Herinnering 2 Mistig Almere-triatlon 1992 De hele triatlon in Almere is mooi, bizar, dramatisch, regen, storm en in de 10e editie mistig Honderden trainingsuren voorbereiding steken de deelnemers in hun streven om de hele een keer te kunnen voltooien. Zo ook ondergetekende die bij zijn 2e deelname zijn tijd van vorig jaar met een uur wilde verbeteren. De voorbereiding liep, op een virusje drie weken voor de start na, voortreffelijk. Vol goede moed reed ik met dochtercoach Natalie op vrijdag 21 augustus richting Almere, de triatlonstad bij uitstek. In de omgeving van het stadion staan de parken vol met campers, caravans en tentjes. Honderden families stellen één of meer bedden beschikbaar voor de tria’s. Zo ook de familie van Walen die ons voortreffelijk hebben verzorgd. Rond 11 uur melden we ons voor de inschrijving, startnummers opgehaald, zwem, fiets en loopzakken worden gevuld in weer ingeleverd, zodat de juiste spullen op wisselplaats terecht komen. Nog even de armen en benen laten bekladden met startnummers door twee vrouwelijke medewerkers van de SPA Holland Triatlon en wat rondneuzen in de sporthal. Na wat bekenden te hebben begroet rijden we naar de dijk om de fiets te laten keuren en te stallen in het parc ferme. Toevallig deden we dat onder het oog van de TV-camera van Almere-TV, die zowel Natalie , in gesprek met jurylid Cor Poldervaart en Sjaak bij de keuring op zaterdag uitgebreid in beeld bracht. Vervolgens installeerden we ons op het slaapadres ban de familie Van Walen om na de maaltijd de briefing te bezoeken. Veel bla, bla, bla en een weersvoorspelling van Klaas Wilting: “Het wordt morgen prachtig weer en weinig wind”. Na een lange nachtonrust met draaien, keren, piekeren en vooral niet slapen gaat de wekker gelukkig om vijf uur af. Bed uit, fruit eten, en naar de start waar vanaf 6.00 uur ingecheckt kon worden. Aanwezigheidshandtekening gezet en geen enkele tria mocht het parc ferme meer uit. Tegen half zeven de tent in en verkleden en het nieuwe Tinley wetsuit aan. Nog even een van de vele over gelopen toiletten bezocht, oude slippers aan op naar het surfstrand. Er was wel een probleempje : “Waar moeten we heen?”, vroegen de negenhonderd medestanders zich af. Geen boei te zien door de DIKKE MIST. Vijf minuten voor de start: ,,Hier uw wedstrijdleider, er kan niet worden gestart. Om half acht volgende mededeling”. Iedereen weer de tent in, wetsuit half uit en zitten. Maar er werd niet gestart om half acht, niet om acht uur: ,,Er wordt om tien uur gestart’’ liet speaker Wim van de Broek weten’’, maar ook dat was te vroeg. Ondertussen liepen de meeste tria’s vanaf acht uur te gillen van de honger. Via Jurylid Cos Poldervaart kon ik twee broodjes versieren. Om half negen liet de organisatie een pallet bananen aanrukken die al leeg gegeten was voor ze was neer gezet. Daarna begon iedereen te speuren naar familileden of die nog iets eetbaars konden leveren. Alleen ik had een probleem. Waar was mijn coach? Die bleek bij de familie Louise in de caravan aan de koffie te zitten. Na terugkomst lukt het Natalie om drie broodjes kaas te veroveren voor twaalf gulden aangezien de nering op de dijk zijn prijzen had verviervoudigd. Dank zij het lange wachten was de voedselbalans bij de tria’s compleet naar de barabiesjes. Eindelijk neemt de organisatie een beslissing: ,,We starten om 11 uur of de wedstrijd gaat niet door”. Daar hadden de weergoden niet van terug er verscheen een waterig zonnetje en KNAL. Boem, om 11 uur storten zich 900 tria’s als lemmings in het Gooimeer. Zo ook onze ouwe die na 3.8 km zwemmen na 1 uur 17 minuten en 45 seconden weer op de kant stond. Vier minuten verkleden en op de fiets, een kwartier sneller dan vorig jaar. Met een venijnig windje in de rug zat het tempo er goed in en werden veel atleten opgerold. De 100 km ging in precies 3 uur en toen was de energietank LEEG! Mijn voetzolen branden af, eten stond tegen, drinken lukte niet meer en het tempo zakte bedenkelijk. ,,Dat wordt niks meer’’, speelde het door mijn hoofd om na 7 uur en 10 minuten wedstrijd het stadion binnen te rijden vast besloten om te gaan DOUCHEN. Jurylid Nol Schnitselaar bracht me op andere gedachten: ,,Probeer het toch , morgen heb je er spijt van’’. Met de moed der wanhoop de loopschoenen aan, het stadion door. Een wanhopig gebaar naar Natalie: ,,Het wordt niks, Ik stop”. Natalie rent achter me aan probeert samen met speaker Ruud de Haan de oude motor weer op gang te krijgen. ,,Doorgaan, stoppen, doorgaan’’, gonst het door je hoofd. Wanneer je door gaat ben je vandaag niet meer binnen. Het wordt al donker, Na 10 km strompelen komt mijn droomauto, de Renault Espace, langs. Bekijk het maar. Als een prins rij ik naar de finish. Geen eindtijd onder de 12 uur, geen medaille, geen finishshirt maar wel gezond weer op, Alle Zeeuwse supporters bedankt Natalie en Sjaak in ADIA-KESER kleuren Op de vrijdag voor de triatlon liepen Natalie en Sjaak, op het veld naast de sporthal tegen een grote, leuk ingerichte ADIA-KESER stand aan. Daar ontmoeten we ook teammanager Paul Vierhou tegen het lijf. “,,Waar zijn jullie ADIA KESER trainingspakken? “ was zijn vraag. ,,Die moeten al een week in ons filiaal in Goes liggen.”. Helaas had Xandra Blankers de doos over het hoofd gezien. Paul dook in een grote doos en leverde voor Natalie en Sjaak een prachtige swaeter met opdruk ADIA KESER. Een paar dagen later werden de trainingspakken opgehaald in Goes is het SINCLAIRDATA te herkennen aan de rood-witte ADIA-KESER outfit.
Posted on: Sun, 08 Sep 2013 05:54:56 +0000