Kapitulli 39 “Kur shpresa vdes . . .” Nuk shihja me as drite. Nuk ndjeja me as shi, as ftoht. Nuk ndjeja me asgje. -- -Cfar ndodhi? Zot … eshte gjalle? (Dejvi rojtarit). -Nuk ka puls. -Dreqin, po tallesh? Jo nuk eshte e mundur,nuk mund te jet e mundur. Elen, hapi syt Elen. Me fal Elen. Oh zot ckam bere. Elen, per ate zot mos me ler vetem, jo ti Elen. Me ndihmoni,cduhet te bej? Flisni. Flisni dreqi ta haje. -Nuk mund te bej dot azgje. Trupi i saj eshte kaq i ftohte. Shikojani krahet. Eshte e vrare gjithandej. Kjo vajze, vetem zoti e din se c’heq. Keto nuk jane plage nga renia. -Cfar plagesh? Cpo thua? -Te nxira. Shikojani krahet me kujdes djalosh. Dejvi ngre menget e bluzes se saj me kujdes,dhe sheh ne cdo cep te lekures vetem te nxira, gervishtje. Pastaj e ngre per ta mare ne preher, dhe sheh qe mbrapa kokes po i dilte gjak. E prek, ajo akoma kishte puls, dhe ishte ne rrezik per jeten. -Ka puls, ka puls shikoje. (Rojtari vendos perseri doren ne kycin e vajzes). -Po eshte e vertet. Me prisni dy sekonda sa te lajmeroj qe te me zevendesojne, dhe do e cojme menjehere ne spital. -Ju lutem, shpejtoni. (Rojtari i kalase luan kembet, nderkoh Dejvi gjendet mbi koken e Elenes, duke qare). -Me fal Elen, me fal. mos me ler vetem ELen, mos me ndeshko keshtu. Isha i merzitur, nuk dija c’thoja. Mos ik. Te pakten jo pa te thene dicka . qendro e forte Elen, te lutem. -- -Ju e shat ate djalosh. Vetem sepse u afruat perseri dhe i kerkuat falje nuk munda tjua thyeja turinjt e tju lija ne vend. Ajo ishte duke qare dhe ju spo e linit te qet. Ku po ju conte mushka me ate mendje? Shikoni se cfar i bet. Si dreqin do ja lajmerosh prinderit? Dejvi vetem qante. E mbante shtrenguar dhe qante. Nuk i interesuan fjalet e rojtarit, edhe pse kishte totalisht te drejte. -Une e dua ate. E dua... -Menyre e bukur per ti shprehur dashurine dikujt. Nuk te kane mesuar qe dashuria shprehet me fjale e bukura dhe jo me sharje? Dejvi nuk foli. Fjalet e rojtarit nuk linin vend per kundershtim apo diskutim. -Ah ju te rinjt e sotem. Vendosi dicka mbrapa kokes dreqi ta haje. Po humbet shum gjak. Do e humbasim. Jemi 10 minuta larg spitalit. Dejvi luan duart dhe heq bluzen qe kishte posht xhupit. E mbledh dhe ja vendos vajzes mbrapa kokes. -Mbajeni mire.kjo pjese rruge eshte plot me gropa. Mos e lini trupin e saj te lekundet. Shikoni a ka puls? -Po po. Por po humbet shume gjak. Dhe me duket se eshte vrare edhe ne shtyllen kurrizore. -Ajo ka demtuar trurin e vogel djalosh. Duhet te lutemi mos te ket pasoja. -Mjafton qe ajo te shpetoje gjalle, dhe une do levi cdo gure te botes qe ajo te behet sic ishte ne fillim, shendosh e mire. -Te kan ardhur mendt ? nejse, kush jam une qe t’ju gjykoj. Nese do isha babai i kesaj vajze, tani ju do kishit vdekur. Lutuni qe ti ket prinderit te kuptueshem. Sepse jetojme ne shkoder djalosh. Ne shkoder. Rini e shkare. Puhh. Nderkoh Dejvi po luante mendsh. Ai donte vetem qe ajo te shpetonte. Ta shihte perseri duke bueqeshur.
Posted on: Thu, 06 Jun 2013 14:25:34 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015