Sensatie op een station Normaal stopt een bus nóóit buiten een halte, zal vast een speciale regel voor zijn in dit overdreven regelland, maar als een ouder, grijs mannetje op de busbaan springt en voor de bus enthousiast zo niet verwilderd begint te zwaaien, stopt elke chauffeur. De man komt naar binnen, mompelt een verwarde zin en haalt zijn OV-kaart voor de lezer langs - en stapt vervolgens uit.. Begint weer enthousiast te zwaaien en dan wordt duidelijk dat er nog een vrouwspersoon bij hoort, waarschijnlijk zojn nóg oudere moeder. Deze blijkt nog stokstijf bij het station te staan, verbijsterd rond kijkend waar het mannetje toch gebleven is. De chauffeuse heeft het nu begrepen en grijpt in, rukt haar raam open en begint te roepen naar moeders en probeert onderwijl het mannetje tot de orde te roepen. Maar deze is niet tot bedaren brengen, omdat hij mentaal in spagaat zit tussen zijn moeder en de bus. Moeders heeft het nu begrepen en komt aan dribbelen. De bestuurders duurt het nu te lang en ze verzoekt het gedreven mannetje tot zitten te bewegen, maar deze is alleen bezig mams naar binnen te hengelen. Als het koppel dan eindelijk binnen is, wil de chauffeuse maar één ding en dat is wegwezen en snel uit. Ze blijft echter rustig, vertelt dat het verkeer vast begint te lopen en vraagt nogmaals of het verwarde stel aub nu wil gaan zitten, zucht. Maar het mannetje heeft een nieuw probleem: hij weet niet meer welke vd twee chipkaarten hij heeft gebruikt! Ondertussen koerst moeder af op mijn rugtas. Ik heb net, traditie op vrijdag, mijn schoenen uitgetrokken enijn sokken iets lager gepositioneerd (om de Pegeliaanse gaten te camoufleren waar mijn grote tenen vaak nieuwsgierig naar buiten loeren). 98% Van de bus is leeg maar moe wil per sé de plek innemen van mijn rugtas, jaloers mens. Ik hijs mijn landingsgestel dan maar zuchtend bij elkaar, schuif in mijn schoenen en verdwijn achter in de bus. Ik prop me op een 2-persoons plekje bovenop de grommende motor. Tegen de tij dat we weer rijden ben ik vertrokken, ondanks een vrolijk kwebbelend winkelmeisje dat pas zwijgt als haar mobiel rinkelt, vlak voor ze uitstapt in H. Als ik weer bij kom, ben ik omgeven door jongelui. Ik xoek mijn schoenen weer op, eet mijn laatste broodjes van die dag en spoel de laatste kruimels weg met een pakje sap. Spannend hoor dat OV, sensatie op het station en gezeur om een zitplaats, hoezee. RP
Posted on: Sun, 23 Jun 2013 12:20:56 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015