Kun je naar een vloer verlangen? Ja, dat kan, na een paar weken de dansvloer van Club Lite niet te hebben betreden, voel ik een verlangen naar het verzegelde zeil dat ondanks de vele dansavonden zijn glijdkwaliteit niet heeft verloren. In het gebouw waar ik werk, liggen er ook linoleumvloeren die eens in het jaar in de was worden gezet. Achter mijn bureau staande test ik de juiste balans tussen glijden en afzetten. Dit zijn de vloeren waar dansbewegingen als de moon walk, bekend gemaakt door Michael Jackson, mogelijk zijn. Het is als met lipstick waarover ik een fysicus eens hoorde opmerken dat het een bijzonder staaltje techniek is, een subtiele balans tussen plakken en loslaten. De lipstick moet aan de ene kant stevig op de lippen blijven zitten, maar aan de andere kant niet al te veel afgeven op voorwerpen waar de gestifte lippen mee in aanraking komen, hoewel enige vorm van afdruk niet te vermijden is. Hetzelfde geldt voor een ideale dansvloer: hij moet glijden maar je moet je er ook op kunnen afzetten. En dat hangt ook van het schoeisel af. Lily merkte op dat mijn schoenen net zo oud zijn als het huwelijksfeest, de White Party van Frans (DJ Iradi) en Daniëlle, een memorabel feest dat alweer vier jaar geleden werd gevierd, voor mij het begin van mijn witte garderobe. Inmiddels zijn deze schoenen afgesleten en ik voel af en toe de dikte van de zolen om te schatten hoeveel dansfeestjes dit paar nog te gaan heeft. Juist omdat ik de route naar Club Lite, Jan van Galenstraat in Amsterdam, zo goed ken, rij ik voorzichtiger, want ik ben als de dood voor een blessure. Daarom doe ik niet aan balsporten en schaats ik ook niet, want ik wil geen enkel risico nemen. Ik wil ook niet door een verkeersgek aangereden worden die nog Need for Speed aan het spelen is. Ik kom veilig aan en tref alles in goede staat aan, de dansvloer ligt er prachtig bij. Het is rond tienen en er de grote influx moet nog op gang komen. Je voelt een vloer het best met de ogen dicht of de blik inwaarts gericht, de aandacht nergens op gericht. Geen Yantra, in plaats daarvan een loop van een plichtmatige diavoorstelling die achterwege had mogen blijven en in plaats waarvan het algemene licht in de zaal wat meer aandacht had mogen hebben. Nu waren er blauwe plaatjes die demonstreerden wat hier nou fout gaat: een killer licht hier niet eerder gezien. Alleen in het Muiderpoorttheater waar de zaal af en toe ‘uitgelicht’ was omdat er theater- en dansvoorstellingen waren, heb ik gezien wat mogelijk is en ik betreur soms dat ik die betere wereld heb leren kennen. Het uitlichten van bewegende lijven, van de dans, waar het om gaat (wordt gezegd), maar waarom de dans dan in het donker gehuld gelaten? We zouden ons moeten schminken, wit, om het koude licht recht te doen. Maar dat is weer een andere droom van mij, de danse macabre. De zaal stroomt vol. De DJ draait van negen tot twee uur, een deel van de dansers volgt hem hierin tot het eind, maar er een fenomeen dat typisch is voor de Nataraj-avonden en waarvoor ik geen verklaring heb. Het is een vraag voor een danssocioloog: na de grote toestroom die voor middernacht op gang komt, is er na een uur (of zo) alweer een afname waar te nemen. Wat zijn dat voor bezoekers die een uurtje of twee komen, hun ding doen en dan weer verzadigd neem ik aan vertrekken? Ik vraag hoe laat het is omdat het echt al leger lijkt en dan blijkt het half een te zijn. Het is de middernachtspiek. De dansavond heeft de sonatevorm, een aanloop, een hoogtepunt en een naspel. Vanuit de duurervaring noem je dat een vluggertje. Ik realiseerde me de verwevenheid van de gemeenschap die hier danst. Er zijn de nieuwkomers, de eens-in-de-zoveel-tijdbezoekers, de vaste gasten, de mensen met wie je op een of andere verbonden bent. Op het herentoilet kom ik mijn ‘kutzwager’, term van W.T. Schippers, tegen, die we in de tijd dat ik hem nog niet persoonlijk kende, de Geheim Agent noemden. Hij draagt altijd prachtige overhemden, verwisselt ook nog wel eens van outfit op een avond. Hij heeft klasse. Hij is een richtdanser, die zijn dansbewegingen ‘richt’ op iemand. Je ziet hem nooit in zijn eentje in zichzelf (gekeerd) dansen, hoogstens wat bedremmeld staan wachten tot er zich weer een geschikte gelegenheid aandient. De eerste figuur waarmee hij begint is op zich al prachtig. Nooit op de foto gezien, maar ik heb een mental picture genomen. Zijn arm zweeft voor zijn romp met de gratie van een toreador; de rug is hol, hij staat op zijn voorvoet. Aan het eind van zijn aubade voert hij een spagaat uit. Kun je je verder openen? Onze kleine Valentino, de dames zijn bijna altijd gevleid maar geven zich maar zelden gewonnen. Hoe staat het met de andere dansvloerrelaties. W. is weer alleen. ‘Hij heeft alweer een ander’, zegt ze veelbetekenend. Het feestje begint bij jezelf, zeg ik en hoor ook zelf de platitude, het soort spreuken dat je op een tegeltje kunt zetten. Tom Waits zingt in een intro dat je ook met jezelf kunt uitgaan, dus er is een mogelijkheid het letterlijk op te vatten: ‘One thing about it, you’re always around.’ Het gesprek over maanden, jaren heen met Prince William, de enige Natarajee van blauwen bloede, ook al heeft het niets met het adelboekje te maken en ook niet met astrologie, zijn cognitieve blinde vlek. Het zijn mannengesprekken en die gaan dus over vrouwen, het versieren van vrouwen enz., zoals vrouwengesprekken veronderstel ik ook voor een belangrijk deel over mannen gaan (en kinderen, maar opdracht is dan vooral naar het verschillen tussen beide categorieën te gissen). Sinds enige weken is het thema ‘niet je lul achterna lopen,’ maar let wel, en daar komt het, ‘een lul te worden, in de gunstige zin van het woord’. Dat valt natuurlijk niet meteen uit te leggen. Voor mannen zijn er drie mogelijkheden: ontkennen of minimaliseren (Lulletje rozenwater), altijd op jacht (de lul achterna) en lul worden, zeg maar, de holistische variant, want waar begint deze nou en waar eindigt hij? Ik zou het met een hoofdletter kunnen schrijven maar dat staat zo pathetisch. Het zijn ook fasen waar je als man doorheengaat. Jongetjes beginnen al hun ‘ragendes Geschlecht’ op het andere geslacht te projecteren, wat verder nog uitlopers heeft tot op de dansvloer. Bij Sameplace wordt dat ook duidelijk en er is flink wat vrouwelijke dominantie nodig om deze mannelijke druk te weerstaan. Dat achterna lopen kan ook liefdevol en euforisch zijn, waarschijnlijk zijn er de heftigste verliefdheden mee verbonden, bij stellen zie je dat ook als ideaal: de rode roos als fallisch symbool – en alle verdere varianten. Een tipje van de sluier van een mannengesprek. Ik herinner de rare rust bij Sameplace, this is where it all boils to, in tegenstelling tot de ‘onrust’ van de gewone Nataraj-avond, waar de vage verwachtingen, de impliciete hoop, de indirecte signalen niet onbelangrijk zijn. ‘Dans’ is dan eerder een verzamelbegrip. Er gebeurt libidineus zoveel op zo’n avond, ook wat de dans betreft, maar daar lijkt niemand zo op gericht, wordt ook niet uitgelicht. Het donker is nodig om de sjans-dans-index naar voren te laten uitslaan. Misschien verklaart het wel iets over de middernachtspiek, die dan minder met dans dan met sjans te maken heeft. Het teleurgestelde meisje achter het chocolade- en worteltaartstandje was al om zes uur opgestaan om de taarten te bakken want het moet ‘vers’. Vorige keer was ze uitverkocht. Lily kocht gelukkig een worteltaartpunt voor vier euro. We hebben het allemaal al over het volgende dansfeestje. Bij de jassenuitgifte gaat het gesprek over de ingrediënten waaruit het dagelijkse leven bestaat. Roept u maar, naast dansen en slapen, noemde ik werken, tot verbazing van de aanwezige Kuif. Op de herentoilet hem nog een compliment gemaakt over de kuif die naar zijn zeggen ook zonder gel of andere hulpmiddelen staat. ‘Eten’ oppert iemand nog. ‘Neuken’ zegt de Kuif beslist en richt deze woorden tot een vrouw met wie hij die avond heeft gedanst. Hij kijkt haar strak aan en ik proef ook iets van verwachtingen die misschien eerder die avond zijn gewekt en die hij nu hoopt te verzilveren. We lopen door. Ik zeg nog wel dat ‘dansen daar een vorm van is’. Ik rij nog een stukje op met Prince William, bij de kruising Bilderdijkstraat-De Clercqstraat zegt hij: ‘Je bent nog niet van me af’ en we zetten het mannengesprek nog even voort. Nataraj Cosmic Clubbing, Club Lite, vrijdag 23.08.2013, DJ Iradi met een 5-uur set
Posted on: Sun, 25 Aug 2013 21:25:22 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015