Son bir kez daha şiir yazarsın, bu kentin çıkmaz sokaklarında kaybettiğin sevgiliye. Adımlarını hızlandırır, koşarsın yeni gündoğumuna. Ama karşılayan hiç kimse olmaz. Dudakların artık tiryakisi olmuştur seviyorumların, ölüyorumların ve de onsuz kaçıp gitmelerin. Hangi kapıyı çalarsan çal! Açan olmaz. Karanlıktasındır işte! ve karanlıksındır ürkülecek kadar. Merhabaları sevmezsin çünkü tek bir hoşçakal, tüm merhabaları alıp götürmüştür.... Sonra! Sabah vaktinde, ansızın bir serçenin sesini duyarsın. Yardım istemektedir ve yardım dilenmektedir. Dayanamaz, açarsın pencereni. Usulca girer içeriye, odanın dört bir yanına dağılmış şiir sayfalarının üzerine konar! Bir serçeye bakarsın bir de kaleme. Bir sayfaya tebessüm edersin bir de yeniden doğan güneşe ve oturur yeniden yazmaya başlarsın. Kırıldığın yerden, unutulduğun yerden, ve en çokta unutamadığın yerden...
Posted on: Wed, 02 Oct 2013 11:01:07 +0000
Recently Viewed Topics
© 2015