Historia Kościoła Adwentystów Odpocznienia Sabatu Wydane przez: Kościoł Adwentystów Odpocznienia Sabatu Kościół Adwentystów Odpocznienia Sabatu wywodzi swoją duchową genezę z Reformacji XVI wieku. Ogromne zmiany jakie Reformacja ze sobą przyniosła były punktem kulminacyjnym wiary i zdeterminowania pobożnych osób i pewnych ukrywających się w podziemiu grup religijnych, takich jak: Waldensi1, Lollardowie2 i Bracia Czescy3, którzy uczynili Biblię fundamentem swej wiary i życia. Ci wierni Bogu ludzie znosili najróżniejszego rodzaju prześladowania i byli napiętnowani jako heretycy4 ponieważ wyżywali swą wiarę inaczej niż nakazywały dyktaty oficjalnego kościoła. Pozbawieni byli dóbr doczesnych, więzieni, torturowani i skazywani na śmierć. Zdarzało się nawet, że przeciwko nim prowadzono wojny. Pozbawiano ich praw do wolności sumienia i wyżywania swej wiary, ponieważ w tamtym czasie istniała tylko jedna uznawana przez państwo organizacja kościelna, będąca w bliskich koneksjach z państwem. W rzeczywistości, to właśnie połączenie kościoła i państwa stworzyło podwaliny prześladowań religijnych. Reformacja XVI wieku może być między innymi uważana za swego rodzaju windykację stanowiska, które zajęli prześladowani chrześcijanie. Jednak, zasada rozdziału kościoła i państwa pozostawała nieznaną protestantom tamtych dni. Oczywiście, reformatorzy i ich zwolennicy starali się utrzymać właściwy stosunek wobec państwa, jakkolwiek dokonali pewnych pomyłek z uwagi na swoją niewiedzę w tej materii. Raz po raz rozważali kwestię, kto powinien wieźć prym we współpracy kościoła i państwa. Kościoły będące pod wpływem nauk Lutra były skłonne do poddania się autorytetowi państwa. To samo można powiedzieć o Kościele Anglikańskim, który posunął się tak daleko, że wybrał rządzącego władcę za swego przywódcę religijnego. W Genewie, Kalwin stworzył model, w którym kościół odgrywał rolę przewodnią. Jednakże w przeciwieństwie do średniowiecznej dominacji kościoła, Genewa uznała Biblię jako źródło swej konstytucji. W Ameryce Północnej, kalwiniści uformowali rodzaj rządu, który odzwierciedlał wpływ kościoła, jednak to doprowadziło do wielorakich nadużyć. Na przykład, tylko ci, którzy należeli do kościoła państwowego, mogli zajmować posady rządowe. Co więcej, udział w obrzędach religijnych był przymusowy. Jeśli ktoś nie pojawił się na nabożeństwie, został ukarany grzywną lub więzieniem. Ten stanrzeczy wkrótce doprowadził do rozwoju chrześcijańskiej hipokryzji, która stała wyraźnie w opozycji do pierwotnych celów reformacji. W zasadzie, powtórzono ten sam błąd, który był udziałem kościoła z jakiego wyszli. Roger Williams5 i inni reformatorzy XVII wieku dostrzegli to niebezpieczeństwo i usilnie apelowali o rozdzielenie kościoła od państwa. Niestety, taka postawa sprawiła, że zarzucono im rebelię. W tamtym czasie panował pogląd, że rozdzielenie kościoła od państwa osłabiłoby autorytet państwa i doprowadziłoby do jego rozpadu. Obecny stan Rhode Island w USA założony przez Rogera Williamsa, był pierwszą amerykańską kolonią gdzie zasada rozdziału kościoła od państwa została ziszczona. Wyznawcy różnych religii, anabaptyści, kwakrowie i inni, przybyli do tej kolonii by praktykować swe poglądy religijne, które w innych krajach były wyjęte spod prawa. W XVII i XVIII wieku, Ameryka Północna stała się zarówno polem misyjnym jak i schronieniem dla wielu prześladowanych jednostek posiadających inne poglądy na sprawy religijne niż ich ojczyste kościoły narodowe. Ludzie ci wywodzili się z istniejących od dłuższego czasu kościołów protestanckich jak i mniejszych grup protestanckich. Także racjonaliści6 i deiści7 szukali tutaj azylu. W połowie XVIII wieku, religijne ruchy odnowy8 wśród różnych kościołów protestanckich Stanów Zjednoczonych, jak i reakcja emanująca z Rewolucji Francuskiej, doprowadziły do położenia większego nacisku na wolność religijną w Nowym Świecie. Rozdział kościoła od państwa był tego rezultatem. Równość wszystkich wyznań religijnych wobec prawa cywilnego leżała na sercu zarówno protestantom jak i racjonalistom i ateistom. Wolność religijna okazała się sprzyjającą dla rozwoju protestantyzmu, którego podstawę stanowiła Biblia jako objawienie woli Bożej. Protestantyzm podkreślał także usprawiedliwienie z wiary w Chrystusa połączone z potrzebą osobistego doświadczenia religijnego. W konsekwencji, w początkowej części XIX stulecia, miał miejsce ruch odnowy religijnej wśród wielu kościołów protestanckich Europy i Nowego Świata. Pojawiły się towarzystwa biblijne i misyjne. Słowo Boże a szczególnie proroctwa, stały się centrum wnikliwych badań w wielu krajach. Doprowadziło to do powszechnego oczekiwania rychłego powrotu Chrystusa lub drugiego adwentu.9 Zmiany społeczne, w połączeniu z wielorakimi fenomenami w naturze (takimi jak deszcz 5meteorytów w roku 1833), umocniły wielu w przekonaniu, że nieuchronnie zbliża się jakieś wydarzenie. Ruch ten znalazł swoje największe wypełnienie w Ameryce Północnej gdzie William Miller i setki innych kaznodziejów głosiło, że Chrystus powróci wkrótce. Przed swoim nawróceniem, 34 letni Miller był deistą. Odkąd odnalazł Chrystusa jako osobistego Zbawiciela, starał się przekonać przyjaciół o istnieniu Boga, który odgrywa aktywną rolę w naszym życiu. Mając na względzie ten cel, Miller zagłębił się w studiowanie Biblii. Zdał sobie sprawę, że proroctwa zawarte w Piśmie Świętym, są doskonałym narzędziem w przezwyciężeniu uprzedzeń. Oddając się coraz głębiej wnikliwym studiom Biblii doszedł do przekonania, że Chrystus powróci na ziemię w niedalekiej przyszłości. Chociaż czuł powołanie Boże by podzielić się swoją wiarą z innymi, jednak tego nie zrobił. Będąc rolnikiem, osobą świecką, pragnął to zadanie złożyć w ręce duchownych. Nie mógł jednak uniknąć podzielenia się swoimi przekonaniami z sąsiadami i przyjaciółmi, więc w 1831 roku został w końcu zaproszony do publicznego przedstawienia swych przekonań. Od tego czasu nie był w stanie już dłużej milczeć i rozpoczął głoszenie prawdy o powtórnym przyjściu Jezusa. Potem zaczęły napływać zaproszenia od różnych denominacji protestanckich zainteresowanych jego poselstwem. Na początku William Miller był chętnie goszczony we wszystkich kościołach protestanckich, ponieważ jego kazania wnosiły duchowe ożywienie. W ciągu kilku lat, co najmniej 50.000 ludzi (pewne szacowania mówią nawet o 100.000) we wschodnich U.S.A. zadeklarowało swoją wiarę w bliski powrót Chrystusa. Około 500 kaznodziejów i 1500 ewangelistów nauczało tej prawdy. To przebudzenie religijne otrzymało nazwę „Ruchu Adwentowego” a jego wyznawców nazwano adwentystami. Ani William Miller ani inni adwentyści nie mieli zamiaru tworzyć nowego kościoła. W rzeczywistości, sugerowali nowonawróconym aby pozostali w swoich kościołach i tam przygotowywali się na powrót Jezusa. Jednak w roku 1844 doszło do zerwania więzów z tradycyjnymi kościołami. W tym czasie adwentyści byli ekskomunikowani przez kościoły do których należeli, lub opuszczali je dobrowolnie. Jesienią 1844 roku, adwentyści doświadczyli gorzkiego rozczarowania, kiedy nie nastąpiło oczekiwane przez nich wydarzenie − widzialne przyjście Chrystusa. Z wielu tych, którzy z przejęciem oczekiwali powrotu Pana, tylko garstka wiernych trwała w nadziei,że Chrystus jednak powróci na ziemię w najbliższej przyszłości. Wierzący ci wkrótce zrozumieli, że pomylili się co do przepowiedzianego w proroctwie wydarzenia jakie zgodnie z nim miało nastąpić. Tak naprawdę, dokładnego czasu powrotu Chrystusa nie da się ustalić (patrz Mateusz 25,13). Badane proroctwa na temat czasu, w rzeczywistości wskazywały na inne wydarzenie − oczyszczenie niebiańskiej a nie ziemskiej świątyni (patrz Daniel 8,14), w co niesłusznie wierzyli. Mimo wszystko, bolesne doświadczenie i nadzieje adwentystów nie poszły na marne. Jezus ostrzegł swoich uczniów aby zachowywali ciągłą czujność co do Jego powtórnego przyjścia – wydarzenia niezmiernie istotnego dla chrześcijańskiego świata. „Dlatego i wy bądźcie gotowi, gdyż Syn Człowieczy przyjdzie o godzinie której się nie domyślacie” Mateusz 24,44 (BW). Powtórne przyjście Chrystusa stało się dla nich żywą nadzieją, tak samo jak dla pierwszych chrześcijan. Poprzez studium okresów proroczych, wierna resztka adwentystów zwróciła swe oczy na służbę Chrystusa w niebiańskiej świątyni opisaną w nowotestamentowym liście apostoła Pawła do Hebrajczyków. Kiedy badano temat niebiańskiej świątyni jak i jej ziemskiej kopii w czasach starotestamentowych, dostrzeżono specjalną rolę prawa Bożego i szczególną doniosłość czwartego przykazania. Dziesięć przykazań Bożych stanowiło centrum oryginalnej świątyni w czasach Mojżesza a także świątyni Salomona wybudowanej w okresie późniejszym. Czwarte przykazanie opisuje Sabat (sobotę) jako dzień odpoczynku, który Bóg wybrał dla ludzkości. Sabat − siódmy dzień tygodnia, nie jest instytucją żydowską lecz został dany rodzinie ludzkiej przy stworzeniu życia na ziemi (patrz: 1Księga Mojżeszowa rozdział 2). Adwentyści doszli do przekonania, że Sabat będący Bożą instytucją, obowiązuje aż do końca czasów. Innym ważnym przekonaniem do którego doszli jest to, że duchowe dary o jakich mówi apostoł Paweł w 1Liście do Koryntian (rozdziały 12-14) nie ograniczały się jedynie do czasów wczesnego kościoła, ale że Bóg oferuje je także w obecnych czasach. Dar ducha proroctwa szczególnie uwidocznił się w doświadczeniu Ellen G. Harmon (później Ellen G. White). Biblia pozostała w harmonii z protestancką tradycją, jedynym nakazem wiary adwentystów, jakkolwiek dar ducha proroctwa okazał się nieocenioną pomocą w zastosowaniujego pryncypiów w codziennej praktyce. W roku 1848 adwentyści zorganizowali wiele małych konferencji, na których rozważano i zaakceptowano rożne doktryny i zasady wiary o jakich wspominamy powyżej. Przed rokiem 1850 sformułowano główne doktryny, a pomiędzy 1860-1863 kościół podjął pewne istotne kroki organizacyjne i przyjął oficjalną nazwę Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Tak powstał Kościół Adwentystów Dnia Siódmego. Ten mały ruch rozwijał się bardzo szybko. Przed rokiem 1863 posiadał już 3.500 wiernych, a z początkiem XX stulecia około 75.000 członków. We wczesnych latach swego nauczania, Kościół Adwentystów Dnia Siódmego kładł nacisk na proroctwa Pisma Świętego i prawo moralne (dziesięć przykazań). Jednak, zewnętrznie trzymając się tych doktryn, wielu wyznawców straciło z oczu protestancką zasadę o usprawiedliwieniu przez wiarę w Chrystusa. Tak jak stało się z innymi kościołami w przeszłości, po jakimś czasie pozostało tylko zewnętrzne przestrzeganie form połączone z wewnętrzną pustką. Ruch ten stracił swoją duchową moc i stał się pełen samozadowolenia, potrzebując kolejnego odrodzenia. W 1888 roku Adwentyści Dnia Siódmego zorganizowali Generalną Konferencję w Minneapolis, w stanie Minnesota, która okazała się znacząca. Byli tam obecni dwaj młodzi kaznodzieje, którzy przyłożyli palec do otwartej rany. W spektakularny sposób sami doświadczyli usprawiedliwienia przez wiarę w Chrystusa, co doprowadziło ich, podobnie jak Lutra i wielu innych, do ogłoszenia tego poselstwa z osobistym przekonaniem, które pokrywało się z ich życiem. Ellen White wspierała tych młodych kaznodziejów, i przez wiele lat trójka ta współpracowała ze sobą. Jednak ich starania o duchowe odrodzenie w tym kościele nie zostało uwieńczone sukcesem. Jednakże, Kościół Adwentystów Dnia Siódmego u progu XX wieku doświadczył znacznego wzrostu pod względem liczebnym. Wybudowano wiele szpitali i uczelni. Rozwinięto także działalność misyjną na skalę światową. Jednak kościół jako taki, został pozbawiony wewnętrznej, duchowej siły z wczesnych lat, która prowadziłaby wierzących do osobistego doświadczenia w wierze. Powstanie Kościoła Adwentystów Odpocznienia Sabatu W połowie XX stulecia, wewnątrz Kościoła ADS pojawił się ruch odrodzenia bazujący na poselstwie usprawiedliwienia przez wiarę (tak jak miało to miejsce w roku 1888 i w kilku następnych latach). Ruch ten był zainicjowany w USA i Australii, ale w niedługim czasie dotarł także do innych krajów. W roku 1958 Frederic T. Wright, nauczyciel wykładający na Adventist College w Palmerston North w Nowej Zelandii, zetknął się z tym poselstwem. Po latach, uwiecznił on swoje osobiste doświadczenie w publikacji zatytułowanej „Z niewoli do wolności” (strony 51-56). Nie zdawał sobie w pełni sprawy ze znaczenia swojego doświadczenia w tamtym czasie, jak i z konsekwencji jakie wniesie ono w jego życie. W rzeczywistości powrócił do pierwotnej wiary chrześcijańskiej – tej samej, która inspirowała Kościół Adwentystów w pierwszych latach istnienia ruchu. Po zorientowaniu się jak wroga jest reakcja władz szkoły na jego nowe wierzenie, zdecydował nie dzielić się nią publicznie, nie chcąc nikogo urazić. Frederic nie występował otwarcie ze swoimi przekonaniami, chyba że go o to wyraźnie poproszono. Po wielu miesiącach wewnętrznej walki nie mógł już dłużej opierać się Bożemu powołaniu. Powołanie to rozpoznał w licznych zaproszeniach by przemawiać tak do studentów jak i członków kościoła. W osobistych rozmowach i wykładach biblijnych dzielił się z innymi swoją wiarą i osobistym doświadczeniem, w dalszym ciągu respektując pozycję dyrekcji szkoły. Konflikt jednak był nieuchronny. W końcu, w roku 1960, Frederic opuścił college i podjął pracę pasterza. Niedługo później został usunięty z Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. W międzyczasie, powstało wielkie zainteresowanie „Ruchem Odrodzenia” wewnątrz KADS, i F.T. Wright otrzymywał liczne zaproszenia by dzielić się swą wiarą. W rezultacie, w 1961 roku rozpoczął pełnoetatową działalność kaznodziejską. Powtórnie został osobiście przekonany, że jest to Boże powołanie, które doprowadziło go do podjęcia tego kroku; przeświadczenie to powoli dojrzewało i było przez jakiś czas uważnie testowane. Od początku swej działalności, F.T. Wright utrzymywał się z dobrowolnych darów osób, które pragnęły poznać poselstwo i uważało, że powinien on dalej kontynuować prace kaznodziei. Jego zasadą byłonigdy nie prosić o dary pieniężne. Osobistym potwierdzeniem, że Bóg go powołał okazał się fakt, iż mógł kontynuować swą pracę nie prosząc o pieniądze. W 1962 roku wraz z rodziną przeniósł się do prowincji New South Wales w Australii. W roku 1963 wokół niego skupiła się grupka wierzących, którzy zostali wydaleni z szeregów KADS. Chociaż nigdy nie było zamiarem Frederica tworzyć nowej denominacji, musiał się jednak pogodzić z faktem, że odrodzenie nie było możliwe pierwotnej wiary wewnątrz Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. W następnych latach, mała grupa wierzących z Australii i Nowej Zelandii została poszerzona o wyznawców z Ameryki Północnej, Europy i Afryki. Coroczne konferencje biblijne w różnych krajach trwające średnio około 1 tygodnia, pomogły w ukształtowaniu wiary wierzących. W gruncie rzeczy, wierzący ci byli Adwentystami Dnia Siódmego w prawdziwym tego słowa znaczeniu. Ruch ten jednak nie ograniczał się do prawd objawionych w latach 1844 i 1888. Duchowe zrozumienie wciąż wzrastało, rok po roku. Najważniejsze nowe prawdy Kościoła Adwentystów Odpocznienia Sabatu możemy podsumować w następujący sposób: Ewangelia nie jest tylko doktryną, ale mocą uzdalniającą wierzącego by żył życiem takim jak Chrystus − życiem zgodnym z Bożymi prawami. Głębsze zrozumienie kochającego charakteru Boga. Koncepcja karzącego i niszczącego Boga (Bóg Ojciec) w Starym Testamencie, oraz kochającego, zbawiającego Boga (Chrystus) w Nowym Testamencie jest szeroko rozpowszechniona. Jednak w rzeczywistości, Chrystus i Ojciec stanowią jedno i są niezmienni (patrz Malachiasz 3,6 i Jakub 1,17). Chrystus przyszedł na naszą ziemię by objawić charakter swojego Ojca. Jedynie On ukazał nam wiarygodny obraz, który mamy o Bogu. Kiedy teksty odnoszące się do Boga w Starym Testamencie są widziane w tym świetle, zaczynają nabierać nowego znaczenia. Święty dzień odpoczynku (Sabat), który Bóg dał całej ludzkości, uzyskał nowe i głębsze znaczenie w świetle odpoczywania w Bogu. Podczas gdy Kościół Adwentystów Odpocznienia Sabatu uznaje dzień siódmy (Sabat) jako Boski dzień odpoczynku, zastosowanie tej zasady nie ogranicza się jedynie do jednego dnia w tygodniu.Odpocznienie Sabatu jest pryncypium życia nawróconego chrześcijanina. Osoba posiadająca odpocznienie Sabatu, uznaje Boga za swoje Źródło; uznaje, że On rozwiązuje jej problemy, nosi jej ciężary, jest jej Lekarzem i Zbawicielem. Wierzący ma osobisty dostęp do tego Źródła jedynie przez Chrystusa. Co do struktury organizacyjnej kościół uznaje, że jedynie Chrystus jest jego Głową. Oznacza to, że pracownicy w Jego kościele są wybierani bezpośrednio i jedynie przez Niego. Zadaniem członków kościoła jest przetestowanie tego powołania i zatwierdzenie go po dojściu do przekonania, że jest prawdziwe. Nie odbywa się to podobnie jak w przypadku demokratycznego głosowania, które obwieszcza wolę większości. Wierzący szukają Bożej woli w szczerej modlitwie i zgodnie z nią działają. Wyłącznie wówczas gdy to ma miejsce, Boży wybór może być oficjalnie zatwierdzony przez kościół. Inną praktyczną konsekwencją faktu, że Chrystus jest Głową kościoła jest to, że On powołuje posła wedle własnego upodobania. Jezus używa posła do przekazywania wszystkich rzeczy, które pragnie zakomunikować kościołowi. Tak jak powyżej, odpowiedzialność spoczywa na członkach kościoła, by kierowani zasadami Biblii zatwierdzili lub odrzucili wybór posła jak i samego poselstwa. Dla Adwentystów Odpocznienia Sabatu, F.T. Wright był posłem powołanym przez Boga, i to czego nauczał jest prawdą na nasz czas. W 1964 roku F.T. Wright rozpoczął wydawanie miesięcznika, który początkowo miał być tylko biuletynem informacyjnym dla małej grupki wierzących. W roku 1965 rozpoczęła się budowa domu wydawniczego z własną drukarnią, a w 1966 roku wydano pierwszą edycję miesięcznika „The Messenger of Living Righteousness” (z ang. „Poseł Żywej Sprawiedliwości”). Oprócz artykułów zawierających poselstwo F.T. Wrighta, w magazynie tym zamieszczane były artykuły i sprawozdania innych członków ruchu. Zaczęto także wydawać książki, które sprzedawano po cenie kosztów ich wyprodukowania. W roku 1973 drukarnia w Niemczech także rozpoczęła drukowanie literatury w języku niemieckim; z czasem również w innych językach (poza angielskim). W roku 1964 F.T. Wright po raz pierwszy odwiedził USA pozostając tam przez okres wielu miesięcy. Przed nadejściem 1966 roku,pojawili się w Ameryce Północnej reprezentanci Kościoła Adwentystów Odpocznienia Sabatu, w 1966 doszli wierzący w Niemczech, w 1967 w Norwegii. W latach siedemdziesiątych, KAOS zaszczepił się w Południowej i Wschodniej Afryce. W dniu dzisiejszym Kościół ten reprezentowany jest w ponad 30 krajach i na wszystkich zamieszkałych kontynentach świata. Liczebność wiernych na całym świecie wynosi około 2000 osób. Ważnym aspektem życia religijnego wewnątrz Kościoła Adwentystów Odpocznienia Sabatu są coroczne konferencje. Na ile to możliwe, w każdym kraju odbywa się przynajmniej jedna konferencja rocznie, w czasie której przekazywane jest poselstwo. Do roku 1988, głównym kaznodzieją był Frederic T. Wright. Ze względu na rozwijającą się chorobę (Parkinsona), jego możliwości jako mówcy były coraz bardziej ograniczone, więc od roku 1989 wiodącym kaznodzieją na konferencjach stał się Andreas Dura z Niemiec. Chociaż ruch ten był niezależny od innych denominacji kościelnych, do roku 1989 nie posiadał on ujednoliconej nazwy. W końcu dostrzeżono potrzebę podjęcia takiego kroku i nazwa „Kościół Adwentystów Odpocznienia Sabatu” została przyjęta. Taką nazwę nosi kościół w każdym kraju, chociaż jest ona oczywiście przetłumaczona na odpowiadający mu język narodowy. Do roku 1993 główna siedziba Kościoła Adwentystów Odpocznienia Sabatu znajdowała się w Palmwoods, Queensland w Australii. W tymże roku centrum to zostało opuszczone ze względu na personalne roszczenia finansowe członków rodziny Wrighta, których nie można było inaczej rozstrzygnąć. W konsekwencji, główna siedziba została przeniesiona do Dickendorfu (Nadrenia-Palatynat w Niemczech). W 1993 roku F.T. Wright także osiedlił się w Dickendorfie. Tam też zmarł w wieku 71 lat. Kościół Adwentystów Odpocznienia Sabatu nie agituje by pozyskać członków ani nie wymusza na innych akceptowania swoich zapatrywań religijnych. Wiodącą zasadą jest ta, że poselstwo jest głoszone tym, którzy proszą by je im zwiastować. Członkowie KAOS czują się odpowiedzialni za dobro ludzkości. Troska ta nie ogranicza się jedynie do aspektu duchowego lecz dotyczy również zdrowia fizycznego; dlatego KAOS działa w zakresie zdrowia, wychowania dzieci, młodzieży i dorosłych, jak również troszczy się o osoby starsze i niedołężne. W pracy tej wkładany jestszczególny wysiłek by stosować filozofię życia propagowaną w adwentystycznych publikacjach dzieł Ellen G. White. W służbie leczenia, kładziony jest nacisk na odpowiedzialność każdej osoby za własną kondycję poprzez poddanie się zdrowemu trybowi życia. Wychowanie młodzieży obejmuje wszechstronne nauczanie i rekreację połączoną z pracą fizyczną. Jednym z celów troski o potrzebujących jest dążenie do nauczenia ich radzenia sobie z problemami na tyle na ile jest to możliwe. Do realizowania swoich zadań, KAOS posiada inne instytucje oprócz centrum w Dickendorfie, oraz w Nowej Zelandii i w Swaziland (Afryka Południowa) oraz prowadzi on lokalne szkoły, a w Tanzanii dom dla sierot. Kościół Adwentystów Odpocznienia Sabatu w Niemczech Początki Kościoła Adwentystów Odpocznienia Sabatu w Niemczech datują się od 1966-1968, kiedy to Frederic T. Wright odwiedził ten kraj. W roku 1968 Wolfgang Meyer rozpoczął nauczanie poselstwa. W tymże roku zajął się także jego tłumaczeniem na język niemiecki. Od roku 1970 i przez lata następne był on pełnoetatowym pracownikiem. W roku 1973 KAOS otworzył małe wydawnictwo w Sonderbach w Hesji, gdzie publikowano i rozprowadzano do niemieckojęzycznych krajów miesięcznik „Botschaft Aktuell” (niemiecki odpowiednik „The Messenger and News Review”). Rozpoczęto także tłumaczenie i drukowanie książek w języku angielskim. Pierwsza niemiecka konferencja odbyła się w Zwingenbergu w Hesji w roku 1969; od tego czasu co roku były one organizowane. Doroczne zjazdy miały miejsce w hotelach młodzieżowych lub innych instytucjach użyteczności publicznej, które na ten cel wynajmowano aż do roku 1986. W roku 1978 Wolfgang Meyer zginął w wypadku samochodowym, przemierzając Austrię. Wkrótce potem, Andreas Dura zajął jego miejsce by kontynuować dzieło budowy kościoła w Niemczech. Jak wspomniano powyżej, Andreas otrzymał powołanie do pracy na niwie kościoła światowego w roku 1989. W 1982 roku KAOS zakupił dom i grunta w Dickendorfie, Nadrenia- Palatynat. Była to pierwsza nieruchomość będąca własnościąkościoła w Niemczech. Mała drukarnia została przeniesiona tam tego samego roku. Budynek wymagał renowacji. W celu obniżenia kosztów, prace remontowe przeprowadzono rękoma członków kościoła, co zajęło sporo czasu; tak więc remont został zakończony dopiero w roku 1985. Konferencja w 1986 roku miała miejsce już na posiadłości będącej własnością kościoła. W roku 1989 KAOS zakupił sąsiadującą parcelę a w 1992 wybudowano wielozadaniową halę mieszczącą drukarnię, biura, salę zgromadzenia, pokoje gościnne, sanitariaty i powierzchnię magazynową. Budowę hali zakończono w roku 1995, i to co stanowiło centrum kościoła w Niemczech stało się centrum kościoła światowego. Oprócz konferencji niemieckich, od 1992 roku w Dickendorfie organizowano regularne spotkania międzynarodowe. Konferencje te podejmowały reprezentantów KAOS z całego świata. Centrum w Dickendorfie służy także jako ośrodek szkoleniowy dla młodych ludzi z wielu krajów. Placówka ta zapewnia im możliwości zdobycia praktycznego zaznajomienia się z pracą w kościele, prowadzeniem gospodarstwa domowego, służbą zdrowia, jak też oferuje podstawy w sferze działalności społecznej i oświatowej. Opieka nad seniorami kościoła w Dickendorfie oznacza, że kościół kwalifikuje się by zatrudnić na etacie jednego opiekuna. 8 sierpnia 1998, wierzący KAOS w krajach niemieckojęzycznych wspólnie sformułowali przymierze, w którym wyrazili swoją jedność w wierze, wspólne zaufanie, i zobowiązali się do wierności Bogu i sobie nawzajem. Był to pierwszy przypadek, w którym członkowie zawarli takie przymierze i je zapisali. Inne zbory KAOS w różnych krajach także poszły za ich przykładem. Przymierze to odnawiane jest każdego roku.
Posted on: Fri, 28 Jun 2013 17:13:03 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015