Haaaaaaai, Hee hallo, ik ben Lotte , een vrolijke vrouw van 34 pfffff okay okay, 37. Ik hou van wandelen, op de bank hangen en ik ga (graag) sporten heb elke week een nieuwe hobby. Na een lange relatie ben ik nu ruim een jaar single en zou het leuk vinden om weer een man te ontmoeten om samen het leven nog wat leuker te maken. (En misschien kun je dan al mijn lampen vervangen en die gore vuilniszakken elke week verschonen.) Ik heb lang haar dat kan morgen weer anders zijn en ik kleed me graag in vrouwelijke en zonnige kleding in maat 38. (* Proest* Yeah right. HAHAHAHA.) Mijn werk is belangrijk voor me soms en in mijn vrije tijd ga ik graag met vriendinnen (heel veel wijn drinken) naar musea en theatervoorstellingen. Ik hou erg van reizen en kamperen en schoenen kopen en mijn grootste wens is dat ik ineens heel goed kan zingen. Maar ik denk niet dat dat gaat gebeuren trouwens. Het strand is voor mij de plek waar ik tot rust kom en ik woon in Haarlem. Ken je die grote villa’s aan de rand van het park? Daar woon ik dus niet. Haha. Dit was mijn poging tot het schrijven van een wervende advertentie voor mezelf op een datingsite. Na vele pogingen besloot ik dat ik hiermee misschien wel een man zou vinden, maar eentje die me waarschijnlijk ’s nachts met een bijl in stukjes zou hakken, dus ik plaatste het niet. En mailde het naar mijn vriendinnen die er heel hard om moesten lachen. Terwijl ze naast hun man op de bank zaten natuurlijk. Want zo is het. Ik ben de enige in mijn vriendinnengroep zonder man, omdat mijn relatie uit is, wat maar goed is ook, want hij bleek toch niet helemaal marriage material te zijn. Daar kwam ik echter pas achter toen hij me dat vertelde, de dag dat ik een trouwjurk zou gaan kopen. En dat dóe je dus niet, vind ik. Je vertelt een meisje niet, op de dag dat ze De Jurk gaat kopen, dat het feest niet doorgaat. Ik was enórm geïrriteerd zeg. Ik huilde hard, ik schreeuwde nogal hard ook trouwens, en kocht met de pas van onze gezamenlijke rekening echt héél veel kleding en schoenen, diezelfde middag. Alle tassen gooide ik toen ik thuiskwam in zijn gezicht en stortte ter aarde, ook al omdat ik na het winkelen nogal aan de wijn was gegaan met M en M, twee van mijn vriendinnen. Die avond hadden we Het Gesprek. Wat inhield dat er inderdaad niks meer aan te doen was. Hij had twijfels, wist ‘het allemaal niet meer’ , behalve dan dat Hij niet met me wilde trouwen. Wat heus allemaal aan mij lag, dat wel. Ik huilde zo hard dat ik de volgende dag niet kon werken, vanwege verregaande dikke ogen en gevlekt gezicht en ik had ook de hoop dat als ik maar dicht in Zijn buurt zou blijven, Hij van gedachten zou veranderen. Ik hoopte op een filmmoment. Dat ik zou huilen en boos met mijn knuistjes op Zijn borst zou rammelen, terwijl Hij me dan stevig zou vasthouden en we uiteindelijk dan enorm zoenend tóch zouden gaan trouwen. Maar nee hoor, Hij pakte zijn koffers en vertrok naar Zijn moeder om die smerige gehaktballen te gaan eten. Dit was vorig jaar, begin januari. En ik begon weer met chips eten.
Posted on: Mon, 16 Sep 2013 12:55:37 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015