Lieve Mensen, Ja, ik ben geen raddraaier. Voel me geen held. Ben niet overdreven moedig. Maar ik weet wel wat ik vertel. We leven bij elkaar op deze planeet, in deze samenleving. We racen en we rennen als kippen zonder kop, we draven als paarden, vluchten als schapen over de dam, stampen als stieren, steken onze kop het zand als struisvogels. Maar waar zijn we nu helemaal mee bezig? Wat is er dat we willen bereiken, nog meer luxe, nog meer van dit nog meer van dat. We leven in een samenleving die alles in teken stelt van gejaagdheid en ontevredenheid. En ja vergis je niet in mij heerst soms ook nog somberheid en ontevredenheid hoe alles gaat en hoe we in deze samenleving met elkaar om gaan. Daarom en daarom alleen laat ik mijn stem horen omdat ik vind dat een verandering zeer noodzakelijk is. Dat we op deze weg niet veel langer door kunnen gaan. De zogenaamde autoriteiten van deze samenleving slaan naar mijn bescheiden inzicht volledig de plank mis. En ja het zijn ook mensen, staan ook in verbinding met ons als bevolking, maar het meeste van hun handelen getuigt van weinig menselijk inzicht en bewustzijn wat de werkelijke noden van het volk zijn. Ik mag misschien niet generaliseren en niet oordelen. Alles staat in het teken van presteren en uitblinken en consumeren. En we jagen maar voort en we jagen maar voort, zonder ons af te vragen waarom we allemaal zo rennen en jagen. Zonder ons te bezinnen op de werkelijke betekenis van het leven. Kinderen wordt het haast niet meer toegestaan om kind te zijn. Nee ze worden klaargestoomd om te voldoen aan de wensen van hun opvoeders om maar succesvol te zijn en uit te blinken. Iedereen streeft er naar om een beroemdheid te zijn. En iedereen wil winnen. Iedereen strijd. Omdat het ingegeven wordt met de paplepel, omdat de samenleving dat vraagt van ieder individu. We dragen daar allen ons steentje aan bij. Ook ik ben in zekere mate afhankelijk geworden van en gehecht geraakt aan de voorzieningen die ons heden ten dage ten dienste staan in ons dagelijks leven. Maar is hierin werkelijk geluk te vinden? Verflauwd het geluk niet als deze zaken om de een of andere reden wegvallen. Zijn we niet te gehecht? Talentvolle sporters worden geprezen om uitzonderlijke resultaten en bijzonder rijkelijk beloond daarvoor. Het zelfde geldt voor mensen die bepaalde posities bekleden binnen organisaties en op landsniveau. Anderen die het minder getroffen hebben moeten rondkomen van een midden inkomen en soms zelfs van een uitermate laag inkomen. In de samenleving is de maat om mensen te belonen als ze produktief zijn, als ze presteren, als ze iets doen, als ze iets bereiken. Ik pleit niet voor volledige inkomensgelijkheid, maar op de manier waarop het nu gesteld is met wereld gaat het echt niet verder. Allemaal zijn we verantwoordelijk voor hoe de wereld nu is en hoe deze in stand wordt gehouden. Met alle ongelijkheid en onevenwichtigheid. We zijn de balans in onszelf verloren en weten niet meer wat de werkelijke waarde is van het leven en hoe we deze gestalte moeten geven. En we draven als paarden, omdat we niet anders weten. Niet anders geleerd hebben. Het wordt haast een straf als het even wat minder gaat en je niet meer mee kunt, niet meer mee wilt. De waarde van een mens wordt uitgedrukt in wat je doet, in wat je presteert en waarin je uitblinkt. Ridderorden en eremedailles worden alleen uitgereikt als je je verdienstelijk maakt voor het land, als je bekend bent of iets uitzonderlijks gepresteerd heb. En iedereen doet er aan mee en gaat maar door, omdat als je niets doet, als je niet meer produktief bent, de bestaanszekerheid wordt aangetast. Hoeveel ontelbare eeuwen leven we al met deze patronen. En het lijkt steeds erger te worden. De zogenaamd ‘zwakkeren’ die ook deel maken van onze samenleving zijn gebrandmerkt en worden door beleidsmakers uitgezogen en uitgemolken als melkkoeien. Rücksichtloss, gewoon omdat ze teveel geld kosten. In ieder geval meer dan ze opleveren. A ls je beroemd bent nou dan ben je wat, dan heb je wat. Maar wat als je niets of weinig (meer) kunt, en nergens meer op terug kunt vallen. Als je alleen staat. Wat blijft er dan nog van je over. Waarvoor heb je je dan altijd die moeite getroost, die je bracht naar uiteinden van de zelfde medaille, naar succes en de teleurstelling die daarop volgde. Ook binnen politiek Nederland zijn er natuurlijk uitzonderingen. Maar omdat nog steeds binnen samenleving en binnen politiek Nederland het recht van de “sterkste” en de stem van de meerderheid geldt, spreken de anderen veelal voor dovemansoren en krijgen zij geen vinger in de pap, ook al zouden zij dat willen. Hun stem wordt vaak niet gehoord. Omdat er blokken gecreëerd zijn waarin de ‘meerderheid’ met elkaar meeloopt en optrekt. De zogenaamd ‘minderen’, ‘dommeren’ of ‘zwakkeren’ delven dus vaak het onderspit. Het is een wederkerig beginsel dat zich telkens herhaald, zolang de ‘machtigen’ op hun plaats blijven zitten, zolang er geen wezenlijke verandering plaatsvindt. En we dragen met zijn allen oogkleppen door ons leven door hen te laten bepalen en omdat we er ook nog op blijven stemmen, soms tegen beter weten in. En ja het is misschien een oordeel, maar ik vraag me af of het ook anders kan. Je ziet het dus overal om je heen hoe mensen worden behandeld als ze ziek worden, als ze verstandelijk of lichamelijk beperkt zijn, als ze oud zijn, als ze allochtoon zijn, als ze om de een of andere manier niet mee kunnen met school of werk, als er geen werk is voor hen. En werk is er zeker niet voor iedereen. Zo is onze samenleving niet ingericht. De samenleving vraagt alleen om gezonde talentvolle, produktieve mensen, mensen die wat bijdragen. De anderen krijgen een lik op stuk beleid, als je niets bijdraagt, stort je als het ware over grens van je eigen bestaanszekerheid. Deze mensen worden als anders bestempeld, anders behandeld, komen op speciale scholen, krijgen aangepast werk etc. als dat al voorhanden is. Ook krijgen ze meestal een heel miniem inkomen waar ze nauwelijks van rond kunnen komen, als niemand anders hen helpt, en ook kan het zijn dat ze door hun noden afhankelijk van anderen zijn geworden. Voor hen schijnt er steeds minder plaats te zijn En neem van me aan ik weet waarover ik praat, ik weet wat het is om afhankelijk te zijn van anderen, al heb ik in dit leven nog geen echte armoede ervaren. Jarenlang heb ik me tot op zekere hoogte veilig gewaand in deze natuurorde. In deze samenleving. Geknokt voor wat ik waard was. Ik gedroeg me als opgejaagd wild dat zich een plaatsje in de veilige kudde wilde bemachtigen. Ik heb een niet alledaags leven geleid maar ik geloof dat het allemaal zo moest zijn. Getekend met een aantal ingrijpende operaties in mijn vroege jeugd ben ik braaf naar school gegaan, heb mijn lessen daar geleerd, maar ik heb nooit echt geleerd wat de werkelijke betekenis van het leven was. Omdat iedereen in mijn omgeving dat schijnbaar ook niet wist en in onwetendheid verkeerde omtrent de werkelijke reden van ons bestaan. Het valt hun niet aan te rekenen en kwalijk te nemen. Daarnaast kreeg ik een hersentrauma als gevolg van een hek op elfjarige leeftijd. Heb drie weken in coma gelegen. En kon daarna niets meer. Niets zult u zeggen. Ja helemaal niets. Vanuit een absoluut nulpunt, van lichte verbetering naar uiteindelijk een leven met redelijke zware lichamelijke beperkingen. Al kan ik dan weer een beetje lopen. Het is nooit helemaal goed gekomen. Ik weet dus als geen ander wat het is om afhankelijk van anderen te moeten zijn. Ik heb dat aan de lijve ondervonden. Ik wilde echter onafhankelijk en zelfvoorzienend zijn en stortte me daarna dus op een revalidatieproces dat ruim negen jaar heeft geduurd. Met letterlijk vallen en opstaan richtte ik mezelf opnieuw op en volgde tijdens deze periode ook nog de Mavo en de Havo. Gewoon van uit mijn streven om onafhankelijk te kunnen zijn. Alles deed ik op eigen kracht en op basis van mijn eigen doorzettingsvermogen. En ik wed dat niemand zich kan voorstellen hoe ik deze periode heb ervaren, tenzij je het zelf mee hebt meegemaakt. Ik mag me mezelf misschien gelukkig prijzen dat ik er nog ben. Maar ik kan niet ontkennen dat deze periode een onuitwisbare indruk op mijn leven heeft gemaakt. Als je er meer over wilt lezen kun je mijn boek Het Dappere Leven bestellen bij uitgeverij Heijink te Hardenberg of bij bol. Ik haalde mijn rijbewijs, en andere diploma’s om onafhankelijk en tot op zekere hoogte zelfvoorzienend te worden. Ging fulltime aan het werk (terwijl ik tijdens de eerste tien jaar voor de helft werd betaald) met behoud van een gedeeltelijke Wajonguitkering die het verschil gedeeltelijk compenseerde van mijn inverdiencapaciteit. Ondanks het feit dat ik aanvankelijk op mijn achttiende voor honderd tot tachtig procent werd afgekeurd op grond van de WAJONG vanwege het hersenletsel. Heb alles vrijwel op eigen kracht en doorzettingsvermogen bereikt en zonder gebruik te maken van een cent stimuleringssubsidie. Alhoewel, wel kreeg ik de beschikking over een werkvoorziening in de vorm van een bruikleenauto, waarmee ik mijn eigen onafhankelijkheid gestalte kon geven en kon vieren. In zekere zin ben ik ook afhankelijk van een auto omdat ik vanwege motorische belemmeringen en evenwichtsstoornissen moeilijk met openbaar vervoer kan reizen. En ik deze overal voor nodig ben, omdat ik niet goed en ver kan lopen. De auto heb ik omdat ik werk, als ik niet meer zou werken raak ik deze kwijt. Ik heb een te laag inkomen om zelf een auto te bekostigen, maar het voelt nog een steeds een beetje wrang ten opzichte van mijn mensen die een beperking die geen werk hebben, of mensen die ook geen auto kunnen bekostigen. Zodra het leven mij vraagt mij deze op te geven, moet ik een stuk bestaande onafhankelijkheid in leveren. Jarenlang heb ik me beste beentje voorgezet en me als een bezetene op mijn werk gestort, omdat ik dacht dat werk het belangrijkste was dat me kon overkomen. Moest naar mijn eigen inzicht ook wel werken omdat geen mens haast rond kan komen van een minimumuitkering als de Wajong (70% van het minimumloon. Ik eiste heel veel van me zelf en legde de lat hoog voor mezelf, om maar niet het risico te lopen dat ik volgens anderen niet voldoende mijn best deed en dat ik ontslag zou krijgen. Ik presteerde en jaagde mezelf op om maar te voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij en om mee te doen met de race. Ik was niet ambitieus en heb nooit een hoog inkomen gehad, maar wilde alleen maar voor mezelf zorgen. Nu ik de plannen van het kabinet hoor van totale afbraak van het sociale stelsel waaronder de meest essentiele waarden van het menszijn worden aangetast, besluit ik toch maar mijn stem te laten horen en op te roepen tot een werkelijke mentaliteitsverandering. Het wordt tijd om stop te roepen en eens werkelijk te bezinnen waar we mee bezig zijn. Het beleid lijkt er op gericht om alles wat op een of andere manier niet meer aan de ‘norm’ voldoet af te serveren. Als je geen geld meer opbrengt of als je niet meer van nut bent, ben je in de ogen van volk en vaderland lastig en overbodig en wordt je gedegeneerd tot een armoedeval. Veel bezuinigingen lijken te afgewimpeld op de mensen die hun stem niet kunnen laten horen. Terwijl er misschien wel meer dan een miljoen euro wordt uitgegeven aan een droomboek ter ere van het koningschap. En zelfs meerdere miljoenen aan de JSF, die bedoeld is om mensenlevens te vernietigen in plaats van ze te ondersteunen in hun leven. Is dit doelmatig beleid en zijn dit de keuzes die het kabinet maakt? Alles ter ere van het economisch klimaat, terwijl het welzijn van mens en dier en natuur stelselmatig wordt vernietigd. De beschutte werkplekken en WSW-verbanden verdwijnen, alle essentiele zorg wordt afgekalfd en tot een minimum beperkt. Waar moeten mensen nog terecht? De politiek heeft de zorg gedegenereerd tot een een marketingconcept, waarbij zorginstellingen worden geregeerd door managers die met hun instelling winst moeten maken. Terwijl datgene waar het werkelijk om draait ‘de zorg voor afhankelijke en zieke mensen’ word gematigd. Hoe halen mensen het in hun hoofd om hieruit nog geld te genereren. De bejaardentehuizen mag je alleen maar in als je geld hebt. Verder wordt er bezuinigd op natuurbescherming en -instandhouding. En er wordt achteloos met dieren en de natuur omgegaan. Vogels worden afgeschoten omdat ze tot last zijn. En plofkippen hebben soms meer ruimte in de oven dan tijdens hun leven en we werken er allemaal aan mee. Is dit beleid te noemen of is dit stelselmatige afbraak? De Wajong wordt voor een groot deel gedecentraliseerd naar de gemeenten. En niemand heeft in de gaten dat dit slechts een ordinaire bezuinigingsmaatregel betreft die helemaal het probleem niet oplost, want de meeste mensen die nu in de Wajong zitten zullen, tenzij zij over een uitmuntend talent beschikken, in het huidige sociale en economische klimaat vrijwel nooit aan het werk komen. Terwijl er bakken met geld in wordt gepompt in bijvoorbeeld subsidies en reïntegratiegratietrajecten door bureau’s die alleen kunnen bestaan omdat er op de een of andere geld mee wordt verdiend. Het decentraliseren is slechts een verschuiving van het probleem. Het devies luidt iedereen maar aan het werk, terwijl sommigen mensen die nu in de Wajong zitten niet voor zichzelf kunnen opkomen en er zeker niet voor niets in zitten. Er is niet voor iedereen werk, al doet iedereen suggereren dat je met een bak subsidie aan werkgevers iemand een plaats kunt gunnen. Maar welke werkgever zit in hemelsnaam te wachten op iemand die vrijwel niets kan of die met een stokje in zijn mond moet typen. Men moet overal steeds meer voor betalen. Ook voor de zorg. Dit geldt voor heel veel mensen. Ze kunnen nauwelijks de eindjes aan elkaar knopen. Ja behalve, als je nog mee kunt doen in alles wat de maatschappij van je verwacht en je wordt opgedragen. Als je weinig hebt te besteden, kun je tegenwoordig nergens meer een beroep op doen. Je kunt nergens terecht. Hoe kan dit beleid worden voortgezet terwijl niemand iets zegt niemand iets doet. Ik zeg het is tijd voor een mentalteitsverandering waarbij ieder mens als waardevol wordt gezien. Graag verwijs ik in het kader van mijn verhaal naar de facebookpagina’s “tijd voor sleutel” en “de participatiesamenleving”. Nou ik heb mijn verhaal gedaan. Ik heb even van mij laten horen. Gewoon omdat ik een stem heb. En omdat ik hoop dat er iemand tot bezinning komt en we als samenleving, meer kunnen gaan samenleven, waarin er plaats is voor elk mens, in plaats van de focus te leggen op economische groei en prestatiedrift. Met vriendelijke groet, Harold Botter
Posted on: Fri, 08 Nov 2013 18:20:08 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015