Leżymy, czy wstajemy z kolan? "Wszyscy jesteśmy jedną rodziną" – mówią słowa podniosłej piosenki. Polacy. W naszym wspólnym domu. Polsce. My – próbka reprezentatywna polskiego społeczeństwa – rodziny. Zabiegani albo pogrążeni w beznadziei. Od świtu do zmierzchu myślący o pieniądzach. Tych potrzebnych do przeżycia lub kupienia niezbędnych lekarstw, lub tych pozwalających na wybudowanie basenu przy naszym domu – willi – zamku, a ten zamek to nasza – no nie, nie nasza - ich twierdza. Przestaliśmy rozmawiać ze sobą. Mijamy się. A jeżeli już cudem się spotkamy, to zwykle kłócimy, bo nas tak podzielono, że kłótnia stała się rytuałem obcowania społecznego. Ojciec z synem, matka z córką, córka z dziećmi, wnuczek z dziadkiem. I tak ciągniemy tę naszą wirtualną rzepkę, w którą wpędzili nas ludzie obcy polskiemu interesowi. Kto? Dobrze wiecie. Ale naszą winą jest naiwność i zwyczajna głupota, iż daliśmy się w tę notoryczną kłótnię na własną zgubę wpędzić. Nabrano nas. Tak. Nie protestujmy. W tej chwili musimy uznać nasz błąd i szybko, bardzo szybko biec w kierunku zgody narodowej. Zgody rodzinnej. Zgody domowej. Lincoln, bohater nominowanego ostatnio do Oskarów i nagrodzonego filmu Stevena Spielberga, mówił, iż "można nabierać cały świat jakiś czas i kilka osób cały czas, ale nie można nabierać wszystkich ciągle". Nas właśnie wpuszczono w kanał, mówiąc kolokwialnie. Podzielono nas. Nabrano. Ciągle się skończyło. A tu nadal operetka tragiczna. Politycy są na pierwszej linii frontu i kłócą się zajadle. Grają sobie i nam na nosie z zasad obowiązujących prawdziwych polityków. Odpowiedzialnych patriotów. Otóż wspomniany Abraham Lincoln słusznie mówił, że "polityk jest odpowiedzialny za statek, nie za fale". Zgoda. Malowani toksyczną POliturą politycy zniszczyli polski przemysł stoczniowy, to jak mają wziąć odpowiedzialność za statek zwany Polską. Oni ten statek topią. Ich twarze na codzień szare, naburmuszone ale wypudrowane oraz usta całe w szminkach o wszystkich barwach tęczy w niedziele i święta. Języki ich plotą co im ślina przyniesie. Lojalność, szczerość i wielkoduszność wobec innych członków rodziny schowali już dawno do kieszeni. Co ich obchodzi najbliższy bezrobotny? A jeżeli już przyjdzie do nas prosić o pracę, to go lekceważą, spławiają, oszukują – byle odszedł. I on odchodzi. Tyle, że z goryczą i często nienawiścią w sercu. Dla nich ważni są bogaci, a nie ubodzy krewni. Z nimi można stworzyć inną odmianę rodziny. Bogaty oszust, co to fortunę zrobił, bezczelnie kantując na lewo i prawo, zostaje senatorem, radnym, prezesem, przewodniczącym... Do domu opieki społecznej trafili: 61-letni profesor Leopold C. i 85-letnia dr nauk medycznych Lidia P. On po wypadku – już nie tak sprawny intelektualnie, ona cierpi na amnezję. Obydwoje zostali ubezwłasnowolnieni przez rodziny i oddani do przytułków. Uciekli. Gdy ich odnaleziono – wygłodzeni szperali w śmietnikach. To teraz miejsce polskiej elity. Ta nowa pseudoelita nie potrafi poprawnie mówić ani pisać po polsku. Skoro przestaliśmy rozmawiać ze sobą, mijamy się w naszym domu, a nasze serca podszyte są lodem – to co? Co zrobić? Rodzina zastępcza nie wchodzi w rachubę? Nikt nas nie zechce. Może strajk jak to onegdaj w sierpniu w roku osiemdziesiątym ubiegłego wieku Chyba, że sami oddamy się obcym. W zabór. Ostatecznie prostytucja, to najstarszy zawód świata. Nikt nie powie żeśmy bezrobotni. Przodkowie nasi walczyli? To historia, od której zgodnie z nowoczesnymi, liberalnymi dla sumienia sugestiami uciekamy. No i co, Rodacy? Leżymy, czy wstajemy z kolan? LechGalicki
Posted on: Sat, 31 Aug 2013 20:30:09 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015