Nog te goed, de column van afgelopen week, woensdag de nieuwe weer. Jan’s Stukkie week 34 Floris Jarenlang hadden we honden, meestal van die joekels, new Foundlanders en ander vee. Een paar jaar geleden ging onze Joris, amper drie jaar oud, naar de hondenhemel en daarna hielden we het voor gezien. Het was behoorlijk wennen, want ik had geen aanspraak meer als ik alleen thuis was of tot diep in de nacht zat te schrijven. Maar ach, alles went dus kabbelde ons bestaan voort, zonder uitlaten, voerbak vullen en het drinkwater op peil houden voor een viervoeter. We hebben het huis opgeknapt, eindelijk gingen we met de meute mee en namen een laminaatvloer, want bijna iedereen heeft dat. Hoge hakken werden uit den boze, die moesten in de gang uit en roken mocht alleen nog met de asbak onder je peuk, want we wilden geen putjes en brandvlekken natuurlijk. Soms had ik nog wel heimwee naar onze honden, maar mijn jootje was onverbiddelijk; ‘We zijn geen 18 meer en al dat gedoe met een hond, nee ik begin er niet meer aan!’ Daar kon ik het mee doen, het leek de rijdende rechter wel. Vorige week zouden we visite krijgen, ik moest me opperbest kleden en mijn bureau opruimen want het zouden belangrijke gasten zijn. Wie er kwamen wilde ze niet zeggen, het moest een verrassing worden. Die dag mocht zelfs de camera niet aan, zodat ik niet kon zien wie de stoep opkwamen. Omstreeks de afgesproken tijd hoorde ik de voordeur dichtgaan en de kordate voetstappen verrieden me dat het mijn eega was. Ik mopperde dat ze wel op erg het nippertje thuis kwam, want de visite zou zo kunnen komen. Zwijgend zette ze een onmogelijk grote bak op mijn bureau, vlak voor mijn neus. Ik zag wat lorren en dacht dat ze weer ergens een ‘koopje’ had gedaan van winterjassen of directoires of zo. Maar het bewoog! En ja hoor, daar kwam het olijke kopje van een foundlander puppie onder de lappen vandaan. Ik keek naar hem, naar haar en weer naar hem, is dit….? Ik heb ze een dikke smakkerd gegeven, want ja, dit was onze nieuwe metgezel Floris, het lijkt op Joris, dus blijft vertrouwd. En nu is het weer compleet hier, weer ouderwets opvoeden, dweilen, keutels rapen, schoenen veiligstellen, uitlaten, veel ‘nee!’ roepen en vooral overal op letten. We merkten dat we een beetje puppies ontwent zijn, alle kabels hebben we weer weggewerkt, nooit iets laten vallen wat je zelf had willen opeten, en ga zo maar door. Maar heerlijk hoor, er is weer leven in huis, al was dat er toch wel, maar nu net wat extra. Het meeste leven is er als ik zo tegen tweeën ‘s nachts naar bed wil, dan krijgt dat mormel ineens zin om te spelen. Negeren is het pedagogische advies van dierenwetenschappers, maar geloof me, negeren resulteert bij Floris in een concert in F, met hoorns, trompetten, drumstellen en basreflexkasten, dus… Woon ik het concert eerst bij en ga dan blij slapen, want dat doet Floris na die topprestatie ook. Jan Koopmans, reacties: jk@ hoogvliet.org
Posted on: Sun, 25 Aug 2013 22:26:53 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015