Il Meridiano Wanneer je vanuit onze poort rechtsaf slaat, bereik je op korte afstand de overige huizen die deel uit maken van het gehucht Spagna. Als eerste links het grote, nieuwe huis van Francesco. Aan de overkant daarvan staat nog zijn vroegere huis, waar nu zijn alleenstaande zoon Roberto woont. `s Zomers overnachten daar ook de dagloners uit Roemenië en Albanië. Het asfaltweggetje eindigt daarna om over te gaan in een brede steenslagweg, die al slingerend door wijngaarden naar het dal afdaalt, om daar de doorgaande provinciale weg te bereiken. Achter Francesco`s villa bevindt zich een rijtje huisjes, waarvan de middelste twee in eigendom zijn van Milanezen, die hier alleen `s zomers af en toe verblijven. In het laatste huis woont Francesco`s dochter met haar man. Het eerste huis, dat aan Francesco`s huis grenst, is van de outsider in dit buurtschap, de antennista Piero. Door Francesco wordt hij aangeduid als Il Meridiano, de Zuiderling, want Piero komt van oorsprong uit Zuid-Italië en dat staat voor veel Italianen uit het Noorden gelijk aan buitenland. Tussen Piero en Francesco bestaat een vete, waar we het fijne niet van weten, ook al heeft Piero ons al vrij snel gewaarschuwd voor die onbetrouwbare oplichter die zijn buurman volgens hem is. Nico was Piero tijdens het uitlaten van Saar in de wijngaarden tegengekomen. Piero had één van zijn vier vervaarlijke en luidruchtige waakhonden bij zich. In het kennismakingsgesprek vertelde Piero dat hij antennista was, gespecialiseerd in het installeren van satellietschotels, net wat wij nodig hadden. Hij zou binnenkort langskomen om te praten over onze wensen en de mogelijkheden. Maar toen hij eenmaal bij ons aan de keukentafel zat, bleek dat hij vol zat met wrok ten opzichte van Francesco, zodat hij alleen daarover wilde praten, hoezeer we telkens ook ons best deden om terug te keren op het spoor van de paraboolantennes. "Ik wil jullie waarschuwen, je moet het me maar niet kwalijk nemen dat ik zo brutaal ben, maar ik zie dat jullie goede betrouwbare mensen zijn en ik wil niet dat zulke mensen hetzelfde overkomt als mij. Dat zie ik als mijn morele plicht. Kijk uit met die oplichter, doe geen zaken met hem, want hij maakt je zo een heleboel geld afhandig. Tienduizend euro ben ik kwijtgeraakt. Hij zou van alles voor me doen, maar uiteindelijk kwam er niets van terecht. Ook heeft hij een stuk grond van me afgepikt, want mijn achtertuin is volgens het kadaster veel groter." Zo raasde Piero in rap italiaans door, waarbij hij tekens weer op hetzelfde thema terugkwam. Wat moesten wij, als nieuwelingen en buitenstaanders hiervan denken? We hadden al verschillende slechte verhalen over Francesco gehoord, dat was waar, maar afgezien van zijn lepe truc bij het gebruiken van onze ingenieur Cassani, konden we niks kwaads van hem zeggen. Of toch wel? Francesco had ons een keer dringend gevraagd om ons terrein aan het einde af te sluiten met een paar palen en wat draad. "Dat moet je doen, want als iemand eenmaal een paar keer met zijn tractor over je terrein gereden is, dan beschouwt hij dat voortaan als zijn recht en ben je de zeggenschap over je eigen grond kwijt." zo beweerde Francesco. Wij vonden het best, wilden hem te vriend houden en plaatsten wat gammele grenspaaltjes. Later, bij een buurtfeestje waarbij Francesco niet aanwezig was, kwam de aap uit de mouw. Francesco wilde niet dat een van de andere wijnboeren met zijn tractor over een pad tussen zijn wijngaarden reed. Dat pad kon deze wijnboer, een geemigreerde Macedoniër, die we wel eens waren tegengekomen, en die ons een paar flessen wijn had gegeven, alleen bereiken door langs de rand van ons terrein te rijden. Precies het stuk waarvan Francesco wilde dat wij het afsloten. De Macedoniër, een joviale spontane vent, kon er wel om lachen. "Één keer kwam ik aanrijden en toen stond hij me op te wachten met een geweer. Je komt er niet langs, riep hij en posteerde zich breeduit op het pad. Ik wacht wel tot je weggaat, riep ik en bleef stoicijns op mijn tractor zitten, armen over elkaar. Na tien minuten droop hij af." De Macedoniër lachte breeduit om dit verhaal dat hij ongetwijfeld al vaak met smaak op allerlei buurtfeestjes had verteld. Helemaal zeker met betrekking tot Francesco waren we dus niet. Maar ook Piero was niet bepaald een innemende persoonlijkheid. Hij zat vol wrok en was niet in staat om echte belangstelling voor een ander aan de dag te leggen. Luisteren deed hij niet. In zijn kleine (te kleine) achtertuin hield hij vier levensgevaarlijke honden, waar hij zelf nauwelijks bij de buurt durfde te komen en die de hele buurt bij elkaar blaften, dag en nacht. Niet echt een teken van begrip voor je omgeving, of zou hij ze speciaal hebben aangeschaft om Francesco af te schrikken? Toen Piero uiteindelijk de schotelantenne kwam installeren, na nog meer bezoekjes met dezelfde verhalen over Francesco, gedroeg hij zich als een dictator tegenover zijn zoon, die was meegekomen om te helpen. De maanden na onze komst in Spagna speelden zich meer vreemde taferelen af, waar we alleen met verbazing naar konden kijken. Een openlijke ruzie tussen de twee buren, waarbij we vanaf ons balkon Piero hoorden schreeuwen: "vergognati, vergognati, schaam je, schaam je!" Waarvoor precies, dat wisten we niet. Francesco hoorden we niet. Een tijd later zagen we tot onze verbijstering dat er bij het rijtje huizen een heuse slagboom was neergezet! Een echte officiële rood-wit gestreepte. Om te verhinderen dat Piero van het straatje voor die huizen gebruik zou maken? . In het begin woonde Piero samen met een vriendin, die echter van de ene op de andere dag van het toneel verdween. Niet veel later hoorden we dat Piero niet meer bij het antennebedrijf werkte en dus antennista af was. Hoe verdiende hij nu zijn brood? Hij deed een gooi naar het burgemeesterschap van Montecalvo, maar werd ruim afgeserveerd door de zittende regent. Na een jaar of twee, jaren waarin we het contact met Piero zoveel mogelijk meden (als we hem op straat tegenkwamen, begon hij altijd meteen over Francesco), zagen we een verhuiswagen verschijnen. Het zal toch niet, dachten we? Maar ja, het was echt waar. Tot onze opluchting bleek Piero te vertrekken, samen met zijn luidruchtige beestenboel. Hij had het huis verkocht aan weer een andere Milanese familie, die er alleen in de weekeinden af en toe komt. De slagboom bleef achter, als herinnering aan vroeger tijd: Weet je nog, toen die Merdiano er nog woonde ...?
Posted on: Sun, 15 Sep 2013 15:01:43 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015