Hoe de publieke opinie te vestigen? Men merkt op dat de overheden over het algemeen de publieke opinie vrezen en het veel aandacht geven. Ze achten het belang van de publieke opinie hoog en realiseren zich zijn effect. Dit is waarom zij neigen om hem nauw te controleren. In oorlog en opschuddingen wordt de controle van de publieke opinie nog belangrijker, en overheden komen dan snel in actie om elke publieke opinie tegen hen te onderdrukken. In vrede wordt hun controle van de publieke opinie meer terughoudend. Echter, als zij van mening zouden zijn dat sommige concepten, welke hun geloofwaardigheid zouden kunnen aantasten, worden verspreid, zouden ze meteen in actie komen om deze te onderdrukken en om te verhinderen dat dezen een publieke opinie tegen hen zouden veroorzaken. Ook als zij merkten dat sommige concepten of nieuwsberichten een publieke opinie tegen hen teweeg zouden kunnen brengen, zouden zij spoedig het initiatief nemen om dergelijke berichten te bestrijden en te verhinderen. In de Tweede Wereldoorlog zagen we de oorlogvoerende overheden de publieke opinie strict controleren. De verspreiding van opinies en concepten welke hen in gevaar zouden kunnen brengen en welke een potentieel ongunstige publieke opinie zouden kunnen vormen, werd verhinderd. En in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, toen een overeenkomst was gemaakt tussen de Verenigde Staten en de sovjet Unie over het verspreiden van de concepten vrijheid, onafhankelijkheid en vooruitgang in de gekoloniseerde landen - de Sovjet Unie wilde het kolonialisme uitroeien en de Verenigde Staten wilde de stijl van het kolonialisme veranderen. Om dit te weerstaan, troffen de andere koloniale mogendheden maatregelen om deze concepten te bestrijden, door ofwel zich ertegen te verzetten en hen te onderdrukken of door te trachten ze (de concepten) te implementeren en hun essentie een onjuiste tegenstrijdige betekenis en realiteit te geven. Toen Hizb ut Tahrir naar buiten kwam, het concept van de Islamitische Staat uitdragend, stemden alle overheden ermee in dat ze zich hiertegen zouden moeten verzetten, en dat haar (de Hizbs) opinies op hun pad zouden moeten worden tegengehouden tenzij zij een publieke opinie tegen hen (Hizb ut Tahrir) zou vormen. En toen de Boodschapper van Allah (saw) werd gestuurd, bewoog Qoraiesj aanvankelijk niet. Echter, toen zij ontdekten dat zijn (saw) Boodschap de publieke opinie dreigde te worden, kwamen zij snel in actie om zich hiertegen te verzetten en om te verhinderen dat het de publieke opinie zou worden. Daarom neigt elke overheid ernaar, nagenoeg altijd, om elk concept, opinie of nieuwsbericht dat potentieel de publieke opinie tegen zich kan vormen te bestrijden. Dus wat is de methode die deze overheden hanteren in het bestrijden van de publieke opinie? In antwoord hierop, men merkt op dat de overheden ernaar neigen om hun inspanningen te concentreren op het bestrijden van de concepten en de opinies die de potentie hebben publieke opinies te worden. Dit, door de verspreiding van deze concepten en opinies in het openbaar, te verbieden. Of dit (de verspreiding) nu plaatsvind middels directe contacten, zoals redes of gewoon spreken, of middels indirect contact zoals schrijven in kranten, tijdschriften en boeken. Het werk van de overheid is voornamelijk geconcentreerd op het verhinderen van openbare debatten. Wat betreft de privé gesprekken, hier maken de overheden geen probleem van. Het is waar dat zij in sommige gevallen ernaar neigen om ook privé bijeenkomsten de kop in te drukken, maar dit gebeurt in feite zelden en het wordt gewoonlijk gedaan door regimes die zich de betekenis van regeren niet realiseren. Dergelijke gevallen zijn eigenlijk geïsoleerd en vormen geen deel van de strategie van de overheid, en daarom worden zij niet beschouwd als een deel van het werk van de overheid, dat bedoeld is om de concepten welke de publieke opinie kunnen worden, te bestrijden. Wat betreft een politieke partij, de overheden neigen ernaar elke openbare activiteit van de partij te verhinderen. Zij verbieden de pamfletten, de tijdschriften, de kranten, de boeken, de toespraken en de openbare redes, hetzij in de straten, de moskeeën, of de cafés, enzovoorts. Wat betreft de studiekringen en gesprekken op private locaties, de overheden hebben het nooit tot hun zaak gemaakt om deze te verbieden. Het is echter bekend dat er enkele geïsoleerde gevallen plaats hebben gevonden in bepaalde landen. Maar deze waren zeer zeldzaam en waren in feite niet gebaseerd op de initiatieven en de richtlijnen van overheden, zodoende vormen zij niet een deel van de beweging van de overheden in het bestrijden van de concepten die publieke opinies kunnen worden. In werkelijkheid zijn geen pogingen ondernomen om de activiteiten die in privé gelegenheden zoals studiekringen en gesprekken plaatsvinden te verbieden. Als de overheden de kringen op dezelfde manier hadden willen verbieden als zij de toespraken en de openbare gesprekken verbieden, zouden zij dit hebben kunnen doen op dezelfde manier als zij de pamfletten hebben verboden. Als zij niet dit deden, is dit omdat zij het niet tot het kernpunt van hun aandacht maakten en omdat hun methode om te verhinderen dat de concepten de publieke opinie worden, het verbieden is van de verspreiding op de openbare plaatsen van de concepten, opinies en het nieuws. Dit wordt ook opgetekend in de overlevering van de Boodschapper van Allah (saw). Qoraiesj was zeer bezorgd om de Boodschapper van Allah (saw) te verhinderen te spreken bij openbare gelegenheden. De ongelovigen waren gebruikelijk eerst iemand te sturen om zich te verzetten tegen de rede van de Boodschapper van Allah (saw). Hierna zochten zij hun toevlucht in het beschadigen en vervolgen van hem (saw), om te verhinderen dat hij in openbare gelegenheden zou spreken. Ze waren ook gewoon Aboe Bakr te weerhouden van bidden in zijn moskee, welke hij bij zijn huis had gebouwd. Dit wijst erop dat de heersers het verbieden van openbare gesprekken gebruikten als methode om de concepten te verhinderen. Dit wijst er tevens op dat de efficiënte manier om de publieke opinie te bewerkstelligen, het toespreken van de mensen in de openbare gelegenheden is. Daarom is de methode om de publieke opinie te vormen het toespreken van mensen in openbare gelegenheden. Echter, het toespreken in openbare gelegenheden kan in een private atmosfeer worden gedaan met één of verscheidene personen, zoals het spreken met personen in een café terwijl men aan een geïsoleerde tafel zit op een manier die andere personen niet de mogelijkheid geeft te komen en luisteren naar het gesprek. Of zoals het persoonlijk spreken tegen een patiënt in het ziekenhuis. Deze manier van spreken zou niet helpen om een publieke opinie genereren, het toespreken moet open zijn zodat het wordt gehoord door een ieder die wil luisteren. Ook kan men in de straten, de moskee of het café spreken op een manier die iedereen toelaat om te luisteren, echter, de spreker kan sommige algemene en vage concepten geven en hij kan proberen te verbergen wat hij werkelijk wil zeggen. Ook dit zou geen publieke opinie genereren want de luisteraar en eenieder die wilde luisteren kan niet beseffen waarover gesproken werd en daarom zou hij niet instaat zijn het aan anderen door te geven. Het toespreken moet daarom luid en duidelijk zijn. Verder zou de spreker een duidelijke en openhartige toespraak kunnen geven, en wanneer hij een overheidsagent ziet zich stil houden, of wanneer hij een punt bereikt waarvan hij weet dat de luisteraar er niet mee akkoord gaat zich hiervan onthouden of het onderwerp vermijden. Ook dit vestigt niet de publieke opinie, het toespreken zou geen beperkingen moeten bevatten zodat het concept duidelijk en volledig word overgedragen, zoals het is, zodat het de mogelijkheid heeft om volledig en in detail verspreid te worden. Daarom, om de publieke opinie te bewerkstelligen, moet het toespreken publiekelijk, openlijk, duidelijk, eerlijk en zonder enige beperkingen zijn, en dit zou op twee manieren kunnen worden uitgevoerd: 1. Het indirecte contact, zoals kranten, pamfletten en boeken 2. Het directe contact, zoals door toespraken en gesprekken Het indirecte toespreken zou de publieke opinie generen maar het initieert geen publiek bewustzijn noch bevordert het de bouw van een fundament van populaire ondersteuning. De publieke opinie die wij trachten te generen is die welke van een algemeen bewustzijn afkomstig is, en die wij trachten te bouwen op een fundament van populaire ondersteuning. En dit kan niet worden gerealiseerd tenzij het contact direct en persoonlijk is. Daarom is de publieke opinie welke wij willen generen diegene welke ten stand komt door het persoonlijk toespreken van mensen in de openbare aangelegenheden, eerlijk en zonder enige beperkingen. En dit is wat bekend is als populair contact. Daarom is de methode om de gewenste publieke opinie te generen het verrichten van populair contact. Echter, men moet weten dat de betekenis van populair contact in deze context geen verband heeft met de leuzen die tegenwoordig worden uitgebazuind, zoals de geaccepteerde leiding en de geaccepteerde reactie, enzovoorts. Integendeel, het is een specifieke term om op een bepaalde realiteit te wijzen. En wat heden ten dage wordt herhaald is slechts een groep termen die zijn genomen uit wat de Westerlingen hebben geschreven in de boeken van psychologie en sociologie, over groepen, hun vestiging en hun vorming. Deze termen dragen vanwege twee redenen de verkeerde betekenis: Ten eerste, omdat toen de psychologen en sociologen schreven over deze kwesties, ze dit deden op de basis van gebeurtenissen die gedeeltelijk waren, en zij vergisten zich toen omdat zij algemene analogieën maakten met alle gebeurtenissen. Daarom vormde wat zij schreven een deel van de algemene analogie en dit was verkeerd. Bovendien, een gedeelte van wat zij hebben geschreven is op basis van logische deducties en niet een waarneming van de realiteit. De logische conclusie is vatbaar voor fouten, want het is een verzameling van theorieën die logisch zijn afgeleid en daarna als principes zijn aangenomen. Om hierop handelingen te baseren zou zonder enige twijfel verkeerd zijn, daarom zou het verkeerd zijn om hen te overwegen. Ten tweede omdat zij, die dergelijke leuzen herhalen, proberen om hen op gebeurtenissen toe te passen die verschillen van waarvoor zij theoretisch waren ontworpen. Daarom gaan ze de fout in als ze proberen deze toe te passen, denkende dat de theorieën correct zijn, daarom spreken zij zich tegen, soms zeggen zij: De bekrompen massas, in andere tijden zouden zij zeggen: De massas zijn bewust geworden. Bewustzijn is in tegenspraak met bekrompenheid, en derhalve zou genegeerd moeten worden wat over de massas gezegd wordt door diegenen die door de westerse cultuur zijn beïnvloed. Een blik op de realiteit zou de gepaste benadering zijn. In feite betekenen de massa de groep die permanent verzameld is. De diverse groepen worden gewoonlijk gevonden in openbare gelegenheden, het zou zeer zeldzaam zijn om diverse groepen in private gelegenheden tegen te komen, hoewel een groep op een private plaats wordt verzameld. Echter, een dergelijke groep kan geen massa genoemd worden. En wat hier bedoeld wordt is te spreken of te communiceren met de groepen die zich altijd verzamelen. Daarom zou de juiste term om het populair contact te beschrijven zijn: het spreken tot de mensen in de publieke gelegenheden. De aandacht zou hier moeten worden gevestigd op enkele kwesties: 1 - Het populair contact betekent niet het spreken tot de groep of de groepen, maar het spreken tot mensen in de gelegenheden waar de groepen, dat wil zeggen de massas, te vinden zijn. Ongeacht of het spreken tot één persoon is of tot een groep of groepen. Dit betekent spreken in de publieke gelegenheden. Daarom zou het spreken tot een groep in een privé plaats, bijvoorbeeld het spreken tot een groep in een huis, niet beschouwd worden als populair contact. Aan de andere kant, het spreken tot één enkele persoon in een goed bezochte winkel of in de straten zou als populair contact worden beschouwd en dit zou de publieke opinie kunnen genereren. Dus dat wat gevolgen heeft is de plaats waar gesproken word en de situatie waarin gesproken word, niet de groep of de persoon. Daarom, wanneer de overheden beslissen om de publieke opinie te verhinderen neigen zij ernaar om de gesprekken in de openbare gelegenheden te verbieden, zelfs die gericht tot één persoon, terwijl zij niet proberen om de gesprekken te verbieden die in privé gelegenheden gehouden worden, zelfs als het een groep betreft. De huisinvallen die tijdens een noodsituatie plaatsvinden om een bijeenkomst te verbieden zijn een zeldzaam voorkomen en geïsoleerde gevallen, wat geen deel van een methode of een strategie vormt. Dit type van verbod moet in feite een samenzwering verhinderen en niet de publieke opinie. 2 - Het populair contact is niet het spreken tot de maatschappij, dus zou het in deze context ongepast zijn om het type van bestaande relaties tussen mensen te onderzoeken. Het is eerder het spreken tot de mensen met het doel aan hen concepten, opinies of nieuws uit te dragen, waarover de mensen vervolgens zouden spreken en wat ziij zouden overbrengen en zouden uitspreiden. Dus het doel zou zijn hen ertoe te brengen om over die concepten en opinies te spreken. Daarom zou er geen verschil gemaakt moeten worden tussen een stad en een dorp, noch tussen een rijk gebied en een arm gebied, noch tussen een moslim- en niet moslimgebied, noch tussen de kapitalistische maatschappij en Islamitische. Dezelfde weg zou moeten worden in geslagen in elke plaats en met elke groep, ongeacht een andere overweging, zolang het spreken in een openbare plaats plaatsvindt. Dit is de aard van het populair contact: om persoonlijk, openlijk, eerlijk, duidelijk en zonder enige beperkingen te spreken tot de mensen in openbare gelegenheden. Dit contact zou in diverse situaties kunnen zijn, waarvan enkele zijn: - Openlijk spreken in de straten; - Openlijk spreken in het koffiehuizen; - Openlijk spreken in de moskeeën; - Openlijk spreken in de hotels en de kantoren; - Openlijk spreken in de regeringsdepartementen; - Openlijk spreken in de goed bezochte openbare baden en niet de verlaten stranden of de rivierbanken; - Openlijk spreken in de auto, de trein, het vliegtuig, enzovoorts; - Openlijk spreken in het ziekenhuis en de spreekkamer van de arts; - Openlijk spreken in openbare parken; - Openlijk spreken bij radio en televisiezenders en het gebruiken van luidsprekers; Al dit zijn situaties waar het populair contact plaats zou kunnen vinden en waar men de situatie kan kiezen die hij wil of de situatie die voor hem ter beschikking gesteld is geworden. Wat betreft de types van populair contact, zij zijn beperkt tot waarover eigenlijk gesproken zou kunnen worden. Bijvoorbeeld is de rede één type, het andere zou type het gewone spreken kunnen zijn, welke debatten, gesprekken en lezingen omvat. Al deze types zijn goed beschikbaar voor iedereen. Als men geen toespraak zou kunnen geven kan hij een gewoon gesprek houden. En als men niet een lezing kan geven, kan hij aan een debat of een gesprek deelnemen. Wat betreft de stijlen van populair contact, deze zijn niet beperkt maar zij worden bepaald door de aard van het contact. Een persoon zou bijvoorbeeld de stijl van verzet tegen een actie of een opinie kunnen gebruiken, of hij zou over een actie of een opinie of iets kunnen vragen. Hij zou ook de aandacht op iets of op een actie of op een opinie kunnen vestigen. En er zijn talrijke andere stijlen waarvan de originaliteit tastbare resultaten zou kunnen bereiken en de tijd van het generen van de publieke opinie zou kunnen verkorten. Dit is de methode om de gewenste publieke opinie te genereren, welke het uitvoeren is van het populair contact in elk van zijn diverse situaties en in elk van zijn types en in stijlen waarvan de originaliteit duidelijk is. Hizb ut Tahrir De 6e Rabii al Thani 1383 25 augustus 1963
Posted on: Thu, 24 Oct 2013 14:59:21 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015