Passie Als kind zijnde had ik al grote belangstelling voor het werk van de hulpdiensten en dat is eigenlijk nooit meer over gegaan. Toen ik oud genoeg was om bij de brandweer te gaan kwam het er niet van. Reden was dat je er best veel voor moet leren en tja, dat was duidelijk geen hobby van me om in de boeken te zitten. Op een wat latere leeftijd toch de stap gezet en jawel, het leren ervaarden ik best als veel hoewel het ook zijn leuke kanten had. Echter als je de juiste papieren op zak had en je zat op die grote rode wagen was het leed van het leren alweer gauw vergeten. De praktijk ervaring kon beginnen. Als iemand uit het bedrijfsleven merk je toch wel dat het leven bij de brandweer een apart wereldje is. Zo draai je diensten van 24 uur mee op de kazerne en lig je lekker te slapen met je opeens op pad voor een melding. Apart in het begin meer je wen er wel aan. Uiteraard ben je in het begin ook zenuwachtig voor hetgeen wat komen gaat......dit weet je immers nooit bij de brandweer maar voor alles komt een eerste keer. Slapen doe je in het begin slecht vanwege de spanning, gaat het alarm zo of, word ik wel wakker, ben ik wel snel genoeg aangekleed en zit ik wel op tijd in de wagen waar de andere 5 collega,s dan al zitten te wachten. Allemaal vragen waar iedere nieuweling zich blijkbaar mee bezig houd. Nu weet ik dat het allemaal goed komt, je bent wakker,het aankleden lukt ook en ja, in m,n geval zat ik ook nog op tijd in die wagen. Mijn allereerste melding was een autobrand in Crabbehof. M,n hart ging best tekeer en we waren al vlug op weg. De blauwe lampen en sirenes aan en een chauffeur die vakkundig door het verkeer spoedde. He dat is apart, nu mag je legaal te hard en door rood rijden...... Kortom, de eerste melding dus. In de loop van de tijd wen je aan bepaalde zaken. Zo sliep je bijvoorbeeld uitstekend en geven de meeste meldingen nauwelijks een verhoging van je hartslag. Had allemaal te maken met de ervaring die je in het vak krijg. Je maak van alles mee zowel leuke als mindere dingen maar het is allemaal part of the deal. Zo heb ik zeer grote branden mogen ervaren waar je uren staat, spectaculair in het begin maar vervelend als je er een paar uur staat en je bent helemaal nat van water of zweet. Dan kunnen kleinere woningbranden soms nog meer voldoening geven als je na een uurtje knokken de boel weer voor elkaar heb. Beiden gaaf maar elk op hun eigen manier. Nu doe je als brandweer niet alleen branden blussen maar de meest uiteenlopende dingen. Zo sta je een kelder leeg te pompen, een boom in stukken te zagen of maak je een kind los die vast zit in een speeltoestel, je maak het allemaal mee. Andere dingen waar je voor komt te staan zijn ongevallen. Gaaf om een auto open te knippen maar minder gaaf voor de betrokkenen. Ook dodelijke slachtoffers krijg je mee te maken waarbij mijn eerste twee binnen een tijdsbestek van krap twee weken vielen. M,n derde was op een zondagochtend rond de klok van 9 uur, een tijd dat de meesten net uit bed komen en een ontbijtje gaan nuttigen maargoed, ook dat is allemaal part of the deal en ik wist er gelukkig goed mee om te gaan. Je staat immers nooit alleen en doet het met minimaal 5 fijne collega,s, erg belangrijk. Wij komen slechts een klus klaren omdat we de kennis en middelen hebben, niets meer niets minder hoe erg het voor nabestaanden ook is. Teminste, zo bekeek ik alles maar. Andere leuke dingen zijn de oefenavonden die zeker bij goed weer wel eens uitliepen op een watergevecht, ja ook brandweermannen en vrouwen zijn soms net kinderen.....gelukkig wel. Als extra ben ik zelf brandweer chauffeur danwel pompbediender geworden, iets weer ik mijzelf erg in kon vinden. Het rijden met die wagen en bedienen van de pomp was helemaal iets voor mij, helaas betekenden dit wel weer een jaartje leren maargoed, het was het waard. Eén van m,n eerste uitrukken als chauffeur liggen nog goed in m,n geheugen. Het was op een zaterdagmiddag en er lag pakweg tussen de 20 a 30 cm sneeuw op de weg........daar komt nog bij dat de melding aangaf dat er daadwerkelijk brand werd waargenomen en wij van de ene kant van dordt naar de andere kant moesten rijden. Kortom, de uitdaging was compleet maar ook dit is weer goed gekomen. Maargoed, inmiddels laat de gezondheid het niet meer toe en zal a.s maandag mijn afscheid van de brandweer zijn. Het einde van een mooie tijd in een mooi vak met fijne mensen om je heen maar al met al wel een breuk in mijn passie voor de brandweer. Soms lopen dingen nu eenmaal niet zoals je zal willen en ook hier gaat het weer op, part of the deal. Nu raken ze mij niet helemaal kwijt want laat het fotograferen van de hulpdiensten nu ook een hobby van mij zijn........ Al zal ik er niet altijd zijn want ook hier zal mijn beperking een rol spelen, 10 minuten is soms teveel hoe kort dat ook is in een mensenleven.
Posted on: Sat, 06 Jul 2013 16:43:41 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015