Petar I Petrovic Njegos was ordened as bishop of Montenegro by Serbian Patriarch Mojsije at Sremski Karlovci on 13 October 1784. From Sremski Karlovci he went to Russia where he was recepted by Empress Catherine II. Russia sent to Montenegro, Major Sava Mirkovic and Vienna sent to Montenegro Captain Philip Vukasović and Captain Ljudevit Perenac, addressed also to rise Montenegins in the name of Emperor Joseph II. Major Sava Mirkovic collaborated with Jovan Radonjic, former Venetian governor (Mletacki gubernadur). During his long trip to Russia that year and the following 1785, his bisdom was attacked by Ottoman forces and Bishop Petar I returned from Russia. At the crucial battle at Krusi (a village in Lješanska nahija) Ottoman Army of 30,000 led by Mahmut-Paša Bušatlija and seven French officers was defeated with heavy casualties by a force of 6,000 men led by Vladika Petar I (3 Oct. 1796). In this famous battle Mahmut-pasha was killed. After the victory Petar enlarged the territory of Montenegro and became virtually independent of the Ottoman Empire. Against the French Empire (1806–07) In 1806, troops of the Napoleonic France advanced toward Austrian Bay of Kotor (today Montenegro). The Bishop Petar I Petrovic’s forces, together with several Russian battalions and the fleet of Admiral Dmitry Senyavin pushed them back to Dubrovnik and liberated islands Brač and Korčula. ............................................................................ In the meantime, France encouraged Turkey to attack Russia, which withdrew its fleet from the Adriatic to defend the Ionian islands and in 1807 France forces occupied the Bay of Kotor. ............................................................................. Against the Ottoman Empire (1820) In 1820, in the north of Montenegro, the highlanders from Morača led by Serdar Mrkoje Mijušković won a major battle against the Ottoman forces from Bosnia. Serbian Empire Bishop Petar I Petrovic Njegos was the conceiver of the revival of the Serbian Empire including Bosnia, Serbia, Herzegovina, Montenegro, Boka and Dubrovnik as its Imperial Capital. ........................................................................... Preceded by Sava II Prince-Episcope of Montenegro 1782–1830 Succeeded by Petar II ……………………………………………….. Republic of Venice - Mletačka republika - Stojan Janković Mitrović - Cretan and Great Turkish War ........................... Mletačka republika (Republica de V...enexia) bila je srednjovekovna aristokratska republika. Do 10. veka je priznavala vlast Vizantije, kad joj je formalno priznata nezavisnost, nakon čega se naglo razvila i ojačala zahvaljujući razvitku trgovine. U borbi za prevlast u istocnom Sredozemlju sukobila se sa Vizantijom i postala je glavni učesnik u njenom rušenju 1204. i osnivanju Latinskog carstva. Od 11. do 13. veka proširila je vlast na jedan deo Lombardije, Dalmaciju, Albaniju, Peloponez, Krit, Kipar i Egejska ostrva; u 15. veku pod njenu vlast pali su gradovi Padova, Vičenca, Verona, Breša, Bergamo i dr. Ekspanzija na Jadran počinje 1000. godine kada je dužd Petar II Orseolo zauzeo veći deo Dalmacije. Posle četvrtog krstaškog rata je dobila deo Carigrada, Peloponeza, jonska ostrva i neograničeno pravo trgovine; u periodu 1205—1358. njenu vrhovnu vlast priznao je i Dubrovnik; tada je bila na vrhuncu moći i kao najveća pomorska sredozemna sila s pravom je nazivana „gospodaricom mora“. Od 16. veka gubi istočne zemlje od stane Otomanskog Carstva (Kipar 1571, Krit 1669. i dr.). Nezavisnost je konačno izgubila Kampoformijskim mirom 1797, kojim ju je Napoleon I Bonaparta ustupio Austriji, a u periodu 1805—1815. pripojio je svojim posedima u Italiji; u periodu 1815—1866. ponovo pripadala Austriji, a 1866. ušla u sastav Kraljevine Italije. .............................. Stojan Janković Mitrović (Serbian: Стојан Јанковић Митровић; 1636–1687) was the commander of the Dalmatian Serbian army (Morlach army), in the service of the Republic of Venice, from 1669 until his death in 1687. He participated in the Cretan and Great Turkish War, as the supreme commander of the Venetian Serb troops, of which he is enumerated in Serb epic poetry. Biography Stojan was born in ca. 1636, in the village of Žegar, in Bukovica, above the Zrmanje river, not far from the Krupa monastery. The village itself lied above the Žegar field, in the Dinara, the Venetian-Ottoman border for centuries; it is thought that Mitar (or Dmitar), Stojans paternal grandfather and founder of the family, had come from the Dinara. His father was harambaša Janko Mitrović (1613–1659), another renowned anti-Ottoman soldier in Venetian service, noted commander of the Morlach army in the Cretan War (1645–1669). His uncle Vukadin Mitrović (Jankos older brother) was also commander in Venetian service. Stojan had two brothers (Ilija and Zaviša) and a sister. In 1648, when the Ottoman army took their village, the Mitrovići and 70 other Žegar families settled in the small village of Budin near Posedarje, under Venetian control. Cretan War and peacetime Stojan began fighting alongside his father and Ilija Smiljanić in the Cretan War. Ilija was named serdar in 1648 after his own father, Serdar Petar had died. In 1650, Stojan begins to receive a pay of 4 ducats, in 1653 the pay is raised to 6. The same year, Stojan is chosen as commander of the e Krajisniks. As commander, he constantly takes part in battles in the Krajina. He was known to have defeated several Turkish contingents, and even himself slew the commanders, among which are notable: Ali-beg Durakbegović, Redžep-aga Filipović, aga Velagić, aga Pajalitović and Ibrahim-aga Kovačević. In 1666, during fighting in Obrovac, where agas Atlagić, Čengić and Baraković fell, he was captured by the Ottomans and spent 14 months as prisoner in Constantinople. After realise he returned to Krajina. In the peacetime between the Cretan and Great Turkish War, he was ordered to suppress anti-Ottoman operations from Venetian territory, while in the meantime his brother Ilija left Venetian service and began fighting the Ottomans - this resulted in the brief interrogation of Stojan at Venice. In 1669-1670, Venice awards him 29 ducats monthly, and he received a golden ring of St. Mark, and his two sons became captains. He was also given Islam Grčki, but lost it in 1671 with new border negotiations tussen Mahmud Pasha and Giann Battista. A truce ensured 1670-1684. In 1672, he is mentioned in Orthodox church books in Zadar. In 1681, he is mentioned as principale di Morlacchi, transl. Commander of the Morlachs, with a monthly pay of 25 ducats. In 1683, his brother Ilija, whom the Venetians failed to implement into their service instigated a revolt in Dalmatia against the Ottomans, and led the hajduks in Lika and Bosnia. Ilija was poisoned by the Venetians in 1693. Morean War (Great Turkish War) In 1684, he returned to the battlefield, liberating Sinj, Lika and Krbava by 1686. In the summer of 1685, Cosmi, the Archbishop of Split, wrote that Stojan had brought 300 families with him to Dalmatia, and also that around Trogir and Split there were 5000 refugees from Turkish lands, without food - seen as a serious threat to the defense of Dalmatia. During the siege of Hercegnovi, he went with one part of the troops and pillaged the outskirt of Ottoman Tomislavgrad, where he was killed in 1687. Family With his wife Vinka (or Vuka) he had sons Nikola and Djuradj, and a daughter Anastasija. .......................................................................... Stojan Mitrović Janković (Žegar kod Obrovca, Dalmacija, oko 1635 — Duvno, Hercegovina, 23. avgust 1687; u srpskoj narodnoj pesmi češće izgovaran kao Janković Stojan) bio je jedan od vođa srpskih uskoka u Ravnim kotarima u 17. veku, poglavar i upravnik morlaka, serdar Kotara, kavaljer sv. Marka, konjički kapetan, zapovednik tvrđave Ostrovice. Poreklo Stojan Janković je sin Janka Mitrovića (1613—1659), harambaše, glavnog poglavara morlačke narodne vojske u Kandijskom ratu, čiji otac Mitar je iz Žegara. Mitrovići su se doselili zajedno sa drugim Žegaranima 1647. u Budim kod Posedarja na mletačkoj teritoriji. Vojni uspesi Stojan Janković proslavio se kao vođa dalmatinskih Srba u borbi protiv Osmanskog carstva. Borio se u više ratova protiv Turaka, među kojima su najpoznatiji kandijski (1645-1669) i morejski rat (1683 — 1699). U februaru 1666. je zarobljen kod Obrovca na reci Cetini, gde je u borbi poginulo mnogo Turaka, između ostalih i alajbegovi (zapovednici konjice) Atlagić, Čengić i Baraković. Nakon zarobljavanja Janković je odveden u Carigrad, ali je uspeo da se oslobodi nakon 14 meseci. Istakao se u borbama tzv. „Svetog saveza“ protiv Turaka. Poznato je da je u borbama više puta pobedio turske snage, kada je ubijeno i više turskih vojnih zapovednika, među kojima je neke i lično posekao. Među njima su Ali-beg Durakbegović, Redžep-aga Filipović, aga Velagić, aga Pajalitović i Ibrahim-aga Kovačević. Za vojne zasluge i pokazanu hrabrost 1670. Mletačka republika odlikovala je Stojana Jankovića zlatnom kolajnom sv. Marka, vrednom 100 dukata i dolamom, imenovan je za kavaljera (viteza) sv. Marka i dobio je posede u novoosvojenim oblastima u Islamu Grčkom sa 400 gonjala zemlje“. Istakao se i u borbama u Hercegovini, a 1686. je oslobodio grad Sinj, Liku i Krbavu. Godinu dana kasnije (1687) je poginuo tokom napada na Duvno. Opevan je u narodnoj epskoj pesmi „Janko od Kotara i Mujin Alil“, „Ženidba Stojana Jankovića“, „Ropstvo Janković Stojana“, kao i u drugim narodnim pesmama. Porodica i potomstvo Stojan Janković imao je dva brata i jednu sestru. Mlađi brat Ilija Janković borio se protiv Turaka, a mletačka vlast nije uspela da ga uklopi u svoj vojno-upravni sistem. Odmetao se u vreme mira i napadao je tursku teritoriju. U jesen 1683. pokrenuo je velik ustanak protiv Turaka u Dalmaciji nakon turskog poraza kod Beča. Predvodeći svoje čete učestvuje u pohodima na Liku i Bosnu. Otrovali su ga Mlečani 1693. godine. Drugi, najmlađi brat Stojana Jankovića, Zaviša Janković (1649—1702), serdar, kavaljer sv. Marka, serdar Kotara, kapetan Obrovca, čelnik morlaka, vodio je ratne pohode u Liku i Bosnu i dovodio deseljenike u Dalmaciju. Posebno se istakao u osvajanju Knina i Sinja, gde je i ranjen. Bio je u vezi sa srpskim patrijarhom Arsenijem Čarnojevićem. Imao je veliko imanje, mlinove, kuće i dućane, a pred kraj života kupio je pola ostrva Oliba. Njegova kćerka Jelena udala se za grčkog potpukovnika Teodorina Dede, koji je poneo ime Mitrovića i njihove titule, pošto nije ostalo više muškog potomstva od braće Janković-Mitrović. Linija Janković - Dede nastavila imala je muško potomstvo do Ilije Dede Jankovića (1818—1874), čija kćerka Olga se udala za Vladimira Desnicu pa su Desnice nasledile porodicu Dede Janković. Sin Vladimira i Olge Desnice je Uroš Desnica, odlikovan viteštvom (kavaljerstvom), senator, član Srpske stranke u Dalmaciji i dr, koji je sa Fani Luković iz porodice Lukovića iz Prčnja, imao sina Vladana Desnicu. …………………………………………………. Raškovići su najstarija porodica obor-knezova - beratlija“ . Bilo je više grana Raškovića. Uža porodica predvodnika ustanka protiv Turaka u Starom Vlahu u vreme prve seobe iselila se u današnju Vojvodinu 1690. Isto se dogodilo sa užom porodicom predvodnika ustanka iz porodice Rašković u vreme druge seobe 1740. Od dela porodice koji je ostao u Starom Vlahu je knez i vojvoda iz Prvog srpskog ustanka Maksim Rašković. Poreklo Za starije poreklo Raškovića nema pouzdanih podataka. Prema jednom od zapisanih porodičnih predanja iz XVIII veka poreklom su iz primorja. Prema porodičnim predanjima u srednjem veku su u Raškoj oblasti i njihovo sedište je uoči dolaska Turaka tvrđava u Novom Pazaru, koja je kasnije više puta dograđivana i preuređivana. Turska vrhovna vlast redovno im izdaje sultanove berate, što ukazuje na starinu i položaj njihove porodice. Knezovi Raškovići bili su predvodnici ustanka u Staroj Srbiji u vreme austrijsko-turskih ratova, odnosno Velikog bečkog rata koji je trajao od 1683. do 1699. Deo porodice odselio se zajedno sa patrijarhom Arsenijem Čarnojevićem u Austriju, odakle je jedan deo otišao u Rusiju. Postoji pretpostavka da je patrijarh pećki Gavrilo Rajić (1595-1659) iz porodice Rašković . ………………………………………… Mitrovići-Demirovići Rođena sestra kneza Maksima Raškovića bila je udata za kapetana Jovana Mitrovića Demira. Kapetan požeške knežine Jovan Mitrović Demir (1756—1852) Sestra kneza Maksima Raškovića bila je udata za kapetana požeške knežine Jovan Mitrović Demir (1756—1852), član užičkog okružnog suda, rodom iz Lisine iz Pive iz Stare Hercegovine, a daljim poreklom sa Kosova. Starije prezime mu je Adžić, a pre toga, prema predanju Zečević. Pre Prvog srpskog ustanka bio je hajduk na Romaniji. Zbog junaštva dobio je nadimak „demir“, odnosno „gvozdeni“ (na turskom). Postavljen je 26. maja 1811 za ober-kapetana požeško-užičke pehote (pešadije) i kasnije podgorski kapetan, pod komandom vojvode na knežini Nikole Karamarkovića, Karađorđevog zeta, potom kapetan nad knežinom crnogorskom, knez u užičkoj nahiji i član užičkog okružnog suda. Kasnije bio je član okružnog suda u Užicu, a živeo je Dražinovićima, gde je i sahranjen. Sin njegovog bratanca Joka Adžića je vojvoda Vule Hadžić, koji je poginuo u Hercegovačkom ustanku 1875. godine zajedno sa rođakom oficirom Drekom Hadžićem. Adžići su doseljenici iz Metohije ili sa Kosova koji su došli preko Banjana u Pivi, a matica im je Lisina u Pivi. Kapetan požeške knežine Jovan Mitrović Demir (Gvozdeni) (1756-1852) i sestra starovlaškog kneza i vojvode Maksima Raškovića imali su sinove Miloša i Andriju i dve kćerke Jovanku i ..... Miloš J. Mitrović-Demirović Miloš Mitrović Demirović, sin kapetana Jovana Mitrovića i sestre kneza Maksima Raškovića bio je predsednik opštine Dražinovići. Andrija J. Mitrović-Demirović Andrija Mitrović Demirović, sin kapetana Jovana Mitrovića i sestre kneza Maksima Raškovića. Erčevići Jedna kćerka kapetana Jovana Mitrovića i sestre kneza Maksima Raškovića bila udata za Spasoja Erčevića, člana užičkog okružnog suda. Čolak-Antići Jovanka Mitrović kćerka kapetana Jovana Mitrovića i sestre kneza Maksima Raškovića bila je udata za Kostu Čolak-Antića, sina vojvode Čolak Ante Simeonovića. Preko Jovanke Čolak-Antić, rođ. Mitrović starija grana Čolak-Antića potiče od Raškovića. Sinovi Koste i Jelene Čolak-Antić su artiljerijski potpukovnik Ilija Čolak-Antić, artiljerijski potpukovnik Lazar Čolak-Antić, Vlajko Čolak-Antić i Ljubomir Čolak-Antić, a kćerka Hristina. Starovlaški knez Timotije Rašković Od Raškovića, posle Prvog srpskog ustanka knez bio još Timotije Rašković , koji je bio jedan od vođa ustanka u okolini Sjenice i Nove Varoši 1837. godine. ………………………………………………. Hadži-Arsenije Rašković Hadži-Arsenije Rašković (XVII vek) imao je sinove Jovana, Mojsija, Iliju i Mihajla, koji su se borili protiv Turaka 1688. i povukli iz Starog Vlaha na područje današnje Vojvodine . Hadži-Arsenije Rašković imao je i kćerku Anu udatu Monasterlija. Knez Jovan A. Rašković Knez Jovan Rašković je nakon seobe u Austriju/Vojvodinu bio viđen za svetovnog starešinu srpskog naroda, ali je na taj položaj u zvanje podvojvode postavljen zet Raškovića Jovan Monasterlija, koji je bio oženjen njegovom sestrom Anom Rašković. Pukovnik Hadži-Mojsije A. Rašković (1650-1718) Pukovnik slavonske narodne vojske Hadži-Mojsije Rašković (1650-1718), brat kneza Jovana, rođen je u Trgovištu u Raškoj. Nakon puta u Jerusalim na hadžiluk oko 1680. prozvan Hadži-Mojsije. Jedan od organizatora ustanka u Starom Vlahu protiv Turaka od 1688—1690. Kapetan Nikola M. Rašković iz Neština Sin Mojsijev je kapetan Nikola Rašković, zapovednik Šapca 1717. Njegovo sedište i sedište porodice Rašković u Vojvodini bilo je više od dva veka u selu Neštin. Tekelije Alka Tekelija, rođ. Rašković, kćerka pukovnika Hadži-Mojsija Raškovića bila je udata za kapetana pomoriške milicije Ranka Tekeliju, sina pukovnika pomoriške granice Jovana Popovića-Tekelije (umro 1722). Imali su četiri sina: Jovana, Dimitrija, Petra i Pavla. Ne zna se tačno vreme kada je Alka Rašković umrla, ali se u jednom dokumentu iz 1741. godine, Ranko pominje kao udovac . Unuk Alke Rašković je Sava Tekelija. Pukovnik Jovan Tekelija od Vizeša i Kevermeša (oko 1665-1722) Jovan Popović Tekelija Pukovnik Jovan Popović-Tekelija dobio je austrijsko plemstvo i grb 1706. godine, a 1715. predikat od Vizeša i Kevermeša . 1697. godine Jovan Popović Tekelija, oberkapetan i zapovednik Pomoriške vojne krajine, istakao se u bici kod Sente, u kojoj je austrijska vojska pod komandom Eugena Savojskog, pobedila Turke. Za zasluge i ratnički podvig u ovoj borbi, Eugen Savojski ga je postavio za zapovednika Srpske milicije u Aradu. Car Josif I je, tada već pukovniku Pomoriške milicije, Jovanu Popoviću Tekeliji, njegovoj najužoj rodbini i potomstvu darovao plemićku titulu 1706. godine. Osim Jovana plemstvo je dodeljeno i njegovoj ženi Eufrosini, rođenoj Jović, njihovoj deci: Ranku (Valentinu), Jovanu, Mihailu, Jeleni, kao i njegovom bratu Stefanu (Ostoji) Stevanovoj ženi Ani Davidović i kćeri Jelisaveti, nadalje Jovanu i Ostoji (Gašparu) Popoviću Tekeliji . Na grbu Tekelija nalazi se na štitu konjanik koji na sablji ima odsečenu tursku glavu. Kapetan Valentin - Ranko J. Tekelija od Vizeša i Kevermeša (1696—1749) Kapetan Valentin Ranko Tekelija rođen je 1696. godine kao najstariji sin pukovnika Jovana Popovića-Tekelije i Eufrosine Tekelija, rođ. Jović. Dekret na kapetanski čin dobio je 8. oktobra 1731. Dva puta se ženio. Ne zna se tačno vreme kada je Alka Rašković umrla, ali se u jednom dokumentu iz 1741. godine, Ranko pominje kao udovac . I braća kapetana Ranka Tekelije bili su oficiri, kapetan Mihailo Tekelija (1700—1746) zapovednik u Sobothelju poginuo je u ratu za austrijsko nasleđe (1740–1748), a hadnađ (zastavnik) Sava Tekelija, (Sebastijan) (posle 1706-oko 1738) poginuo je u austro-turskom ratu (1737–1739). Kapetan Valentin Ranko Tekelija iz prvog braka sa Alkom Tekelija, rođ. Rašković, kćerkom pukovnika Hadži-Mojsija Raškovića imao je Jovana, Dimitrija, Petra i Pavla. General-major Petar R. Popović-Tekelija (1720—1792) General-major Petar R. Popović-Tekelija bio je ruski oficir. Još za života svog oca kapetana Ranka Tekelije, odlučio je 1748. godine da se odseli u Rusiju. U Rusiji je odmah pri stupanju u rusku vojnu službu dobio čin kapetana. Već je u julu 1754. godine po Ukazu carice Jelisavete bio proizveden iz čina majora (koji je u međuvremenu dobio) u čin potpukovnika ruske vojske. U vreme rata Rusije i Pruske (1757–1763) istakao se u više bitaka, kod Kostrina, Condorfa i Berlina. Završio je pruski rat u Glavnoj komandi generala Petra Rumjancova kao pukovnik. Ratovao je potom u Poljskoj od 1764–1768 i za iskazanu hrabrost je dobio čin brigadir pukovnika u srpskom husarskom puku. Za službu je nagrađen 1767. godine i zemljišnim posedom. Dobio je 3.160 desetina zemlje u Velikom Lugu u Ukrajini. Zbog zasluga u rusko turskom ratu, koji je završen Kučuk-Kajnadžijskim mirom 1774, Petar je bio nagrađen ordenom Sv. Georgija za zasluge kod Bendera i ordenom Sv. Ane za svoja junačka dela kod Braile i Kaluge. U ovoj vojni bio je proizveden za general-poručnika ruske vojske. Pod svojom komandom je već imao preko 18.000 ljudi. Sa druge strane, imao je dosta istaknutu ulogu u prihvatanju i upućivanju svojih sunarodnika pri njihovoj seobi u Rusiju, posle razvojačenja Potisko-pomoriške granice. Kao general-majormizveo je 1775. vešti vojnički manevar, koji je doveo do gušenja pobune zaporoških kozaka u njihovoj proklamovanoj oblasti Seči, bez ijedne ljudske žrtve. Nije imao dece. Potporučnik Pavle R. Tekelija (1730-oko 1750) Pavle R. Tekelija, sin kapetana Ranka Tekelije i Alke Rašković bio je u činu zastavnika u Subothelju 1749. Učestvovao je u bojevima u Bavarskoj, gde mu je poginuo stric kapetan Mihailo J. Tekelija, za vreme rata za austrijsko nasleđe. Jovan R. Tekelija (1713—1791) Jovan Tekelija (1713—1791), najstariji sin Ranka Tekelije i Alke Rašković, 1753/4. godine oženio se, sinovicom karlovačkog mitropolita Pavla Nenadovića, Martom Nenadović. Jovan je ostao u Aradu, vodeći računa o kući i pustarama duž Moriša. Prilikom posete Aradu 1770. godine, porodicu Tekelija posetio i sam car Josif II. Jovan je umro 1791. .................................................. Jovan R. Tekelija je sa Martom Nenadović imao sina Savu. Dr Sava J. Popović-Tekelija (1761—1842) Sava Tekelija, sin Jovana Tekelije i Marte Nenadović, unuk pukovnika Ranka Tekelije i Alke Rašković i praunuk pukovnika Hadži-Mojsija Raškovića. Posle završene osnovne škole u Aradu, pohađao je gimnaziju u Budimu, slušajući filozofiju, retoriku, poeziju na latinskom jeziku. Od 1780. do 1782, slušao je predavanja na Bečkom univerzitetu iz krivičnog, kanonskog i prirodnog prava, kao i fiziku i anatomiju. U Beču je još učio francuski, italijanski i španski, pošto je već znao latinski, nemački, a kao stanovnik Arada i rumunski. Završio je studije prava na Budimskom univerzitetu i 1786. postao je prvi doktor pravnih nauka kod Srba. U svom čuvenom delu “Avtobiografija Save Tekelije” objavljenom u Letopisu Matice srpske, Sava je, izmeđuostalog, opisao i svoja putovanja u Rusiju iz 1787. i 1811. godine. Nije imao potomstva. Savu Tekeliju posetila je srpska delegacija na putu prema ruskom dvoru 1805. koju je predvodio prota Mateja Nenadović, koji je ostavio nekolio zapažanja o Savi Tekeliji u svojim Memoarima. Sava Tekelija bio je veliki srpski dobrotvor. Ostavio je sredstva od kojih je podignut u Budimpešti Tekelijanum. Monah Isaija Tekelija Drugi Rankov sin Dimitrije, bio je kaluđer u manastiru Hodošu sa imenom Isaija. Monasterlije Podvojvoda srpske vojske pukovnik Jovan Monasterlija (oko 1650-1706) Ana Monasterlija, rođ. Rašković, kćerka Hadži-Arsenija Raškovića bila je udata za podvojvodu (viceduks) srpske vojske u Habzburškoj monarhiji (1691—1706) Jovana Monasterliju (oko 1650-1706). Porodica Monasterlija poreklom je iz Bitolja, koji se ranije zvao Manastiri/Monastiri, zbog čega su i dobili prezime Monasterlije (Bitoljci). Na grbu Monasterlija nalazi se figura lava koji zamahuje sabljom, koja je česta u grbovima srpskih oficira. Preci Jovana Monasterlije dosleili su se iz Srpskog Kovina u Komoran početkom XVII veka, verovatno oko 1606, nakon „Dugog rata“. Otac Jovana Monasterlije zapovenik šajkaške flotile obervajda Petar Monasterlija dobio je 1655. plemstvo. ....................................... Jovan Monasterlija bio je komoranski vojvoda u bitkama protiv Đerđa Rakocija. U vreme Velikog rata (1683-1699) Jovan Monasterlija se istakao u bitki prilikom pomoći opsednutom Đuru, kao i u odbrani Golupca od opsade Turaka 1689. godine. Nakon Velike seobe Jovan Monasterlija regrutovao je srpsku vojsku od izbeglica i postavljen je za podvojvodu (viceduks) srpske vojske u Habzburškom carstvu. Na čelu srpske vojske Jovan Monasterlija učestvovao je u bitki kod Slankamena 1691. kada je poginuo turski zapovednik Mustafa Ćuprilić. Za zasluge car Leopold darovao je Jovanu Monasterliji zemljište u Tolnajskoj županiji gde je dobio 12 pustara. Umro je od posledica povrede zadobijene u lovu 1706. kod Petrovaradina . Mlađa grana Posle Seobe Stari Vlah opustošili su Mahmudbegovići sa Arbanasima muslimanima i krimski Tatari pod Nuredin kanom. Pravoslavni Arbanasi povukli su se sa Srbima. Aleksandar Rašković Aleksandar Rašković imao je sina Bratula Raškovića. Hadži-Bratul A. Rašković Od Raškovića koji su ostali u Starom Vlahu poznata su imena Hadži-Bratula, sina Aleksandra Raškovića, zatim Aleksandra, Krsta, Nikodina, Koste i monaha Eftimija Raškovića. Hadži-Bratul Rašković imao je sinove Atanasija i Jovana. Pukovnik srpske v knez Atanasije B. Rašković (1697-1753) Pukovnik srpske milicije, knez Atanasije Rašković (1697-1753) bio je vođa ustanka Srba u Starom Vlahu 1737. Beratom sultana Ahmeta Trećeg od 30. oktobra 1722. godine Atanasije Rašković postavljen je za kneza starovlaškog: „Shodno ovoj našoj naredbi potvrđujemeo ustupanje kneževstva (...) naređujemo imenovanom Atanasiju da umesto oca preduzme predato mu kneževstvo i dužnosti koje iz toga proističu i da kneževinu poseduje i njome upravlja istom mudrošću kao i njegov otac, kao i da je naša najozbiljnija volja da ga niko ne ometa i uznemirava u vršenju njegove službe“, ................................................... Pukovnik srpske vojske knez Atanasije B. Rašković (1697-1753) bio je oženjen Anđelijom Jovanović sestrom patrijarha Arsenija Četvrtog Jovanovića Šakabente. Kasnije knez Atanasije Rašković ratuje po evropskim ratištima za Austriju. Izgleda da je otrovan. Pukovnik knez Atanasije Rašković imao je sa Anđelijom Jovanović, sestrom patrijarha Arsenija Četvrtog Jovanovića Šakabente sina Aleksandra i četiri kćerke, Dafinu... Pukovnik Aleksandar A. Rašković Pukovnik Aleksandar Rašković, sin pukovnika kneza Atanasija Raškovića bio je poslednji komandant Petrovaradinskog pešadijskog puka. Njegova grobnica iz 1773. godine nalazi se u Manastiru Bešenovo Pukovnik Aleksandar Rašković imao je sa ženom Anom sinove Dimitrija, Mojsija i Jeftimija. Mojsije A. Rašković (1753-1773) Mojsije Rašković (1753-1773), sin pukovnika Aleksandra Raškovića školovao se u Požunu i Beču. Natporučnik Jeftimije A. Rašković (1761--1830) Natporučnik Jeftimije Rašković (1761--1830), sin pukovnika Aleksandra Raškovića. Ševići Kapetan Petar Ivanovič Šević Najstarija kćerka pukovnika kneza Atanasija Raškovića bila je udata za kapetana Petra Ševića, sina general-lajtnanta Ivana Georgijevića Ševića (1754-1813), odnosno Jovana Đorđevog Ševića, koji je u Rusiji osnovao Slavenoserbiju. ........................................... Portret general-lajtnanta Ivana Georgieviča Ševiča, nalazi se u Galeriji heroja Zimskog dvorca. Na Grbu Ševića nalaze se dva polumeseca i dve zvezde. Piščevići General-major Simeon Stepanović Piščević Dafina Rašković, druga kćerka pukovnika kneza Atanasija Raškovića bila je udata za general-majora Simeona Stepanovića Piščevića, kavaljera Ordena sv. Đorđa. General-major Simeon Stepanovič Piščevič, sin kapetana Stepana Gavriloviča Piščeviča i majke iz porodice Vitković, sestre pukovnika Sekule Vitkovića, ruski general. Maćeha mu je bila udovica kapetana Zorića. Ostavio je memoare, koje je njegov praunuk predao istoričaru Nilu Popovu. Više puta su objavljeni. Čarnojevići od Mače Pukovnik Jeftimije M. Čarnojević od Mače Treća kćerka pukovnika kneza Atanasija Raškovića bila je udata za pukovnika Jovana Čarnojevića, futoškog spahiju, a drugi put za generala Jevtu Ljubibratića. Pukovnik Jovan Čarnojević bio je sin Mihaila Čarnojevića od Mače, bratanca patrijarha Arsenija Čarnojevića (1633-1706), rodom iz cetinjskog kraja. ………………………………………………… Na grbu Čarnojevića darovanom 1720. nalazi se konjanik koji zamahuje sabljom na kojoj je odsečena turska glava. Ugarsko grofovstvo dodeljeno je Lazaru Čarnojeviću od Mače i Malog Orosina 1793. Za grofa Petra Čarnojevića bila je udata Ružica Anastasijević, kćerka kapetan Miše Anastasijevića. …………………………………… Baroni Ljubibratići od Trebinja General baron Jeftimije Ljubibratić od Trebinja Treća kćerka pukovnika kneza Atanasija Raškovića udovica pukovnika Jovana Čarnojevića, spahije futoškog, drugi put je bila udata za generala Jevtimija Ljubibratića. Na grbu Ljubibratića iz Trebinja, nalazi se medveđa šapa i dve zvezde, kao i dabar na čelenci. O svom pašenogu generala Jeftimiju Ljubibratiću ostavio je zapis general-major Simeon Piščević u svojim Memoarima: On je bio Srbin i starinom plemić, rodom iz Trebinja u Iliriji. U mladosti bio je u Veneciji i tamo naučio italijanski i nemački. Zatim je prešao u Ćesarsku, gde je primljen u službu i doterao do kapetana. Bio je visok i naočit. Kad se ranio, bilo mu je oko trideset godina. Taj slučaj doneo mu je tešku nesreću. Bila mu je zdrobljena kost u mišici i dok svi ti delići nisu bili povađeni dugo se morao lečiti. (....)Oženjen je bio udovicom Čarnojevića, kćerkom pukovnika kneza Atanasija Raškovića, a zatim, zbog zasluga u službi, od njenog veličanstva carice, mađarske i češke kraljice, Marije Terezije, proizveden za barona i kavaljera Ordena Terezije. Naposletku je, već u dubokoj starosti, proizveden za generala i određen za komandanta u Italiji, u gradu Kremoni, koji pripada domu austrijskom, gde je prošle, 1783, godine, umro. Šteta što poroda nije ostavio. Tako se završio život tog dostojnog junaka.. Miloradovići od Hrabrenovića i Dubrave Pukovnik Jeftimije Jeronim Miloradović od Hrabrenovića i Dubrave Jelisaveta, četvrta kćerka pukovnika Atanasija Raškovića, bila je udata za ruskog generala, nekadašnjeg majora gradiškog puka Jeftimija (Jeronima) Miloradovića, rođaka generala Mihaila Miloradovića. Jeftimije Miloradović 13.9.1760. godine dobio je od carice Marije Terezije, zajedno sa Mojsijem Miloradovićem izmenjeni grb, tako da se na zlatnim poljima štita nalazio po jedan propeti crni pas sa zlatnom ogrlicom i dat im je predikat: „od Hrabrenović i Dubrave“. U Rusiji Miloradovičima priznato je staro plemstvo, na osnovu starijih dokumenata i grbova . Miloradovići vode poreklo iz Hercegovine. Rodonačelnik Miloradovića-Hrabrena, koji su živeli u predelu stolačkih Dubrava i Hrasna, bio je vojvoda Stjepan Miloradović, koji se pominje 1416. U turskim defterima iz 1468. i 1477. pominju se njegovi sinovi vojvoda Petar i braća Radoje i Vukić. Staro groblje Miloradovića nalazi se u Radimlji. Miloradovići (spahija Milisav Miloradović) su 1563. obnovili manastir Žitomislić . Mihailo, Gavrilo i Aleksandar Miloradović (oko 1700) angažovali se na podizanju ustanka protiv Turaka, sarađivali sa Rusijom. 1715. prešli u Rusiju, gde je Mihailo Miloradović dobio čin pukovnika (umro 1725). Pukovnik Mihailo Miloradović imao je sina Stefana, čiji sinovi su general-major Petar Stepanovič Miloradovič (1723—1799) i general-poručnik Andrej Stepanovič Miloradovič (1726-96), gubernator Malorusije (Ukrajine), njegov sin general grof Mihail Andrejevič Miloradovič. Major Jeronim Miloradović-Hrabrenović od Dubrava, odselio se u Rusiju gde je bio general ruske vojske. Natporučnik Stefan Rašković (1770-1858) Natporučnik Stefan Rašković (1770-1858) (unuk brata kneza Atanasija, Jovana), posednik iz Neština. Imao je sina Andriju i kćerku Ikriju. Poručnik Andrija S. Rašković Stefanov sin Andra Rašković, austrijski oficir. Jaroslavski Stefanova kćerka Ikrija udala se za Evgenija Jaroslavskog i imala sina Stefana i kćerku Femu. Stefan E. Jaroslavski Raškovići u Rusiji Pukovnik Avram Gavrila Rašković Jedan deo porodice Rašković otišao je u Rusiju. Pukovnik Avram Gavrila Raškovića, rođen u Beogradu oko 1720. naselio se u Novorosijskoj guberniji - Nova Srbija, danas u Ukrajini. Starovlaški knez Avram Rašković (oko 1700-1774) Knez Avram Rašković (oko 1700-1774) ostao je u Starom Vlahu posle druge seobe. Imao brata Nikolu. 1777. pisao je pismo ruskoj carici Katarini. Njegovi sinovi su Jovan, Simeon i Konstantin. Starovlaški knez Jovan A. Rašković Knez Jovan A. Rašković, sin kneza Avrama Raškovića upravljao je u Starom Vlahu do oko 1780. Posle njegove smrti nasledio ga je brat Konstantin. Starovlaški knez Konstantin A. Rašković (oko 1735-1805 Konstantin Avrama Rašković (oko 1735-1805), prema beratu iz 1782. upravljao je Starim Vlahom, posle smrti njegovog brata Jovana. Drugi berat izdat je 1798 od sultana Mustafe Drugog, jer je Konstanitn izgubio prethodni . Starovlaški knez i vojvoda Maksim Rašković Knez Maksim Rašković najistaknutiji Rašković u Prvom srpskom ustanku. Nisu sačuvana u dokumetima imena njegovih roditelja. Zna se da mu je rođak knez Jovan Rašković. Prema jednom prikazu rodoslova možda je njegov otac Simeon sin Avrama Raškovića i brat Konstantina Raškovića. Njegovo ime nije među poznatim nosiocima berata iz tog vremena. Njemu je pohvalne stihove Divotnik posvetio Sima Milutinović Sarajlija „Knez Maksima, od Staroga vlaha, Iz Štitkova, te plemića drevna“. Sima Milutinović tvrdi da je Raškovića gonio Mladen Milovanović zbog kršenja primirja sa Turcima, jer se bojao „da starinom svoje loze ne baci u prisenak Karađorđa“. Ono što je pouzdano to je da je knez Maksim Rašković od starovlaških knezova Raškovića, kao i to da se njegova sestra udala za kapetana Jovana Mitrovića Demira. Knez Maksim Rašković nije imao dece. Po njegovoj sestri starija grana Čolak-Antića potiče, po ženskoj liniji od Raškovića. ………………………………………………………… Starovlaški knez Timotije Rašković Od Raškovića, posle Prvog srpskog ustanka knez bio još Timotije Rašković , koji je bio jedan od vođa ustanka u okolini Sjenice i Nove Varoši 1837. godine. Cerovići Sestra kneza Timotija Raškovića bila je udata za sveštenika O. Simeona Simu Cerovića, iz Lopiža kod Sjenice, rodom iz Drobnjaka, izvesno iz Tušinja, koji je imao i brata Moju. O. Simeon Cerović i sestra kneza Timoteja Raškovića imali su sinove Iliju i Stevana, sveštenike. O. Iliju Cerovića (1817—1869), koga je rukopoložio za sveštenika mitropolit raško prizrenski Ignjatije u Petrovoj crkvi kod Novog Pazara. O. Ilija Cerović borio se za prava srpskog naroda suprotstavljajući se Ejub-paši veiziru novopazarskom i njegovom sinu, dok je bio u prijateljskim odnosima sa porodicom Adem-paše Ljajića, čijom intervencijom nije bio ubijen zajedno sa ujakom i drugim organizatorima peticije protiv Ejub paše, koji su krenuli u Carigrad sa žalbom. O. Ilija Cerović ima potomstva, 1860. njegovu porodicu je prognao iz njihove kuće Topal-Osman-paša u Skoplje (Uskoplje, Donji i Gornji Vakuf), odakle su uspeli da se isele za Srbiju u Ivanjicu 1864. Srodstvo Raškovići su bili u srodstvu sa grofovima Čarnojevićima, grofovima Miloradovićima, Piščevićima, Tekelijama, Ševićima, kao i porodicom kapetana Jovana Mitrovića Demira i Čolak-Antićima.
Posted on: Mon, 24 Nov 2014 14:49:40 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015