Nog Meer Extra Rock Recensies bij Heaven 6 2013 Quiet - TopicsExpress



          

Nog Meer Extra Rock Recensies bij Heaven 6 2013 Quiet Company A Dead Man On My Back: Shine Honesty Revisited Eigen beheer/CD Baby Weer op koers? Ik kan niet zeggen dat ik ooit eerder hoorde van de uit Austin, Texas afkomstige indierockband Quiet Compny en dus ook niet van hun in 2006 verschenen debuutalbum Shine Honesty. In hoeverre er echt een noodzaak was om het album zeven jaar later opnieuw op te nemen, kan ik dus ook niet beoordelen, maar gezien het feit dat hij al snel na verschijnen niet meer te krijgen was en dat mijn twijfels omtrent dit soort acties in de vorige Heaven met de sublieme heropgenomen versie van Alex Highton’s The Woodditton Wives Club totaal ongefundeerd bleken, geven we de band rond piano singer-songwriter Taylor Muse ook maar het voordeel van de twijfel en beoordelen het als A Dead Man On My Back hertitelde album geheel op zijn eigen merites. En dan kunnen we niet anders zeggen dan dat we behoorlijk onder de indruk zijn van de indie-pop/rock die Taylor Muse en de zijnen hier brengen. In een stijl die nog de meeste verwantschap vertoont met Death Cab For Cutie, maar dan met de piano als vertrekpunt, trakteert de Quiet Company ons op vijftien voortreffelijke liedjes die veelal eerder iets singer-songwriterachtigs hebben dan dat ze aansluiten bij de stadion-pianopop van bands als Keane of Coldplay. Nu opgenomen met echte strijkers waar die naar verluidt in de eerste versie uit een synthesizer werden getoverd, bezit A Dead Man On My Back een muzikale diepgang die helaas heden ten dage maar al te zeldzaam is. Het enige wat ons een beetje verbaast, is dat de groep in de tussentijd kennelijk niet in staat is gebleven om een andere plaat van dit niveau af te leveren, al weet je natuurlijk niet wat voor problemen ze heeft moeten overwinnen met eerdere platenmaatschappijen. Vooralsnog is dit echter zondermeer een topplaat. Eric van Domburg Scipio 8 Rah Rah The Poet’s Dead Devil Duck/Suburban Idiote naam, fijne indiepop Twee vrouwen en vier mannen vormen samenhet in 2007 opgerichte Rah Rah, de groep uit het Canadese Saskatchewan, die met The Poet’s Dead de derde cd aflevert; in thuisland Canada konden muziekliefhebbers deze schijf al vorig jaar aanschaffen, maar het aantal prijzen dat Rah Rah in het eigen land binnenhaalde, is er mede debet aan geweest dat de plaat een internationale release heeft gekregen. Is dat de moeite waard ? Het is zeker niet verkeerd wat hier wordt geboden: tien toegankelijke, catchygitaarpopliedjes die afwisselend worden gezongen door liefst vier van de zes leden. Openers Art And A Wife(vorig jaar al een hit in Canada) en Prairie Girl (single) zetten overtuigend de toon en maken nieuwsgierig naar meer. Op onze wenken bediend worden we verderop nog door Dead Men, de titelsong,I’m A Killeren Saint. Echt wel verdiend dus ! Joop van Rossem 7 Rebzjie Sjeepsrech Marista Limburgse dialectpop De Maastrichtenaren van Rebzjie stichtten hun groep al in 2006, waarna de groep twee albums uitbracht. Zelf noemen de vijf mannen uit de huidige line-up hun muziek “dialect met een scherpe rand”, terwijl ze hun teksten als autobiografisch en maatschappijkritisch kenmerken. Grote man in Rebzjie is Roel Peijs, die de meeste teksten aanleverde, terwijl de hele groep de muziek componeerde. In die muziek zijn de ‘sporen’ van de hiphop, die ze eerder speelden, nog te traceren. Maar Sjeepsrech is absoluut geen hiphopplaat, meer een poprock-cd met op zijn tijd een rap. Het is een aardig product maar of deze prachtig vormgegeven plaat nog veel uit de platenkast komt, waag ik te betwijfelen. De leukste liedjes op Sjeepsrech zijn het eerder als single verschenen Diech, het samen met ex-Heideroosjes-zanger Marco Roelofs vastgelegde Hotel ‘De Hel’, Zelfrespec, het lange titelstuk en het slepende, maar toch melodieuze DinkNao. Joop van Rossem 6,5 ReVamp Wild Card Nuclear Blast/PIAS Knalharde gothic metal Na haar tijd in AfterForever, waarvan ze maar liefst twaalf jaar het boegbeeld was geweest, stichtte zangeres Floor Jansen haar eigen groep ReVamp, die in 2010 debuteerde met het album ReVamp, dat redelijk succesvol was met een 58e plek in de vaderlandse albumlijsten en een 26e plaats in Griekenland. Vorig jaar toerde ze tijdelijk met het Finse gezelschap Nightwishomdat die zonder zangeres zaten en nu presenteren Jansen en co.de opvolger van ReVamp. Het is een uitermate heavy plaat, waarop de groep geweldig strak speelt en Jansen het vocaaltechnisch met gemak kan behappen en op gezette tijden haar operageluid weer voor de dag tovert. Ook zijn er diverse hulptroepen opgetrommeld zoals Devin Townsend, Mark Jansen (Epica) en MarcelaBovio (Stream Of Passion). Genoeg om te spreken van een geslaagd project. Joop van Rossem 7 Revere My Mirror, Your Target V2 Met My Mirror, Your Target scheidt het Londense zevenpersoons-gezelschap Revere haar gloedvolle tweede album af en doet zich meteen gelden als een van de Britse bands die het in 2013 en 2014 wel eens zou kunnen gaan maken. Met een breed filmisch geluid, waarin invloeden te herkennen zijn van alles tussen Joy Division, The Divine Comedy, Ennio Morricone, Arcade Fire en Muse, is Revere bepaald geen band die schuchter uit zijn hol kruipt, maar zet meteen een duidelijk statement neer die wonderwel werkt omdat de groep zowel uitbundig en stevig kan rocken, maar minstens zo vaak ook subtiel en ingetogen de ziel weet te beroeren. En hoewel niet iedereen zich dadelijk in die wisselwerking zal weten te vinden, kan men Revere niet nageven dat de wijze waarop men rustige en luide passages aan elkaar weet te koppelen behoorlijk knap is en dat My Mirror, Your Target het imponerend soort album is dat het onder een groot publiek goed zal doen en dat alles erop wijst dat Revere volgend jaar op de grote festivals hoge ogen zal gaan gooien. Eric van Domburg Scipio 7,5 Philip Sayce Group The Philip Sayce Group Hypnotic Prima debuut opnieuw uit Welshman Philip Sayce, inmiddels woonachtig in Los Angeles, kwam al op jeugdige leeftijd in aanraking met de gitaar. JeffHealey onderkende zijn talent en nam ‘m onder zijn hoede, zodat de jongeling al snel intensief kon touren. Later kwam Sayce terecht in de begeleidingsband van Melissa Etheridge. In 1997 debuteerde hij op eigen kracht met het album The Philip Sayce Group, een plaat die echter al heel lang niet meer leverbaar was, maar nu, op het moment dat Sayce zijn doorbraak heeft gerealiseerd, weer in de schappen ligt. Zes van de tien tracks zijn van Sayce zelf, veelal in compositorische samenwerking met producers AlfioAnnibalini en DarynBarry. Ondanks dat het een debuut betreft, klinkt het geheel al uiterst volwassen en uitgebalanceerd, een voorbode voor de prima vijf platen die zouden volgen. Sayces’ op Jimi Hendrix gelijkende stijl komt uitstekend tot zijn recht in songs als Morning Star, het akoestische WereYouThereen Walk A Mile. Joop van Rossem 7,5 Speedy Ortiz Major Arcana Carpark Records Sublieme 90’s stijl indiegitaarrock. Was Major Arcana, het debuut van het uit westelijk Massachusetts afkomstige Speedy Ortiz, twintig jaar geleden verschenen (wat heel goed had gekund), was het hoogstwaarschijnlijk binnengehaald als een nieuwe klassieker in wat in jaren negentig Amerika de overheersende alternatieve gitaarrockstijl was. Met een sound die zo het midden houdt tussen Pavement, Throwing Muses, The Breeders, Liz Phair en nog zo wat toppers uit die tijd, wint Speedy Ortiz zeker niet de originaliteitsprijs, al neemt dat niet weg dat wat de heerlijk zingende frontvrouw en liedjesschrijfster Sadie Dupuis hier laat horen van een zodanige hoge kwaliteit is dat ze daarmee de minpuntjes die je kunt aanvoeren uiteindelijk toch vrij gemakkelijk in haar voordeel weet om te buigen. De gebreken die normaliter aan een plaat kleven die zo duidelijk geënt is op een bepaalde stijl, blijken op Major Arcana namelijk al gauw grotendeels irrelevant, zodanig spannend, bevlogen en meeslepend blijken de tien liedjes op het album in elkaar te steken, waarbij ze ook nog eens in een bijkans perfecte volgorde aan de luisteraar voorbijtrekken. Veel meer dan een verzameling losse liedjes, groeit Major Arcana hierdoor uit tot een subliem samenhangend ijzersterk album dat je meevoert op een boeiende reis die voor de een vooral allerlei heerlijke nostalgische aspecten zal bevatten, waar die de ander juist inzicht biedt hoe de hedendaagse indiegitaarrock is kunnen ontstaan. Eric van Domburg Scipio 7,5 De Staat I_con PIAS Intrigerend allegaartje De Staat is de Nijmeegse groep rond TorreFlorim, die vanaf 2007 in de huidige bezetting actief is. Na Machinery en Wait For Evolution is I_con de derde studioplaat. Het is opnieuw een lekker eigenzinnige rockplaat geworden, waarin de heren zelfs niet terugdeinzen om een dwarsfluit in te zetten op het galopperende Build That, Buy That. Florims’ stem klinkt regelmatig als die van Damon Albarn van Blur, bijvoorbeeld in fijne Devil’s Blood. Het aantrekkelijke van De Staat is hun onberekenbaarheid die hun muziek alle kanten kan laten uitwaaieren. Daardoor vraagt hun derde cd de nodige luisterbeurten om alle muzikale valkuilen te doorgronden. Joop van Rossem 7 Superchunk I Hate Music Merge/Konkurrent De status die de Amerikaanse indierockgroep Superchunk in eigen land bezit, heeft de groep daarbuiten nooit gehad. Toen de groep uit Chapel Hill, North Carolina in 2001 haar achtste album afleverde, waren er hier dan ook niet echt veel mensen die al te verdrietig waren toen het hun laatste plaat van het decennium bleek te zijn. De terugkeer van Superchunk in 2010 met Majesty Shredding maakte hier ook veel minder los dan aan de overkant van de grote plas en dat is met het nieuwe I Hate Music al niet veel anders, niet omdat de muziek nu minder is, integendeel zelfs, wel omdat dit soort typisch Amerikaanse indiegitaarrock hier wel zijn liefhebbers heeft, maar toch hoofdzakelijk een vrij klein select publiek aanspreekt dat eerder kleiner dan groter lijkt te worden. Aan de ene kant is dat jammer, aangezien Superchunk ook na hun comeback garant staat voor uitstekende, dynamische gitaarrockliedjes, aan de andere kant niet onbegrijpelijk aangezien er verder toch niet al te veel ontwikkeling meer in dit soort muziek zit. Eric van Domburg Scipio 7+
Posted on: Thu, 17 Oct 2013 10:48:49 +0000

Trending Topics



Recently Viewed Topics




© 2015