Kapitulli 2(dashur udhetimesh ) Mesazhi mbaroi mes loteve te gezimit, ktheva koken nga klasa dhe pashe qe nuk isha e vetmja qe po qaja, nuk e kisha mendjen fare nga dera sepse akoma po dridhesha ne fakt, kur kthej koken dhe perball meje gjej te shenjtin tim, KRISTIN. Nuk cohesha dot e kemb, po me binte te fiket nga emocionet ai ishte aty, pas 3 vjetesh vellai im po festonte ditelindjen me mua. Mbante ne dore nje arush gjigand dhe 2 bileta! Ne ato momente nuk po pyeste njeri se cfare kishte ai ne dore por me vone, pasi brohoritjet e klases nga ndan nga perqafimet magjike te motres dhe vellait ai me tha qe kishte 2 bileta per ne Spanje, do shkonim ne Madrid dhe do shihnim ndeshjen e fundit te sezonit te Real Madrid-it. O Zotttt une ne Spanje, ne vendin qe kishte mbushur cdo cep te dhomes time me postera, kishte mbushur cdo cep te zemres dhe trurit tim, cdo enderr e imja fillonte dhe mbaronte ne Spanje. Nuk e besoja dot se cfare po me ndodhte, ishte kaq po kaq sureale, nuk nxirrja fjale tjt nga goja pervec: ' Me verte, mos u tall me mua te lutem' ... U nisem pas 3 ditesh, ushetimi zgjati shkelqyer shkova ne stadiumin e enderrave te mija, madje edhe ne dhomat e zhveshjes, Kristit i lejohej sepse ishte nga akademia e shkolles sportive, takova te gjithe lojtaret madje edhe ate vet, mbretin e enderrave te mija Cristiano Ronaldon, emocionet nuk po guxoj ti xshkruaj sepse nuk ka shkronj dhe fjale qe mund ti marre persiper ti pershkruaj ato emocione . Shetita cdo cep te Madridit bera shopping vetem e dyqat zyrtare te Realit si e cmendur qe jam dhe sot jam penduar ne fakt. Cdo gje po shkonte perfekt deri ne momentin qe data e kthimit po afronte dhe vellai do me percillte ne aeroport, kete her do te udhetoja e vetme, jo dhe aq ne fakt... Ishte e tmerrshme ta shihje vellain me lot ne sy, duke u munduar te me ngushellonte mua me fjalet qe une do te kthehem ne atdhe, por ne fakt une nuk kisha as prinderit ktu, nuk kisha asnje te familjes. Isha vetem, ai me perqafonte fooort, me puthte ne ball dhe lotet qe lagnin cdo pjese te ftyres, ishte vdekjeprurese te ecje perpara por koken ta mbaje vetem mbrapa ku kishe len oksigjenin tend, kishe len njeriut tend me te shtrenjte, do te kthehesha ne Shqiperi me fuqine e kujtimeve dhe fotove te pafundme. U ula ne avion isha numri 13, numri im i fatit edhe pse ajo ishte dita me e keqe e jetes sime. Prisja qe avioni te nisej dhe vetem qaja me ishte erresuar Bota, cdo gje me duket gri, shihja fotot dhe me kujtohej cdo fragment, cdo buzeqeshje me te shenjtin vella, madje njoha edhe te dashuren e tij Klohe, nje zonjushe shume simpatike qe e donte tim vella verberisht. Me loteve qe nuk kishin ndermend te pushonin, degjoj nje ze afer meje:' Mos u merzit, te kuptoj shume mire, e di si ndihesh, por ai eshte mire ti gjithashtu kjo eshte e rendesishme' Kthej koken... e kisha pare ate person, ishte kaq i bukur sa te fotografohej ne mendje dhe ishte e veshtir ti beje DELETE qe aty. Nuk kisha nerva ti pergjigjesha, por i thirra mendjes dhe kuptova qe ai po tregohej shume i mire me mua. I thashe:
Posted on: Mon, 05 Aug 2013 16:53:35 +0000