"Pani na Shalott" (The Lady of Shalott), poemat autorstwa lorda Alfreda Tennysona z roku 1842. Pani na Shalott Po zmroku rzuca snop skonana dłoń, a żniwiarka zasłuchana szepcze: ,,Oto zaczarowana Pani na Shalott” Osika drży, wierzba gnie, Lekki wiatr nad wzgórzami tchnie, Fala jak zawsze chyżo mknie, Rzeką wzdłuż wyspy białej, gdzie Szlak wiedzie w dal do Camelot. Czterech baszt szarość murów strzeże, Pod nim łąka w kwiatach leży, A na samotnej wyspie, w wieży Pani na Shalott. Miał rycerz czoło gładkie, jasne Czerń loków okrył hełm kaskiem. Rumak olśniewał podków blaskiem, Gdy jechał z pierwszym słońca brzaskiem Drogą do zamku Camelot. Lustro przeszyła niczym strzała Wizja postaci lśniącej z dala. Błysk słońca w liściach drzew ujrzała, Zbroja wśród pól zamigotała, Jechał przez las sir Lancelot. Niebo bez chmur błękitem drży, U siodła wielki klejnot lśni, Hełm, a w nim pióro dziarsko tkwi, Jak płomień ognia zbroja skrzy. Rycerz mknie w stronę Camelot. Krosno rzuciła, trud przerwała, Z sali wybiegła wreszcie śmiała, Kwiat nenufaru zerwać chciała, Hełm z piórem w dali wnet ujrzała. Spojrzała w stronę Camelot. Dzień czy noc magii tka materię, Radość i kolor snuje wiernie. Klątwa jej każe trwać tam biernie Serce przebija, szepczą, cierniem, Gdy spojrzy, choć na Camelot. Nie wie, w czym klątwy tkwi zła treść, Więc nić swą równo może pleść I życie bez trosk może wieść Pani na Shalott. Często zaś nocą purpurową Wśród skupisk jasnych gwiazd nad głową Meteor brodę ciągnie płową Ponad uśpionym Shalott. Lecz swym arrasem wciąż się cieszy, Wplatać magiczne sceny spieszy, Bo w noc samotną nieraz słyszy: Z ognia, w żałobie idą piesi Z muzyką hen, do Camelot. Tafla się mieni rycerzami, Jada samotnie lub dwójkami. Wiernego serca brak czasami Pani na Shalott. Tam rzeka snuje się wirami, Kmieć chodzi obok pól bruzdami, Wieśniaczek płaszcze z kapturami, Czerwienią wzgórza Camelot. Przez cały rok w jej lustrze, na dnie, Co świat odbija, wszystko snadnie Cieniami się na taflę kładnie. Czasami wzrok na trakt ten padnie, Co wiedzie aż do Camelot. Gdy księżyc świecił nocą błogą, Kochanków para szła tą drogą, ,,Tych cieni oczy znieść nie mogą”, Westchnęła Pani z Shalott. Na jego tarczy rycerz klęka Przed dama, z krwawym krzyżem w rękach. I wierność serca jej przysięga. Lancelot polem jedzie stępa, Mijając senne Shalott. Zerwana nić jak cienki włos, Zwierciadło pęka w odłamków stos, ,,Klątwa nade mną”, woła w głos Pani na Shalott. Patrzy wzdłuż brzegów rzeki Pani, Wzrok jej świat barwi nieszczęściami Jak jasnowidza spojrzeniami. Tak, z zasnutymi mgłą oczami, Patrzyła w stronę Camelot. Zeszła, do łodzi się dostała, Co gdzieś pod wierzbą chybotała I na jej dziobie napisała: Pani na Shalott. A gdy się wreszcie kończył dzień, Zepchnęła łódź i legła weń. Szeroki strumień poniósł hen Panią na Shalott. Suknia jej luźna, śnieżnobiała Miękko wzdłuż łodzi burt leżała. Pod liśćmi świeca zamierała Mroczna noc z wolna zapadała I ogarniała Camelot. Nuty melodii smutnej trwały Coraz to cichsze, zamierały. Krwi puls i skarga ustawały, Oczy przymknięte pociemniały, Zwrócone wciąż ku Camelot. Bo nim do miasta łódź dotarła Na fali, co z przypływem parła. Śpiewając swoją pieśń, umarła Pani na Shalott. Burzliwie wioną wschodni wiatr, W wichrze las żółty nagle zbladł, Szeroki strumień w brzegach słabł, Ciężko z chmur niskich deszcz się kładł Na wieże Camelot. Popod wieżami, balkonami Ogrodów murem, galeriami Blada jak śmierć szła w dół z falami. Cicha łódź mknęła pod domami Aż do samego Camelot. Dziób łodzi drogę znalazł już Obok pól i wierzbowych wzgórz. Ostatnią pieśń słyszano tuż Pani na Shalott. Przy łodzi wnet na brzegu stali Rycerze, damy, ludzie mali, Na dziobie imię odczytali: Pani na Shalott. Któż to? Po cóż ją tu przysłali? I w pełnej świec zamkowej sali Umilkły dźwięki dworskich gali. I wnet się z lękiem pożegnali Wszyscy rycerze Camelot. Lancelot dumał: Być nie może Piękniejszej twarzy na tym dworze. Zmiłuj się w swej litości, Boże, Nad Panią z Shalott.
Posted on: Thu, 18 Jul 2013 15:32:05 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015