Songül İsmet ve çok yakın arkadaşı olan Tamer her hafta birlikte çay içer, havadan sudan başlayarak en önemli ve en derin düşüncelerini de birbirlerine anlatırlardı. İkisi elli üç yaşındaydılar, arkadaşlıkları ta gençlik günlerinde başlamıştı. Gene bir akşam İsmet’in oturma odasında oturup yakında olup bitmiş olanları birbirleriyle paylaşıyorlardı. Şimdi sıra İsmet’teydi. „Biliyor musun ne oldu?“ dedi. „Bende öyle bir sevgi uyandı ki, – ya buna aşk mı diyelim? – duygularım öyle bir kabarıyor ki, tüm yaşamımda benzerini görmedim.“ Tamer zaten birkaç günden beri arkadaşının bu yeni aşkı merak etmişti. İsmet sözlerine şöyle devam etti: „Oğlumun çalıştığı şirket yirmi beş yıl önce kuruldu ve iyi para kazanmaktadır. Yirmi beşinci yıl dönümü nedeniyle şirketin müdürleri bütün işçilerini ve işçilerinin yakınlarını da bir eğlenceye davet etmişlerdi. Gelenlere çok nefis yemekler de verildi. Ben de o şenliğe katıldım. Orada oğlumla aynı bölümde çalışan Songül’ü gördüm ve tanıştık. İlk andan beri kendimi ona yakın duydum. Sanki onu uzun zamandır tanıyordum, sanki hayatım boyunca onu aramıştım…“ Tamer Songül’ü tanıyordu ve İsmet’in Songül’e âşık olduğunu da başkalarından duymuştu. Hiçbir şey bilmiyormuş gibi davranarak İsmet’e sordu: „Söyle bakalım, bu Songül nasıl biri? Genç midir? Güzel midir? Çok merak ediyorum.“ İsmet gülümsedi. „Evet, gençtir“ dedi, „benden üç yaş küçük. Aynı zamanda güzeldir. Oldukça makyaj kullanır, yüksek sesle kahkaha atar, ama bütün bunların arkasında ben onun güzelliğini fark edebilirim. Dış görünüşünün arkasında beni büyüleyen, beni çeken ve beni bağlayan bir şey var onda. Onun kişiliği gayet değerlidir. Songül bir tanedir ve onun benzeri yoktur. Belki de şimdiye kadar hiç kimse ondaki değerin farkına varmamış. Sanırım ki, kendisi bile, ne kadar değerli olduğunu bilmez. Ya da bir zamanlar kendi kıymetini bilmiş de, kıymetli olduğuna inanmaktan vazgeçmiş çoktan…“ Tamer, „Acaba kendisinin değerli olduğuna Songül’ü inandırabilecek misin?“ diye sordu. Ses tonundan ve yüz ifadesinden bu işte İsmet’in başarılı olabileceğinden kuşku duyduğu izlenimi vardı. Ama İsmet, „Evet, kendisinin değerli olduğuna onu inandırabileceğim, en azından, bunun için ümidim var“ dedi. „Benim sevgime inansa, sevgimden etkilenirse, onda çoktandır zedelenmiş olan duyguları, sönmüş olan iman ve umudu yeniden uyanabilir, dirilebilir, gelişip çiçek açabilir. Ama doğrusu, şu anda yaşadığı gibi yaşamaya devam ederse, durumu hiç de iyiye gitmez.“ „İsmet, elli yaşında olan bir kadını ne kadar seversen sev, yine de onu değiştiremeyeceksin“ diye Tamer arkadaşını uyardı. „Kendine biraz fazla güveniyormuşsun gibi geliyor bana. ‘Aşk, seven kişinin gözünü kör edebilir’ atasözünü sen de biliyorsun. Belki de defalarca bu sözü kullanmışsındır.“ „Yooo, gözüm kör değil“ diye İsmet kendini savundu. „Songül’ün dıştan pek çekici olmadığını çok net olarak görebiliyorum. Sonra o oldukça sert biridir, oldukça acılaşmıştır, bir de çok yaralayıcı, iğneleyici ve küçümseyici sözleri ve davranışları var. Songül geçmiş yıllarda çok kere derinden yaralanmış olmalı ve çok kere hayal kırıklığına uğramış olmalı ki, bir daha yaralanmamak için etrafına sertlik ve acılık taşlarıyla yüksek bir duvar örmüş. Songül artık kimsenin sevgisine, kimsenin yakınlığına, tatlılığına, samimiyetine inanmak, güvenmek istemez. Ama Songül bir gün sevgimden emin olursa, onu, olumsuz sayılan yanlarıyla birlikte çok sevdiğime yüzde yüz güvenirse, bu dediğim duvarın taşları sanki kendiliğinden yok olacaklar; çünkü Songül, güvenlikte bulunacak, kendisini hayal kırıklığına uğramaktan korumasına gerek duymayacak.“ „Tasarıların büyük, arkadaş“ dedi Tamer, „bu işte başarılı olman için gayet çok uğraşmak zorunda kalacaksın.“ „Bunu biliyorum“ diye cevap verdi İsmet. „Songül’ü kazanmak için değer.“ Gerçekten de İsmet Songül’e yakın olmak ve ona sevgisini kanıtlamak için gayet çok uğraştı. Onu yemeğe ve şenliklere davet ederdi. Müziği sevdiğini öğrenince onu konserlere götürürdü. Bazen Songül’ün paydos saatinde, çalıştığı şirketin ana kapısında onun gelmesini beklerdi ki, evine kadar onunla beraber yürüyebilsin. Bazen Songül açık açık İsmet’in sevgisiyle alay ederdi. Birlikte bir yere gitmek için anlaştıktan sonra bir neden yokken, buluşmalarının mümkün olmayacağını bildirir, ya da hiç haber vermeden anlaştıkları yere gelmezdi. Daha da kötüsü, bazen birlikte bir yere gittikleri zaman orada İsmet’in gözü önünde Songül başka erkeklerle flört ederdi. Bütün bunlar İsmet’e çok acı verirdi. Ama yine de Songül’ü sevmekten vazgeçmedi. İsmet’in her şeye rağmen onu bu kadar sevmeye devam etmesi Songül’ü şaşırttı. Bir iki kere Songül üzüntü dolu gözlerle, „Sen ne kadar tuhaf bir adamsın!“ dedi. O zaman İsmet, Songül’ün etrafına ördüğü duvarın çatlanmış olduğunu sezdi. Bir akşam İsmet’in oğlu işten eve geldi, benzi kül gibi olmuştu, onun korkunç bir şey yaşamış olduğu besbelliydi. Babasının oturduğu odaya geçti ve ona o gün olup bitenlerini anlattı. Şirkette Songül ve kendisi muhasebeci olarak birlikte çalışırlardı. O gün şirketin hesaplarını kontrol eden revizyon memurları gelmiş ve her şeyi gözden geçirmişlerdi. Bir de ne bulsunlar? Şirketin paralarından büyük bir miktarı eksikti. Eksik olan paraların hangi yoldan ve nereye kaçırıldığı henüz açığa çıkmamıştı. Dolandırıcının kim olduğunu da henüz bulmamışlardı. Ama şu kadarı belliydi: Ya Songül ya da İsmet’in oğlu şirkete çok zarar vermişti. Bunları duyan İsmet ayağa kalktı. Bu, tüm ümitlerinin sonu mu demekti? Bu, sevgisinin de sonu mu olacaktı? İsmet’le oğlu gecenin geç saatlerine kadar birlikte konuştular. Ertesi gün olup bitenlerden haber almış olan Tamer İsmet’in yanına geldi. Bu acı günde dostunu desteklemek istedi. Selâm verdikten sonra Tamer, „İsmet, acılarını seninle paylaşıyorum“ dedi. „Baştan beri bu kadına pek güvenmemiştim. Ama şimdi onun cezaevine gitmek zorunda kalacağını işittim. Senin için her şeyin bittiğini düşünmek gerçekten beni üzüyor.“ İsmet bir süre sustu. Sonra Tamer’e şöyle dedi: „O, cezaevine gitmek zorunda kalmayacak.“ Tamer bu sözlere şaştı. İsmet’e, „Bu kadar büyük bir miktar para hile ile dolaylı yollardan kendi banka hesabına aktardığına göre her halde onu cezaevinden kurtaracak kimse olmayacak“ dedi. Gene İsmet bir süre sustu. Sonra çekine çekine, „Oğlum cezaevine gitmek zorunda kalacak. Polisler gelip onu yakaladılar“ dedi. „Deme İsmet, bu kadar da olmaz. Senin oğlunun bu kadar para çaldığına sen de inanmazsın, ben de inanmam. Bu, tümden saçma ve imkânsızdır!“ „Oğlumu ben yetkili makama ihbar ettim“ cevabını verdi İsmet. „Ne yaptın? Kendi oğlunu mu ihbar ettin? Artık hiçbir şey anlayamıyorum. Niçin oğlunu ihbar ettin? Lütfen bunu açıkla.“ Açıklama yapmak İsmet’e zor geldi. Sanki gerekli olan sözcükleri bulamıyordu. Biraz kekeleyerek şunları söyledi: „Saatlerce beraber konuştuk. Oğlum razı geldi. Çünkü Songül şimdi cezaevine gitmek zorunda kalırsa – belki de beş on yıl orada kalacaksa – o orada yok olacak. Cezaevi hayatı onun için fazla ağır olur, dayanamaz buna. Bunun için oğlum razı oldu.“ „Lütfen bunu tekrarla, çünkü buna inanamıyorum“ cevabını verdi Tamer, hem de öfkelenerek. „Gerçekten mi kendi oğlunu ihbar ettin?“ İsmet ‘evet’ diye başını salladı ve şunları ekledi: „Oğlumu yakalayıp götürdüler.“ Bir süre Tamer susup İsmet’in yüzüne baktı. Sonra artık kendini tutamayarak şöyle dedi: „Bu senin Songül’ün nasıl biri olduğunu hiç bilmiyor musun? Ne kadar edepsiz ve terbiyesiz olduğunu bilmiyor musun? Onun yüzüne biraz gülümseyen her erkeğin peşine gittiğini öğrenmedin mi? Ve şimdi böyle birisi için kendi oğlunu feda ettin. Delirdin mi?“ Arkadaşının bu öfkeli sözlerinin karşısında İsmet sustu. Ama bir an sonra başını kaldırıp doğru Tamer’in gözlerine baktı. „Sana söyledim ya, Songül’ü çok seviyorum“ dedi.“ (“SONGÜL” öyküsü 55 plus 01/2003 dergisinden alınarak Türkçeye çevirildi.) Size anlattığım öykünün gerçek olduğuna inanmak zordur. Çünkü İsmet’in sevgisine benzeyen bir sevgi gayet nadir görülür. Evet, bu öykü bir benzetme olarak yazıldı. Her halde bazınız çok uyanıktır ve hemen benzetmenin anlamını fark etmiştir. Bakalım, bilecek misiniz, bu öykünün yazarı İsmet’i kime benzetmek istedi, Songül’ü kime benzetmek istedi? Peki, Tamer kime benzer? Kısacası Songül, huzursuz, acılaşmış, sertleşmiş, günahlı insanı temsil eder. İsmet’in Songül’e olan şaşırtıcı sevgisi ve onu kurtarmak için yaptıkları, Tanrı’nın günahlı insanı değerli sayıp onu kurtarmak için yaptıklarına benzer. Tamer ise „Tanrı hiçbir şart koşmadan sevmez, kötü insanı kabul etmez” diyenlerin namına konuşmaktadır. „Songül“ öyküsünden neler öğrenebildiğimizi sıraya koymadan önce aramızda olabilecek bir soruya cevap vermek istiyorum. Aramızda Sünni Müslüman olarak büyümüş olanlar şu soru sorabilirler: „Böyle bir öykü anlatarak yüce Tanrı’yı bir insana benzetmek olur mu?“ Tanrı’nın insandan kat kat yüce olduğunu biliriz. O doğmaz ve O ölmez, O’nun bizim bedenimize benzer bir bedeni yoktur. Yine de davranışlarında ve duygularında O’nu insana benzetebiliriz. Çünkü Tanrı insana, kendisininkine benzer bir kişilik verdi. Tanrı’yı anlatmak için yalnız görünmeyen öbür dünyadan söz edersek, kimse bir şey anlamayacak. Tanrı kendisini bize açıklayacak olursa, bizim anlayabileceğimiz sözler kullanacak, kendi davranışlarını bizim davranışlarımıza benzetecek. Kutsal Kitap bunun örnekleriyle doludur. Bu örneklerin birkaçını sıralayalım: 1) Tanrı bir krala benzetilir. Kral halkını yönetir. Buyruklarını ilan ettirir. Saygı ve buyruklarına itaat bekler. Yasalarını çiğneyeni sorumlu tutar, iyilik edeni ödüllendirir. 2) Kutsal Kitap’ta Tanrı birçok yerde iyi bir babaya benzetilir. İyi baba çocuklarını sever, kayırır, onları eğitir ve terbiye eder, onların kendisi gibi davranmalarını ister, yaralandıkları zaman onlara acır, O’ndan uzaklaştıkları zaman onları özler, O’na döndüklerinde sevinip onları bağışlar. 3) Gerek Eski Antlaşma Kitapları olan Tevrat ve Zebur Kitaplarında, gerek İncil Kitabında Tanrı iyi bir çobana benzetilir. O, sürüsünü sever, koyunlarını hırsızlardan, kurtlardan korur, yoldan sapıp kaybolmuş koyununu büyük fedakârlıkla arayıp tekrar sürüsüne getirir. 4) Yeşaya 66: 13′te Tanrı, çocuğunu teselli eden bir anneye benzetilir: Ayet şöyle: „Çocuğunu avutan bir anne gibi avutacağım sizi.“ Ne kadar güzel bir söz! 5) Matta 23: 37′de Tanrı bir insana değil, bir tavuğa bile benzetilir: Ayet şöyle: „Tavuğun civcivlerini kanatları altına topladığı gibi, ben de kaç kez senin çocuklarını toplamak istedim, ama siz istemediniz.“ 6) Gene bütün Kutsal Kitap’ta Tanrı bir kocaya, insanlar ise bu kocanın eşine benzetilir. Bir yandan Tanrı bu insanları „eşi“ olarak seçtiği için bu insanlar O’nun gözünde çok çok değerli olur. Tanrı bu „eşine“ bin bir armağan verir, onu sevindirir. Eşinin görkemli ve lekesiz olmasını, kendisine saygı göstermesini ve kendisine sadık kalmasını ister. Bunun geniş örneği „Ezgiler Ezgisi“ kitabında bulunur. Öbür yandan insanlar Tanrı’ya sırt çevirdiklerinde, başka ilahlara hizmet ettiklerinde, Tanrı’nın yolunda değil de, kendi yollarında yürüdüklerinde, bu insanlar sadakatsizlikle suçlanır, kötü kadına, fahişeye, kocasına tiksinti veren bir kadına benzetilir. Ama şaşılacak şey şudur ki Tanrı, sadakatsizlik etmiş, kendisini terk etmiş bu „eşini“ sevmeye devam eder. Bunun en geniş örneğini Hoşea Peygamberin kitabında buluruz. Tanrı’nın kendisini bir kocaya benzettiği ayetlerden bir örnek vereyim: „Geri dön, ey dönek halk“, diyor Rab, „çünkü kocan benim.“ Yeremya 3: 14 İşte „Songül“ öyküsünün yazarını haklı buluyorum. Bu öyküyle Tanrı’nın bize olan sevgisinin ne kadar büyük olduğunu anlatmaya çalıştı. Şimdi bu öyküden neleri öğrendiğimizi sıralayalım ve aynı zamanda bu öğrendiklerimizi destekleyen Kutsal Kitap ayetlerine bakalım. 1) Tanrı insanları seviyor, günahlı insanları bile seviyor. „Ne var ki, Tanrınız RAB (size lanet okumak isteyen) Balam’ı dinlemek istemedi. Sizin için laneti kutsamaya çevirdi. Çünkü Tanrınız RAB sizi seviyor.” Yasanın Tekrarı 23: 5 Rab, „Sizi sevdim“ diyor. Oysa siz, „Bizi nasıl sevdin?“ diye soruyorsunuz. Malaki 1: 2 “Tanrı sevgidir.” 1 Yuhanna 4: 8 “Biz seviyoruz, çünkü önce O (Tanrı) bizi sevdi.” 1 Yuhanna 4: 19 2) Tanrı insanları çok sevdiği halde, onların ne kadar günahlı, ne kadar bozuk olduklarını da görüyor ve bu durum O’na sonsuz acı veriyor. „Rab baktı, yeryüzünde insanın yaptığı kötülük çoktur, aklı fikri hep kötülüktedir.” Yaratılış 6: 5 Yazılmış olduğu gibi: „Doğru kimse yok, tek kişi bile yok. Anlayan kimse yok, Tanrı’yı arayan yok. Hepsi saptı, tümü yararsız oldu. İyilik eden yok, tek kişi bile!“ „Ağızları açık birer mezardır. Dilleriyle aldatırlar.“ „Engerek zehiri var dudaklarının altında.“ „Ağızları lanet ve acı sözle doludur.“ „Ayakları kan dökmeye seğirtir. „Yıkım ve dert var yollarında. Esenlik yolunu bilmezler.“ „Tanrı korkusu yoktur onlarda.“ Romalılar 3: 11-18 „Beni günahlarınızla uğraştırdınız, suçlarınızla usandırdınız.” Yeşaya 43: 24 3) İnsanların büsbütün bozulmuş olduklarına rağmen, Tanrı onları sevmeye, onlara seslenmeye devam etti. Sonunda İsa Mesih’i onların arasına gönderdi ki, insanlara sevgisini daha da çok açıklasın. „Tanrı eski zamanlarda peygamberler aracılığıyla birçok kez çeşitli yollardan atalarımıza seslendi. Bu son çağda da her şeye mirasçı kıldığı İsa Mesih aracılığıyla bize seslenmiştir.” İbranilere 1: 1-2 4) İnsanlara sevgisini göstermek ve onları düştükleri kötü durumdan kurtarmak için Tanrı İsa Mesih’i feda etti. „Çünkü Tanrı dünyayı o kadar çok sevdi ki, biricik Oğlu’nu, yani İsa Mesih’i verdi. Öyle ki, O’na iman edenlerin hiçbiri mahvolmasın, hepsi sonsuz yaşama kavuşsun. Tanrı, Mesih’i dünyayı yargılamak için göndermedi, dünya O’nun aracılığıyla kurtulsun diye gönderdi.” Yuhanna 3: 16-17 (Bu sözler yanlış anlaşılmasın: Tanrı’nın bedeni yoktur ki, evlenip de O’nun bir çocuğu olsun. İsa Mesih için „Oğul” sözcüğü kullanıldığında, bunu „ruhsal bir oğulluk” olarak anlamalıyız, çünkü İsa Mesih’te Tanrı’nın ruhu vardı.) „Tanrı, bize olan sevgisini şununla gösteriyor: biz daha günahlıyken, Mesih bizim için öldü.“ Romalılar 5: 8 „Sevginin ne olduğunu, Mesih’in bizim için canını vermesinden anlıyoruz.” 1 Yuhanna 3: 16 „Öyleyse buna ne diyelim? Tanrı bizden yanaysa, kim bize karşı olabilir? Öz Oğlu’nu bile esirgemeyip O’nu hepimiz için ölüme teslim eden Tanrı, O’nunla birlikte bize her şeyi bağışlamayacak mı?“ Romalılara 8: 31-32 „Çünkü İnsanoğlu (İsa Mesih) de kendisine hizmet edilsin diye değil, hizmet etmeye ve birçok insanın kurtuluşu için canını vermeye geldi.” Matta 20: 28 5) Tanrı, yalnız geriye, insanın şimdiye kadar yapmış olduğu kötülüklere bakmıyor. O, daha çok ileriye, insanın kendisine döneceği, Tanrı’nın sevgisini göneneceği, yeni, Kutsal Ruh’la dolu olan hayatta yürüyeceği zaman ne kadar güzel ve ne kadar kıymetli olacağına bakıyor. Bu imanla Tanrı şimdiden günahlı insanı seviyor. İnsan Tanrı’nın sevgisini kabul ederse, Tanrı’nın sevgisi bu insanı değiştirecektir. „Onların dönekliğini (bozukluğunu) düzelteceğim, gönülden seveceğim onları, çünkü onlara karşı öfkem dindi.“ Hoşea 14: 4 „Geri dönün, ey dönek çocuklar, dönekliğinizi iyileştireceğim.” Yeremya 3: 22 Peki, bazı din adamlarının bize söyledikleri söz, yani „Tanrı, iyi insanları sever de, günahlı insanları sevmez” sözü sizce doğru mu? „Tanrı yaramaz, seslemeyen, ibadetini yapmayan çocukları sevmeyip cezalandıracak” diye evlatlarını uyarıp korkutan anneler iyi mi ederler? Kutsal Kitap’ta bize sunulan Müjde şudur: Tanrı ezelden beri insanları sever, günahlı insanları da sever. Hem de onları o kadar çok sever ki, onları kötü durumlarından kurtarmak için her şeyini feda etmeye hazırdır. İnsanlara sevgisini kanıtlayarak onları kendisine dönmeye çağırır, kendi sevgisini kabul etmeleri için rica eder. Tanrı’nın söylediklerine kulak vermek bize kaldı. Karar verip Tanrı’nın yüce sevgisini kabul etmek de bize kaldı. Sevgili okuyucumuz, okuduğunuz “Songül” öyküsü hakkında söyleyeceğiniz veya soracağınız varsa, lütfen bize mektup yazınız. Haberlerinizi bekliyoruz.
Posted on: Fri, 20 Sep 2013 08:58:55 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015