Konrad Berçoviçi Poezia ka pare Në transatlantikun me avull, një bullafiq rreth të pesëdhjetave, tullac dhe me sytë blu, zgjati dorën e madhe sa një llapushë dhe u prezantua: - Unë quhem Levin. Bëj tregëti mëndafshi. Po ju si e keni emrin? Me çfarë merreni? Mërmërita e thashë, që puna ime nuk kishte rëndësi. Pas darke, me të mbërritur kafja, ai u afrua e pyeti sërish: - Me çfarë the ti, se merresh? Kësaj here i dhashë një përgjigje të mjegullt. Një orë më vonë, Levini më preku në shpatull gjithë familjaritet, tha:. - Më në fund, e gjeta çfarë pune bën. Më thanë se je shkrimtar. Pse dreqin, nuk ma thua. S’ka ndonjë gjë me të ardhë turp, o burrë i dheut! Kjo i ndodh gjithkujt. Më ka ndodhur edhe mua në familjen time. Ditën tjetër, Levini e ndau mendjen që të më tregonte historinë e tij. Sido që u mundova ta dekurajoja, për të mos ma treguar, atij iu ndez më keq dëshira për ta rrëfyer. Dhe kur një burrë e ndan mendjen, që të të rrëfejë një histori, gjej vrimë ku të futesh. Sepse, sa më shumë të përpiqësh ta pengosh, nuk do bësh tjetër, vetëmse do t’i japësh kohë për ta zbukuruar e për ta bërë më të pabesueshme. Dhe asgjë nuk është më e mërzitshme se sa romancat e shpikura prej njerëzish pa imagjinate. Pas darke, i afrova një karrige e i thashë. - Dëshiron të më rrëfesh diçka? Jepi, vazhdo se po të dëgjoj. - Do të përpiqem ta tregoj sa më shkurt... - tha ai. - Po e nis me Kantroviçin, i cili, ashtu si dhe unë, bën tregëti mëndafshi. Kantroviçi, është shoku im i vjetër. Ka shkelur në Amerikë, në një kohë me mua, njëzetë vjetë më parë dhe kemi bërë të dy të njëjtin biznes. Nganjëherë, i bënim konkurencë njëri-tjetrit, e nganjëherë punonim bashkë, por ndodhte që edhe ziheshim, natyrisht, pa të keq. Katoviçi bleu një copë tokë të vogël në Bronx, New York; pastaj më bëri me dije, se fare pranë tij, ndodhej për shitje një tjetër tokë, që nëse unë dëshiroja, mund ta blija me aq para sa kishte paguar ai të vetën. Një të thënë e një të bërë. Ndërtuam atje nga një shtëpi të thjeshtë dhe qëndruam shokë të ngushtë për një kohë të gjatë. Ai mallin e vet, unë timin; familjet tona u lidhen dhe kështu, gjithshka po shkonte për mrekulli. Ndërsa koha kalonte dhe biznesi i mëndafshit po ecte mirë, njëri nga djemtë e tij, ai më i madhi, mbaroi shkollën e mesme dhe nisi punën krah të atit. Mirpo ra në dashuri me një vajzë aty afër, u martua me të dhe ia mbathi të jetonte në Washington. Ky djalë, qe kopje e përsosur e babait. Ç’kishte pas bërë i ati në moshën njëzetë vjeçare, bëri edhe i biri. Dhe çfarë do të bëjë i ati në moshën dyzetë vjeç, padyshim do ta bëjë pikë për pikë edhe i biri. Djali tjetër, Izi, ishte dymbëdhjetë a trembëdhjetë vjeç. Ndërsa ndiqte shkollën, ndodhi që krrelli një poezi, të cilën e quajti “Indian wind“. Atëherë i ati, Kantroviçi, e printoi këtë poezi, e futi në një korrnizë dhe e vendosi në murin e zyrës së tij, që ta shikonin të gjithë. Veç kësaj, ngado që shkonte, cilindo që takonte lart e poshtë, i thoshte se djali i tij ishte poet i madh. Ju nuk mund të flisnit për asnjë gjë me Kantroviçin, pa ju treguar më parë poezinë e djalit të tij, të titulluar “Indian wind“, të cilën, e kishte futur në korrnizë dhe e kishte varur në mur. Unë shkoja të flisja me të për punë biznesi, kurse ai më tregonte poezinë e djalit të tij, Izit. Mirëpo ky zakon ngjalli xhelozi tek djali i madh, i cili, teksa e shikonte të atin të fliste vetëm për Izin, nisi të mërzitej. Mos vallë ai nuk ishte aq i mirë sa Izi, vetëm pse nuk kishte shkruar poezi? Qe sukses i madh për Izin, që shkruajti poezi dhe ia varën në një korrnizë në mur. Gjithë lagjja krenohej me të. Izi tashmë, u bë i njohur si poet. Me të mbaruar shkollën, i ati deshi t’i bëhej krah në biznes, por Izi, as që donte të dëgjonte për biznesin e të atit. E kishte vendosur, o poet, o s’ka. Kjo s’qe gjë e mirë, apo jo? Kaloi një vit, a dicka më shumë dhe nuk u mor vesh asgjë tjetër, që ia vlen ta themi. Duhet pranuar, që Kantroviçi, është një burrë krenar, me sedër dhe gjërat që nuk shkojnë mirë në shtëpinë e tij, ai i mban sekret. Mirpo, megjithëse djali u bë tetëmbëdhjetë-nëntëmbëdhjetë vjeç, nuk kishte qejf të bënte asnjë punë tjetër, veçse të shkruante poezi. Mua mu desh t’i bëja sytë katër, sepse ai vinte pothuaj çdo natë në shtëpinë time dhe ia lexonte poezitë vajzës, Margaritës. Një ditë, i thashë: - Izi, kur ke ndërmend t’u vëshë kapak këtyre poezive, sepse poezia nuk është punë. Ke detyrime karshi familjes. Izi ngriti njëherë kokën, pastaj shpatullat, një gjest ky, a thua se nuk kishte marrë vesh asgjë, ngase unë kisha folur medemek, kinezçe. Sapo iku Izi, m’u lëshua vajza: jo po ç’ke t’i, që ngatërrohesh me gjëra që s’të takojnë. Jo po, Izi është poet i madh, jo po kështu e ashtu... I thashë, që unë e dija që Izi, ishte poet i madh, sepse ia kam parë poezinë në gazetën e shkollës, qysh kur ka qenë trembëdhjetë vjeç, por e kisha hallin, çfarë do të bëjë ai si punë. A nuk kam unë të drejtë të di, çfarë bën një djalë, që i vjen rrotull vajzës time? Kaloi një javë, pastaj edhe një tjetër, kur një ditë, më vjen i ati në zyrë. Ishte shumë i shqetësuar. E pyeta: - Si të shkon puna Kantroviç? - Puna, mirë..., - tha ai. - Po shëndeti, - pyeta unë? - Edhe shëndeti mirë, por e kam punën keq me Izin, - tha i tronditur dhe i rrodhën lotë. - Unë punoj, e ëma punon, vëllai i tij punon, - të gjithë punojmë, vetëm Izi nuk do që të punojë. Foli sa të duash, është mu si t’i flasësh murit. Më erdhi vërtet keq për të. - Mos u mërzit, - u përpoqa ta ngushëlloja. - Me një baba si ti, çdo gjë do të shkojë mirë. Izi nuk është djalë i keq. Gjithnjë kam dashur t’i them, se e keqja ka filluar qyshkur Izi qe trembëdhjetë vjeç dhe ai, ia futi poezinë në korrnizë dhe e vari në murin e zyrës. Mirëpo, megjithëse nuk ia thashë çfarë kisha në mendje, ai e kuptoi mendimin tim e tha: - E di, e di... Ka qenë faji im. Por asokohe unë isha aq krenar për të sa.... Si mund ta dija si do të shkonte puna në të ardhmen? Si mund ta dija unë, që Izi im, do të vazhdonte të shkruante gjithmonë poezi?! - Mbaje veten, - i thashë. - Gjërat do rregullohen. Izi rrjeth nga familje prej soj dhe ti e di: gjaku, nuk bëhet kurrësesi ujë. - Jo, jo, - kërceu përpjetë gjithë dëshpërim ai. - Nuk është mirë kështu. Ke dëgjuar ndonjëherë, që nga familja jonë të kenë dalë hajdutë bangash? S’kemi pasur ne asnjëherë në gjinsin tonë as hajdutë, as gënjeshtar, as poet e shkrimtarë... Nuk di nga doli ky dreq... E lashë Kantroviçin të zhytur në dëshpërim, dola nga zyra dhe ika. Kur shkova në shtëpi, e gjeta Izin të ulur ngjit me vajzën time. Po i lexonte poezi në një letër, që mbante në dorë. Atëherë më hypën kacabujt. I thashë se nuk ishte mirë të mërziste babain, nënën, të turpëronte familjen me dembelizmin e tij dhe të shkruante, me nder jush, poezi. Mirëpo sërish mendova: ç’më duhet mua çfarë bën Izi? Le të bëjë ç’të dojë, sepse në fund të fundit, nuk ishte puna ime. Veç të mos më vinte në shtëpi, për t’u ulur pranë vajzës e për t’i lexuar asaj poezi. - Shko e bëju burrë njëherë, pastaj hajde e fol me vajzën time, - i thashë. Izi u bë helm nga fjalët e mia dhe krisi e iku. Kurse vajza ime, Margarita, mu kthye e foli si kurrë s’kishte folur ndonjëherë me mua. Tha se ajo ishte në Amerikë dhe jo në Rusi. Unë i thashë, që gratë po, ato mund të lexojnë poezi sa të duan, por jo djemtë, që duhet të punojnë, sepse do të ishte shkatërrim për ta. Prandaj Izi nuk duhej të vinte më në shtëpinë tonë. Mendova se e njihja vajzën time dhe se ajo nuk do të bënte një gjë, të cilën babai, nuk donte kurrësesi ta bënte. Mirëpo, ne jemi në Amerikë, apo jo? Këtu gratë kanë pavarësi të plotë, madje pavarësi edhe prej familjes, që i mban me gjithshka u duhet. Natyrisht, që kur është fjala për gra që e duan pavarsinë, le të shkojnë nga t‘u doje qejfi, pse jo? Po ju nuk e dini çfarë ndodhi më pas me Kantroviçin. Vetëm për një javë, u dëshpërua aq sa i ati i tij, mund të jetë dëshpëruar për gjithë jetën. Dhe mendoni, që i ati i tij, qe marrë me politikë dhe pati mbajtur mbi supe gjithë hallet e botës. Më erdhi në zyrë dhe nisi të qante si fëmijë. - Djali im është i keq, - tha. - është bërë njëzetë e një vjeç dhe ende nuk di të zgrapë as edhe një punë. Lumturohet vetëm kur shikon poezitë e veta të botuara në gazetë. Çfarë t’i thoja? Vajza ime, kishte barë zakon: sapo më shikonte, niste e më lexonte ndonjë poezi të Izit. Në pamje të parë, nuk tingëllonin keq, por qenë vetëm vargje për lule, yje, lumenj, sy të zinj, faqe të kuqe e gjëra të këtij lloj. Një ditë i thashë vajzës: - Ka pesë vjetë që Izi shkruan poezi. Më trego mua tani, çfarë ka bërë ai gjatë gjithë kësaj kohe? Ndoshta gjithsej, mund të ketë mbushur nja dy faqe gazete. Ti mendon se është punë e mjaftueshme kjo për pesë vjet? Askush nuk e pengon të shkruajë poezi, por ta bëjë pas pune, kur ka kohë. Biles, edhe socialistët, që nuk e duan fort punën, thonë, që një burrë duhet të punojë tetë orë në ditë. Vajza nxorri një ofshamë si për të më thënë se unë nuk dija asgjë dhe e preu leximin e poezive të Izit. Edhe unë, e lashë muhabetin rreth tij. Kantroviçi, e humbi mendjen fare. Ai mendonte, se ishte thënë nga fati i keq, që njëri nga djemtë, të bënte të vetmen gjë pa vlerë, që mund të bëjë një njeri në Amerikë: të shkruajë poezi. Kaloi ca kohë dhe vetëm kur shikoj të më vijë sërish në zyrë Kantroviçi. Menjëherë i dhashë dum, që ishte i lumtur, sepse i ndrisnin sytë. As dhurata më e madhe e Zotit, nuk do ta bënte kaq të lumtur. Çfarë kishte ndodhur?! Gjendesha në një mbledhje, por u shkëputa për pak kohë prej saj. E tërhoqa Kantroviçin më një anë dhe i thashë: - Ç’ka ndodhur, sepse po të shikoj gjithë shend e verë. Ma thuaj shpejt se s’pres dot, vdiqa! Aq shumë i ngazëllyer qe, sa nuk mundi të fliste dot. Së fundi ia doli të thoshte: - Ti kishe pas të drejtë Levin. Kishe pas shumë të drejtë kur the që gjaku nuk bëhet ujë. Izi im, përfundimisht, është kthyer në shina. Ka gjetur një punë në kompaninë ”A.G.B.Mëndafsh“. E di ti, o miku im, çdo të thotë kjo? Më ka shpëtuar jetën, more; ndryshe do të kisha vdekur prej marazit. Dhe nisi sërish të qante. Të them të drejtën, edhe unë u gëzova. Edhe një shitje e madhe mëndafshi me fitim të majmë, nuk do më kishte gëzuar kaq shumë. I thashë Kantroviçit, që po bëja një mbledhje më punëtorët, por nuk prishte punë, do ta shtyja për nesër. Le të presë mbledhja, thashë. Dhe ia mbathëm drejt e në qytet ku nga gëzimi, pimë nga një shishe të tërë me verë. Folëm për vendin tonë, për njerëzit që njihnim, për gjithshka na erdhi në mend. Nuk e kalonim keq në këtë vend. Kishim para e gjithshka na duhej; fëmijët i patëm në rrugë të mbarë; nuk kishim asgjë, që mund të na shqetësonte dhe se gjaku, siç e thashë më sipër, kurrësesi nuk mund të bëhet ujë. Kur shkova në shtëpi, i dhashë lajmin gruas. Mirpo, sapo vajza dëgjoi, që Izi ka hyrë në shina dhe i është kthyer punës, nisi të qante, të qante papushim mu si të kishte ndodhur hataja. Thashë me vete: hajde t’i njohësh gratë! Askush nuk i ka njohur gjer tani, ndaj si mund ta dija unë pse qante ajo?! Një gjë e kisha të sigurtë: ajo nuk qante nga lumturia. Ndoshta qante pse Izit, këtej e tutje, do i duhej të punonte, dhe ajo, nuk do të kishte kohë ta shikonte shpesh si më parë. E dija që vajza e takonte Izin, edhe pse unë e pata urdhëruar të mos e takonte. Por, në këtë vend, vajzat janë të pavarura. Dhe një baba i zgjuar, jep urdhëra, por i mbyll sytë, bën sikur nuk shikon kur nuk zbatohen ato. Një muaj më vonë, Izi u kthye nga puna. Qe tjetër njeri. Kishte prerë flokët dhe kishte veshur një palë rroba spic, të hekurosura që lëre mos e pyet. Punonjësit e “ A.G. B. Mëndafsh“, ishin shumë të kënaqur me Izin. Fola me ta, i pyeta si shkonte puna me të dhe mora fjalë të mira. Atëherë, thashë me vete: tani, ky mund të vijë të flasë me vajzën time sa herë të dojë, pasi ajo vërtet e pëlqente. Mirëpo, a mund ta merrni me mend çfarë ndodhi pastaj? Kur ai, si gjithmonë erdhi të fliste me të, ajo nuk donte t’i fliste. Na ishte dëshpëruar pse Izi nuk ishte më poet! Gratë kanë të drejta, natyrisht, por janë budallaqe sa s‘thuhet... Ato nuk duan bukë, duan bizhuteri, xhingla-mingla... poezi! Izi u kthye prapë në punë dhe babai i tij, vazhdonte të ishte i kënaqur. Gjithë krenari, më shpjegonte se si, djali i tij, në dy javë, i kishte mësuar aq mirë punët e mëndafshit, sa të tjerët do të donin dhjetë vjet për t’i mësuar. Pse jo? Biznesi i mëndafshit ka hyrë në familjen Kantroviç, qysh para dyqind vjetësh. Djali e njihte mëndafshin, ashtu siç mund të njohë punët e muzikës një djalë që rrjedh nga familje muzikantësh. Kishte lindur mes mëndafshit Izi, ndaj nuk mund të mos e njihte atë. As që kishte patur nevojë të shkonte në shkollë për të bërë dallimin, ta zëmë, mes mëndafshit dhe pambukut. Ç’të them tjetër? I ati ishte i lumtur me djalin dhe çdo gjë shkonte në rregull. Kantroviçi vazhdonte të jepej si i çmendur pas djalit. Ama, për poezinë, që nuk e kishin në gjak... Nuk duhej ta fuste në korrnizë e ta varte në mur. Gjatë kësaj kohe, sa herë unë dilja nga shtëpia, shikoja në kutinë postare letra, që vinin prej Izit në adresë të vajzës time, Margaritës. Por unë, nuk e çelja gojën. Djali shkonte e vinte. Sa herë vinte, e takonte vajzën. Nganjëherë, e shikoja teksa fliste me ngrohtësi, nganjëherë ftohtë e si me përtesë, por unë, edhe në këto raste, nuk thoja asgjë... Durim, duke parë e duke bërë, i thoja vetes. Sepse gjithnjë, unë besoj, që gjaku nuk bëhet ujë. Dhe ne, shyqyr zotit asnjëherë s’na ka ndodhur të kemi pas ndonjë poet në shtëpinë tonë. Gjatë kësaj kohe, vëllai i Izit, që ishte partner me të atin, hapi biznes më vete. At’herë, Izi, u kthye në shtëpi dhe u bë partner biznesi me të atin. I ati... Ç’të them? As që mund të bëhej fjalë me të. Ishte shumë krenar me Izin. E lazdronte njëzetë e katër orë në ditë, ngase kishte frikë se mos ndoshta Izit, ia shkrepte dhe kthehej sërish tek poezia. Dhe ja ku na doli një tjetër lloj mëndafshi dhe të gjithë tregëtarët, duhej të merrnin nga një copë të vogël si mostër për ta parë. Izi, na merr në dorë një copë të tillë mëndafshi, e ledhaton me gishta, i merr erë, e vendos për faqesh, për buzësh, dhe krejt befas, hidhet e vikat mu si një i çmendur : “Indian wind“! Sytë i shëndrijnë, fytyra i skuqet si i dehur nga prekja e mëndafshit, ndërsa thërret: “Indian wind! Indian wind”! Menjëherë bën porosi në fabrikë, që gjithë mëndafshi i ri, që do vinte, të paketohej në letër të lëmuar dhe të mbante si markë fjalët “Indian wind”. At’herë “Indian wind” vërshoi në treg si një çmenduri e gjallë. Aq shumë shitje pati, sa të gjithë ne, tregëtarët e tjerë, gati falementuam. Megjithëse unë plasa duke ua shpjeguar klientëve, që “Indian wind” ishte i njëjti mëndafsh si të tjerët dhe se ndryshimi qëndronte vetëm tek matrikulli, ata nuk donin t’ia dinin. Kurrë nuk blinin tek ne të tjerët. Ata donin vetëm “Indian wind”, që e shiste Kantroviçi. Pas kësaj, Kantroviçi, u ndje shumë krenar dhe sërish nisi t’u tregonte njerëzve poezine brenda korrnizës, që varej në murin e zyrës. Kur një ditë vajta ta shikoja, ai tha: - Levin, ti kishe të drejtë. Unë kam deli djalë! Kishte hak. Dhe kur tjetri ka hak, ka hak. Duhet t’ia thuash troç, edhe pse kjo dëmton biznesin tënd. Kështu, Izi filloi të vinte më shpesh në shtëpinë tonë. Biznesi po i rritej familjes Kantroviç. Po bënin pare të madhe. Të dy, Izi i Kantroviçit dhe Margarita ime, dilnin bashkë jashtë dhe ai, e derdhte lekun mu si derdhet përroi në lumë. Unë, hiç, vazhdoja të mos u thoja asgjë. Nganjëherë, ata ishin të lumtur e nganjëherë, jo. Një ditë, erdhën në shtëpinë time dhe më njoftuan, që ishin martuar, ja kështu, tak - fap. Nuk donin prej meje as dasëm, as ceremoni, asgjë fare. Mua më erdhi mirë, sepse kësisoj po kurseja lekë. Krushku vetë, kishte marrë përsipër të mbulonte shpenzimet e dasmës. Megjithatë, e donte adeti, që të paguaja edhe unë diçka, të paktën pesëqind pjatat e supës së dasmorëve, nga dhjetë dollarë secila. Bëjeni vetë llogarinë, sa bëjnë. Në këtë vend, ju kurrë nuk mund ta dini se nga çfarë familje të vjen dhëndërri. Por unë, Izin e njihja, që kur ai ishte piciruk dhe pati gjithë atë sukses me poezinë të titulluar “Indian wind”. Të gjithë ishim të habitur me idetë e tij famoze. Si kaloi ky sezon, fabrikat nisën të prodhonin lloje të reja mëndafshi. Tërhoqa disa prej tyre, dhe, ndërsa i rregulloja në rafte, veç kur më vjen Kantroviçi. Dukej në fytyrë, që nuk ishte fort në rregull. - Çka ndodhur, - e pyeta. - Kam problem me Izin, - tha ai. - Për tre ditë nuk më ka ardhur fare në zyrë. - Përse nuk ka ardhur? - pyeta sërish. - I telefonova e i telefonova, dhe, kur ngriti telefonin, më tha se ishte shume i zënë në shtëpi, se nuk mund të vinte në zyrë, dhe se duhej ta lija rehat. Bëj diçka, Levin, - mu lut ai. - Izi është pakëz edhe djali yt. Kur u ktheva në shtëpi, nuk i thashë asgjë gruas. Pse ta shqetësoja? Kur një burrë, që nuk ka asgjë në botë përveçse një vajzë dhe një punë, dhe për më tepër, nuk është më në moshë të re... Ta dini: gjithshka hëngra atë natë, ka qenë helm. Çfarë do të thotë kjo, që Izi, të mos shkojë në zyrë për tre ditë dhe t’i thotë të atit se është i zënë dhe nuk ka kohë? Nuk ka kohë për punën?! Si mund të ndodhë kjo?! E pyeta gruan sepse doja të dija kur kishte folur me vajzën. Ajo më tha se kishte dashur të fliste, por sapo i kishte ngritur telefonin, vajza i kishte thënë qe ishte e zënë dhe se duhej të mos e shqetësonte. Mu kujtua, që vajza ime, Margarita, nuk e pati pritur mirë faktin që Izi, nuk do të ishte më poet, prandaj më ngriu gjaku. Hajde merre vesh se si janë gratë! Pas darke, nuk m’u prit më, i thashë gruas se po shkoja në një mbledhje, kapa taksinë e parë që më doli në rrugë dhe u nisa për Washington Square ku banonin vajza me dhëndrrin. Gjatë gjithë rrugës, mendoja e mendoja me veten time, çfarë do të qe kjo palo punë? Pse ata kishin zgjedhur për të jetuar në një vend të tillë? Kuptohet, që atje ka shtëpi shumë të bukura, por edhe në Bronx, nuk janë keq. Pse vallë të jetojnë atje? Zbrita nga taksia, u afrova pranë derës së tyre me ndjesinë sikur po vizitoja të afërm të sëmurë dhe i rashë ziles. Kur shërbetorja hapi derën, zemra filloi të më rëndojë njëzetë herë më shumë. Atje matanë, në dhomën e ndenjes, ulur në kolltuk, qëndronte Izi. Tashmë me flokët e gjata, kurse në gojë, një cigarishte. Tavolina ishte e mbushur plot me libra, kurse shtëpia e gjitha, nuk ngjante me shtëpinë e një biznesmeni. Mobiljet qenë ndryshe. Divanë të bukur dhe gjithkund qirinj të ndezur. Thashë me vete: të ishte për vendin nga vinim ne, mirë, por ç’ne qirinjtë, në një vend me gjithë këtë elektrifikim të madh? - Më fal një minut, baba, - tha Izi. Dhe nisi të më lexonte me zë të lartë një poezi nga libri, që mbante në dorë. Mirëpo u skandalizua sepse vajzës time nuk i pëlqeu. Edhe Margarita, u ngut e tha të njëjtën gjë si Izi: - Një minut, baba... Ulu, një minutë. Ja, degjo këtë tjetrën…. Dhe nisi të më lexonte edhe ajo një tjetër poezi nga libri. Kështu unë pashë, që sëmundja i kishte përfshirë sërish dhe mendova: a thua kjo është vajza ime?! Dhe ky tjetri, djali, që unë e kisha njohur prej shumë vitesh? Ta besoni: ato çaste, unë pashë vetë shkatërrimin para meje. Po të më kishte mbirë një pus përpara, do isha hedhur brenda me kokë poshtë. Nuk ma varën hiç, sikur të mos egzistoja! Izi përlau një libër tjetër dhe filloi të lexonte me zë të lartë. Edhe vajza, nga ana e saj, ia ngjiti dorën një tjetër libri për hesap të vet dhe nisi edhe ajo të lexonte. Dhe filluan të çirreshin e të bënin sherr me njëri-tjetrin për gjëra që unë si kuptoja fare. Pushonin vetëm nganjëherë, sa për të thithur tym duhani nga cigaret. Për pak sa nuk vdiqa! Mu prish krejt zemra. Atëherë, nuk munda ta mbaja më dhe bërtita: - Çka ndodhur kështu me ju, o fëmijë?! Izi! - iu ktheva, - Prap poezi?! Harrove që je burrë i martuar? Izi ngriti kokën dhe më pa si të isha budallai më i madh me zile në faqe të dheut; pastaj qeshi, kapi librin dhe ma tregoi. Mes fletëve të librit, gjendeshin copëza të vogla mëndafshi, që dukeshin sikur përpiqeshin të gjenin nëpër fletët e librit fjalë të tilla të bukura si “Indian wind“. E shikoni, pra, që poezia ban pare në biznes?! Por duhet të jeshë djalë amerikan, që të dishë ta përdorësh poezinë... Dhe jo si ato poetët e kohëve të shkuara, që mezi ushqeheshin me kothere të thata buke. U sëmura keq. Doktori më këshilloi të rrija i qetë. Tani, mendoj se është më mirë të kthehem prapa, në vendin tim. Përse nuk më tregove, që je shkrimtar? Nuk ka pse të të vijë turp. Perktheu nga anglishtja RAMIZ GJINI
Posted on: Fri, 20 Sep 2013 16:13:59 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015