Przez ostatnie 15 lat, czyli mniej więcej od momentu, kiedy dowiedziałem się w szkole o rozbiorach Polski, zastanawiałem się, jak to jest możliwe, że naród polski pozwolił na wymazanie samych siebie z mapy Europy. Oczywiście znałem wszystkie uwarunkowania historyczne, ale wciąż nie dochodziło to do mnie. Próbowałem wczuć się w ducha tamtych czasów, odtworzyć trochę emocji z tego okresu; co mogli czuć, myśleć ówcześni? W obecnych czasach, począwszy od tragicznego kwietnia 2010 r. i katastrofy Smoleńskiej, ilustracja moich wyobrażeń zaczęła się sama nakreślać. Teraz zaczynam rozumieć, czuć na własnej skórze klimat wewnątrzpaństwowych podziałów, które rozrywają kraj w strzępy. Nie mieści mi się w głowie, że Polska może posiadać rozbieżne wizje polityki zagranicznej w tak oczywistych i arcyważnych kwestiach, jak np. Smoleńsk 2010, czy Wołyń 1943. Co do kwestii wyjaśnienia przyczyn katastrofy, czy uznania rzezi wołyńskiej za ludobójstwo, powinna obowiązywać w Polsce absolutna, niczym nie wymuszona zgoda wszystkich nas. Dzisiejsze głosowanie w Sejmie to strzał z w kolano RP. Na miejscu Ukraińców zaśmiałbym się Polakom w twarz, mówiąc: "Mieliście okazję nazwać sprawę po imieniu, ale jesteście za słabi, żeby mówić jednym głosem." Rozumiem, że dyskusje tego typu (ludobójstwo, czy nie ludobójstwo) może prowadzić Ukraina, głosując sobie w swoim parlamencie i ważąc co jej się bardziej opłaca, co mogą stracić, jakiego typu roszczenia mogą wysunąć Polacy, gdyby Ukraińcy uznali to za ludobójstwo, czy brać za to odpowiedzialność i tym podobne. Ale my, Polacy, już na starcie obniżamy poprzeczkę i łagodzimy ton "aktu oskarżenia" w dyskusjach politycznych. Czy chce pojednania narodów Polskiego i Ukraińskiego? - TAK Czy chce z nimi żyć w przyjaźni? - TAK Czy wybaczam im mordy na swoich przodkach? - TAK, bo bez tego ani rusz. Czas goi rany. Ale tylko te prawidłowo oczyszczone. Rany zakażone fałszem będą jątrzyć się przez wieki.
Posted on: Fri, 12 Jul 2013 11:17:06 +0000