Shtëpia e Librit Epilogu_ Visar Zhiti Jeta është më e pakët se shpresat E megjithatë unë shkruaj poezi pa m’i lexuar askush. Ndoshta dhe era e natës nuk i lexon fare yjet, mbase dhe shkëmbi në bregun e detit s’ndien asgjë nga dufi i dallgëve E megjithatë unë shkruaj poezi të cilat ma prishën jetën. 7 vjet trupin ma mbështollën telat me gjëmba. Ma shqyen lëkurën dhe rrodhën rrëkera jete ………. si rrëkera gjaku ………. deri në fund të këmbëve të mia Po shpirtin, jo të gjithë shpirtin nuk munda dot, veç një grimëz, e nxora nga të çarat e trupit ………. dhe e çova ………. te dashuria ………. te poezia. Me grimca shpirti jetoj tani të vogla si bletë të humbura . . . . . . . . . . . . dhe të mendosh që edhe mbishkrimet e varreve kanë lexues…
Posted on: Mon, 23 Sep 2013 19:54:29 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015