwijl andere aan het worstelen waren om zich van trui, vest of blouse te ontdoen. Was dat maar allemaal ‘jong vlees’ geweest dan had deze ouwe ook nog wat te smikkelen gehad maar het mocht niet zo zijn: niks onder de 70. Eindelijk was ik aan de beurt en mevrouw Loes zette me vakkundig een spuitje om me weer een jaar griepvrij te houden. Nu maar hopen dat het helpt want ik las hier op Bekkieboek de ingrediënten van zo’n griepshot. Nou beste lezertjes, alleen al bij het lezen daarvan voelde ik allerlei nare ziektes opkomen, brrrrrrrrrrrr. Achter mij stond een moeder met een manneke van een jaar of 9 en het kereltje stond verschrikkelijk te huilen. Natuurlijk schoten mijn vadergevoelens gelijk in de troostmodus en ik zei tegen het jochie: “Wees maar niet bang, je voelt er helemaal niets van jongen. O nee?,” zei het menneke en keek me door zijn betraande oogjes vals aan. “Nee, helemaal niks joh.” Ik had het nog niet gezegd of de kleine huilebalk schopte me vol tegen mijn scheenbeen en zei: “die zul je toch wel voelen, niet dan?” Ik beet mijn lippen bijna stuk om maar niet laten te merken dat zijn trap vol doel had getroffen en trok me al trekkebenend terug, weg bij die kleine draak. Nu moest ik nog een minuutje of 7 á 8 wachten voordat de apotheek open ging en ik ging geduldig op de balie leunend staan wachten. Plots vloog de deur met een enorme zwaai open en jawel hoor, daar schreed H.A.L.W.V.K. in eigen persoon naar binnen. Hele kleine, venijnige lakschoentjes, een strakke legging fladderde rond haar kont en haar bovenlijf in een soort van poolpak verstopt. Ik zei, zoals altijd netjes goedendag maar ‘het’ zei, ook als gewoonlijk, niets terug. Ze ging zich op het ene stoeltje zitten dat er in het mini wachtkamertje staat en het viel me op dat ze datgene wat er boven op haar hoofd groeide rood had geverfd, ik denk een thuisklusje want haar hele nek was rood. Achterop, waar haar kruin hoort te zitten zat een grote kale plek, het leek wel een bisschop. Het arme mensje kon hier natuurlijk niets aan doen. Dit was een duidelijk geval van zomerschurft van die ‘Harrie’ van haar en het lijkt er dus op dat dit overdraagbaar is op ‘mensen.’ Vier uur stipt ging het rolgordijntje omhoog, het schuifraampje open en een vriendelijke assistente vroeg wie ze kon helpen. Nou ik stond daar het eerst en ik wilde beginnen te praten, duwt dat gedrocht me zomaar opzij en roept met hese edoch bulderende stem: “Ik moet mecijnen!” Dit is geen tikfout maar wordt veroorzaakt door de los en scheef staande tanden in haar mond. “Ik moet mecijnen,” riep ze nog iets dringender. “U heeft uw medicijnen na 12 uur besteld, die zijn morgen pas hier,” antwoorde een lijkbleke assistente. Hierop barstte het ‘gedrocht’ in razernij uit en elk venster in de praktijk stond te trillen en het ‘loslopend wild’ stoof de praktijk uit. “Kan ik u helpen?” vroeg de assistente op zachte toon en ik antwoorde met een beleefd piepstemmetje: “ik kom de medicijnen voor dhr., JHG Stoffels ophalen.” Ik kreeg netjes een volle zak pilletjes toegestopt, bedankte de mevrouw en liep de praktijk uit met mijn inmiddels blauwe scheenbeen en maar denkend: wat als dat monster hier ergens in de struiken zit en op mijn ‘mecijnen’ uit is……….. Ik versnelde langzaam maar zeker mijn pas totdat ik zo hard rende dat ik er zeker van was dat ‘tante pollewop’ me, in geval van niet bij kon houden met der hanenpootjes en kikkerbilletjes. Ik wens u een fijne, mecijnenvrije dag toe. Avé
Posted on: Wed, 06 Nov 2013 07:58:22 +0000
Recently Viewed Topics
© 2015