Hayat çok hırpalamıştı beni, artık yaşama dair yorgun hissediyordum kendimi ve neredeyse düşüncelerimin iflas ettiği günlerden birinde karşıma çıkan biri güzel bir masal anlatmaya baladı bana. Hayal bile edemeyeceğim güzel şeyler vardı içinde. O, o kadar güzel anlatıyordu ve ben de öyle bir zevkle dinliyordum ki, hiç bitmesin istiyordum. Sonra bir de baktı ki; BİZ – İKİMİZ o masalın kahramanları oluvermiştik. Masal çok güzel olmasına rağmen zaman zaman istemediğimiz gibi sürüyordu, çünkü artık anlatan ve dinleyen değil bu masalın yazarlarıydık, hem yazıyor hem de yaşıyorduk. Evet aynen tahmin ettiğiniz gibi; Güzel düşlerle dolu bir aşk masalıydı yaşadığımız. Kah çöllere sığmaz olurdu aşkımız, kah küçücük ve sığ bir su birikintisinde boğulma tehlikesi atlatırdı. Ama yılmazdık, çünkü sevgi ve fedakârlık vardı içimizde. Öyle ya da böyle korkmadan girerdik dar geçitlere, sıkılırdık, bunalırdık zaman zaman, ama yürek sesimizi dinlediğimizde anlardık ki, sevgimiz büyük ve bu sevgi var oldukça daha dar geçitlere de dayanırdı gönlümüz. Diyeceğim, bazen sancılı anları da olsa düşe kalka ilerliyordu bu güzel masal. Sevgiyi saklamazdık hiç, paylaşırdık, varsın herkes bilsin, korkmazdık, utanmazdık, yani severken cesaretliydik, pembe baharlarda üzerimize yağan solmuş yapraklara şemsiye açmazdık. Biz sevginin gücüne inanır, korkmadan SEVGİNİN İSTEDİĞİ GİBİ SEVERDİK. Zaman kıskanırdı bizi, son hızıyla bizimle yarışsa da, haince aramıza girmeye çalışsa da, biz gündüzler akşam, geceler sabah olmasın isterdik, bitmek bilmezdi sevişmelerimiz. Aslında ikimizde öncesinde birer yarım olduğumuzu birbirimizde bütünleştiğimizde anlamıştık. Artık sevginin, bizim paslanmaz çelikten yanımız olduğuna inanıyorduk. “ne masalı yahu” hayal yok, düş yok, galiba mutluluğu yakaladık diyor, deliler gibi seviniyorduk… Ancak hiç beklemediğimiz bir anda Korkunç bir fırtınaya dönüşüverdi hasretle beklediğimiz baharın ılık esintisi, oradan oraya ve başka başka yerlere savurdu bizi. Yer yerinden oynadı sanki, göz gözü görmez oldu, birden karardı dünya. Şiddeti ölçülemeyecek kadar büyük depremler oldu içimde, yıkıldı yandı gönül. Sanki ayrılığın sesi duyuldu bir yerlerden ve yüreğimize sevinçle serptiğimiz o ruhumuzu yeşerten bütün umutlar kırılmıştı birden, yine her yanım umut kırıklarıyla dolmuştu. Anladım ki yine yarım kalmıştım, yani yine ıskalamıştım aşkı… Biz böyle başlamamıştık aslında böyle getirmek istememiştik sonunu, hatta hiç bitmesin istemiştik. Ama! Masal bu ya! Kalem hainlik etti, duygularda ona uydu ve düşünceler boğuldu bir kaşık suda. YAZIK; HÜSRANLA BİTEN BU AŞK MASALININ KAYBEDEN KAHRAMANLARI OLDUK… Namık SALİH…
Posted on: Thu, 29 Aug 2013 17:23:36 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015