Hier is alvast een verhaal die ik op Kan een nerd ook dom zijn al helemaal af heb : het gaat over rahma hier zijn alle delen. Ik zat rustig te slapen toen ik opeens sirenes hoorde. Ik dacht dat ik droomde maar daarna hoorde ik me moeder schreeuwen ,ik vroeg me af wat er gebeurde en ging naar beneden. Ik zag heel veel bloed op de grond en me broer wissam stond met een mes in zijn hand. Ik begon te schreeuwen en te vragen wat er was gebeurd. Me moeder kwam huilend naar me toen en zei Rahma je broer heeft je vader vermoord zeg hem iets kijk wat hij heeft gedaan de eer van ons familie is helemaal verpest door je broer. Ik keek hem aan en begon hard te schreeuwen wat heb je gedaan. Hij keek me met een vieze blik aan vol afschuw en haat. Kwam naar me toe en stopte die mes in mijn handen op die zelfde moment kwam politie binnen ze zagen me met die mes in mijn handen en kwamen naar moe toe lopen. Toen pas besefte ik wat mijn broer heeft gedaan. De politie zei niks en pakte me vast. Ik riep dat ik het niet heb gedaan maar me broer. Maar me broer ontkende alles en ze namen me mee. Het ergste was dat mijn moeder alles toeliet en niet voor mij opkwam. Op dat moment hoopte ik dat ik in mijn bed was gebleven maar het was te laat. Ik zat in de politie bureau en moest wachten tot ik ondervraagd was. Ik dacht aan al die jaren dat ik met mijn familie woonde ze behandelde me als dier ik was de jongste. En me broer de oudste ik had nog een zus zei heette selma zij was de middelste zij was ook nooit aardig tegen me geweest op school had ik helemaal geen vrienden ik was gewoon een persoon van waar de leven helemaal mislukt was. Opeens keek ik om en zag een jongen naar me kijken. Ik keek snel weer weg en hoopte niet dat hij me zag huilen daarnet. Maar hij kwam naar me toe lopen en zei je broer heeft je vader vermoord maar gaf jou de schuld dat moet je aan de politie vertellen maar ik zeg je alvast rahma die politie gaat je niet geloven dus als ik jou was moet je van de gevangenis ontsnappen als je er niet uitkomt probeer je me op te bellen hier mijn telefoonnummer en hij stopte een briefje in mijn handen. Ik keek erna keek weer omhoog maar die jongen was verdwenen. Al die tijd vroeg ik me af hoe die jongen mijn naam kende hoe hij wist dat mijn broer me vader had vermoord en waarom wou hij me helpen?? Maar mijn gedachten werden verstoord door de politie die me naar zijn kantoortje riep...... Ik ging naar binnen en zag een man hij zat te roken wat ik heel onbeleefd vond. Ik ging zitten en hij zei tegen me zo zo dus jij hebt je vader vermoord vertel me hoe je het hebt gedaan. Ik heb me vader niet vermoord riep ik. Maar die man werd boos stond op ging recht voor me staan en begon te schreeuwen geef maar toe je hebt je vader vermoord er is bewijs genoep jij had die mes in je handen je broer en je moeder hebben het ook gezien en hebben gezegd dat jij het was en dan wil je komen liegen dat jij het niet hebt gedaan ga het maar niet ontkennen!! . Ik kreeg een soort steek in mijn maag en dacht terug aan de woorden die de man zei me moeder heeft me gewoon laten stikken. Ja he nu kan je niks zeggen. Ik bleef stil dus riep hij de politie en zij dat hij me in de cel moest stoppen en dat ik morgen veroordeeld zou worden. Ik liep mee met de politieman. Ik zag allemaal ogen naar me kijken toen ik bij die cellen stond te lopen het waren allemaal mannen die me vies aankijken. Hier is je cel ga er in en wacht tot morgen. Ik zag een kleine kamer het rook er vreemd. Ik ging er in en keek om me heen de muren leken mijn kant op te komen ik kon niet meer ademen en ik stikte ik riep om hulp maar er kwam geen woord uit en toen werd alles zwart.... Ik werd wakker en dacht dat alles een droom was maar toen ik om me heen keek zag ik 4 grijze muren ik kreeg alle herinneringen terug en besefte dat niemand merkte dat ik was flauwgevallen. Ik stond op en ging zitten op dat ene bankje het was hard. Ik had dat papiertje nog steeds in mijn handen van die jongen ik bleef maar zitten klagen toen er opeens werd geroepen dat ik bezoek had. Ik vroeg van wie het was maar de politie zei niks en nam me mee naar de bezoekkamer. Daar zag ik mijn moeder ik ging naar der toe rennen en riep hoe zij dat mij aankon doen. Maar mijn moeder keek me met een ijskoude blik aan en zei vanaf vandaag ben je mij kind niet meer je hebt je vader vermoord en de eer van de familie verpest. Maar mama dat was ik niet dat was wissam en je was er zelf bij. Me moeder zei niks ze keek me aan en ging naar me lachen haar ogen keken me aan alsof ik een stuk vuil was. Ik had me nooit zo eenzaam gevoeld ik ging terug naar de cel en ging slapen maar dat was geen goed idee want ik kreeg een nare droom. Ik droomde dat ik in een soort graf was ik zag daar me vader hij had een ijskoude blik hij begon tegen me te schreeuwen waarom ik hem had vermoord elke woord die hij zei deed me pijn.. Toen ik wakker werd begon ik te huilen opeens zei een stem tegen me waarom huil je ik keek om en zag een man hij keek me lachend aan. Ik ging keihard gillen en fiel voor de 2 keer flauw.......... Dit keer toen ik wakker werd wist ik dat het geen droom was maar hoopte ik het wel. Ik keek om me heen en zag die man weer. Ik ging naar achteren en vroeg wie hij was hij vertelde me dat hij een gevangene was en dat ze geen andere cel hadden daarom stopte ze hem hier. Hij bleef me aankijken en ik voelde me ongemakkelijk hij kwam naast me zitten ik hield mijn adem in van de zenuwen wat gaat hij doen dacht ik er kwamen allemaal nare beelden door me hoofd. Tot ik opeens werd geroepen door de politie ze zeiden dat ik voor de rechter moest gaan staan. Ik moest met ze mee lopen met boeien om ik had nooit in mijn leven zo iets mee gemaakt en had nooit gedacht dat dit zou gebeuren ik hoorde weer de woorden van mijn moeder jij bent mij dochter niet meer. Ik werd in een kleine busje gestopt ik keek via dat raamtje naar buiten ik had al 1dag geen lucht meer gezien. Ik keek naar buiten naar mensen die mij allemaal aanstaarde alsof ik alien ben. Waarom beoordelen mensen je snel ze kennen je niet en dan gaan ze je beoordelen, ze weten niet wat er echt gebeurd is en toch gaan ze je beoordelen. Toen ik eindelijk aangekomen was moest ik lang wachten tot ik geroepen werd. Het ergste was dat ik geen advocaat had dus moest ik er heel snel eentje vinden ze regelde het heel snel voor me. De advocaat vroeg me allerlei vragen en ook hij geloofde me verhaal niet maar hij zei het niet ik merkte het gewoon aan zijn blik. Ik werd geroepen om naar binnen te gaan de advocaat stelde me allerlei vragen me moeder en broer zaten achter me en deden alsof ze me niet kende. De rechter vroeg me wat er die dag was gebeurd ik vertelde ze alles daarna werd er aan me broer en moeder gevraagd wat er was gebeurd hun verhaal was niet te geloven. wij werden wakker door geschreeuw Rahma en haar vader zaten ruzie te maken ik weten niet om wat hij gaf haar een klap en toen werd Rahma boos ze begon hem terug te slaan maar vader was sterker en hij schopte haar heel hard en begon haar te trekken en toen kwamen wij en gingen we ze uit elkaar halen maar Rahma pakte een mes en stak die 3 keer in vaders buik. Ik keek ze verbaast aan en wist dat ze al van tevoren hadden afgesproken dat ze dit zouden zeggen. De rechter stelde meer vragen de advocaat deed geen moeite voor mij maar ik kwam voor mezelf op. Maar ja de rechter zei wij hebben besloten dat Rahma 20 jaar veroordeeld zal worden. Mijn wereld storte in bij het horen van die woorden. Ik keek me moeder en broer aan die lachte naar me ik werd woedend en begon te schreeuwen. Ik werd meegebracht door de politie maar ik begon hevig om heen te slaan en rende naar mijn broer ik sprong op hem en begon hevig te slaan de politie riepen dat ze me een slaapprik moesten geven maar ik begon verder te slaan tot er een verpleegster kwam en ze gaf me een prik en ik viel in diepe slaap...... Toen ik wakker werd zag ik dat ik in een busje zat ik herinnerde me die beelden terug van wat er gebeurd was. Alleen de idee al dat ik nog 20 jaar in de gevangenis moest blijven maakt me gek. Ik keek naar buiten en zag dat we waren aangekomen ik had boeien om dus moest ik moeite doen om te blijven staan want toen ik ging opstaan viel ik bijna om. De politie pakte me vast en brachten me naar binnen ik moest door allerlei gangen heen en al die deuren moesten weer open gemaakt worden. Ik dacht aan de woorden van die jongen hoe kan hij mij hier uit halen ?? Ik keek om en zag de kamer waar ik heen moest gaan toen ik naar binnen liep keek iedereen naar mij. De politie zei dat ik nieuw was tegen een vrouw die vrouw leek me niet aardig maar ik besloot stil te zijn want dit zijn namelijk allemaal moordenaars. Twee meisjes kwamen naar me toe ze leken me aardig ze lieten me bed zien en vroegen hoe ik heetten Ik zei rahma zei stelden zich ook voor eentje hete aaya en de ander zaineb. Ze vroegen me ook waarom ik hier terecht was gekomen. Ik vertelde ze me verhaal en was blij dat ik mijn verhaal kon vertellen de meisjes gingen weg. En ik ging zitten op me bed en keek om me heen het was veel beter dan die cel. Ik zag een vrouw mijn kant op komen het was die vrouw die me niet aardig leek misschien is ze toch wel aardig dacht ik? Ze kwam voor me neus staan en riep eyy opstaan jij denk je hier hotel ofzoo gaa afwas doen. Eerst ga je je vader vermoorden en dan kom je hier liggen als prinses ik woedend en ging op staan. Ik wou die vrouw eens laten horen wat ik van der denk maar ik zag aaya en zaineb naar me kijken ze schudden met hun hoofd naar mij. Maar ik ging me niet snel overhalen. Ik stond op en schreeuwde ik heb me vader niet vermoord jullie beoordelen mensen te snel niemand weet het beter dan degene met wie het is gebeurt jullie horen een paar dingen over mij en jullie beoordelen direct jullie vragen mij niet eens wat er echt is gebeurt jullie zijn allemaal mensen zonder manieren. Die vrouw keek me vol haat aan en gaf me een stomp ik vechtte terug maar toen kwamen er meer vrouwen en begonne mij allemaal te slaan er kwamen zelfs vrouwen met een pan en begonnen met te slaan. Aaya en zaineb durfde niks te doen want ze kende die vrouw heel erg goed Ik zat de afwas te doen toen zaineb naar me kwam rahma ik zei toch dat je met die vrouw ruzie moest maken ze is gevaarlijk ze heeft een keer al iemand dood gemaakt hier in de gevangenis. Ik keek der aan en zei als jullie no gewoon met zn allen naar haar toe gaan is ze helemaal alleen en voelt ze zich helemaall niet meer sterk maar ne hoor jullie laten der doen wat ze wil dat geeft haar meer zelfvertrouwen. Opdat moment kwam die vrouw naar me toen en zei goedzo rahma je mag nu gaan slapen ik droogde me handen af en ging op me bed zitten. Zaineb en aaya kwamen naar me toen ik had die papiertje van die jongen nog steeds in mijn handen ik besloot om te vertellen over die jongen. Toen ik het ze vertelde zeiden ze tegen mij dat ik hem niet moest geloven dat het een valstrik kon zijn..... 4 maanden gingen voorbij ik voelde me niet goed ik ging naar de deur toe en riep of ik telefoontje mocht bellen want ik had gisteren niet gebeld terwijl het gisteren mocht de politie vond het geen goed idee maar ik bleef maar zeuren tot het mocht ik belde hem op. Hij nam op en zei met wie spreek ik. Ik zei met rahma Hij zei oww rahama ik zat al die tijd aan je te denken ik wachtte al op een telefoontje om 5uur moet je naar wc gaan en blijf daar ik kom je halen. Hoe dan zei ik ,, dat zie je wel doe wat ik zeg... om precies 5uur ging ik naar wc ik zat half uurtje te wachten tot ik opeens gekraak hoorde ik keek en zag die jongen hij had een gat in de wc muur gemaakt het was heel groot ik liep snel met hem mee hij zei dat we heel snel moesten gaa rennen ik en hij begonnen hand in hand te rennen na ongeveer 10 minuten rennen kwamen we bij een trapje vandaan we klommen naar boven en zagen dat we in en huis waren terecht gekomen. We liepen heel rustig door het huis en hoopte dat er daar niemand was maar er was daar een oud vrouwtje zei schrok toen ze ons zag en begon te gillen wij rende weg en gingen het huis uit. We pakten de bus die jongen betaalde voor me en we gingen naar heel ver weg zodat de politie ons niet kon pakken.Daar gingen we met zn tweetjes wonen en deelde ons leven met elkaar... het waren leuken tijden en na twee jaartjes kregen we een kindje het was een jongen. We waren heel blij maar toen kwam de dokter hij wou Imad spreken mijn man. Imad ging met hem mee en kwam later met een verdrietig blik naar mij toe hij zei oww Rahmaa ik hou zoveel van je ik kan het je heel moeilijk vertellen je gaat dood ze hebben ontdekt dat je al 1 jaartje kanker hebt ze weten niiet waneer je dood gaat. Ik keek hem aan en begon te huilen tranen stroomde over me wangen. Al die tijd wou ik dood gaan omdat ik me ongelukkig voelde maar nu ik weer de kans heb om ergens voor te leven ga ik dood. Ik sloot me ogen neer en kon ze nooit meer open maken ik hoopte dat ik naar mijn vader toe ging. EINDE zo ging rahma dood door kanker haar man moest die kindje opvoeden het was een moeilijke tijd voor hem.
Posted on: Tue, 03 Dec 2013 15:16:59 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015