THE NIMMO BROTHERS – KING KING Alan i Steve Nimmo. Od 1997 roku niestrudzenie prowadzą swoją bluesową krucjatę na zalanych koszmarnym brit-popem Wyspach Brytyjskich. Pochodzą ze Szkocji, z Glasgow. Zadebiutowali w The Blackwater Blues Band i szybko dołączyli do czołówki tego co pozostało jeszcze w Anglii w niemal całkowicie zdławionej enklawie bluesa. Już pod nazwą The Nimmo Brothers znokautowali tamtejszą scenę blues-rockową, przywracając chwałę należną temu gatunkowi. Pisano o nich, że są najlepszym zespołem od czasu bluesowego boomu z końca lat sześćdziesiątych. Obydwoje zakochani w twórczości Free, Thin Lizzy i Ten Years After, natchnieni muzyką swych muzycznych bohaterów z płyty na płytę rośli w siłę. Ich pierwszy album zdobył tytuł najlepszej bluesowej płyty roku, a The Nimmo Brothers okrzyknięto najlepszym bluesowym zespołem w Anglii. Doceniono ich należycie, a to zawsze dodaje motywacji. Zaczęli pojawiać się na największych europejskich festiwalach. Dziwnym więc wydaje się fakt, że do tej pory nikt w Polsce nie dostrzegł ogromnego potencjału drzemiącego w tych dwóch bluesowych fighterach. Kiedy w Stanach Zjednoczonych po raz pierwszy zaprezentowali materiał ze swego akustycznego, przecudnego New Moon Over Memphis, amerykańska prasa okrzyknęła Alana Nimmo drugim Paulem Rodgersem. Faktycznie jest coś takiego w głosie Alana, w jego frazowaniu i w jego interpretacjach, co natychmiast budzi skojarzenia z dawnym wokalistą Free i Bad Company. Ale to jeszcze nie koniec porównań. W kontekście jego śpiewu i gry przywoływany również bywa sam Warren Haynes. Alan Nimmo na scenie jest muzykiem niczym nie ograniczonym, a jego natchnione gitarowe partie i fantastyczny śpiew, w naturalny sposób muszą budzić takie skojarzenia. Ich wspólna ostatnia płyta Brother To Brother to kolejny najlepszy album na Wyspach i kolejny tytuł dla najlepszego zespołu. Potężna dawka bluesa, funky i rocka wręcz eksploduje z tego krążka. W amerykańskich recenzjach tej płyty zaczęto ich muzyczne dokonania porównywać do Gov’t Mule. Nie sądzę jednak, aby recenzentom chodziło o stylistykę muzyki Braci, a raczej o nieograniczone muzyczne horyzonty i wulkaniczną wręcz energię koncertową The Nimmo Brothers. W 2011 roku Alan i Steve postanowili odpocząć od swego macierzystego zespołu. Steve nagrał album The Wynds Of Life sygnowany własnym nazwiskiem, a Alan powołał do życia interesujący nas King King. Zadebiutował nowym materiałem z albumu Take My Hand na festiwalu Peer Blues Festiwal w 2011 roku obok takich tuzów jak Black Crowes czy Brian Setzer. Dziennikarze z Blues Matters Magazine jednogłośnie okrzyknęli King King najlepszym zespołem festiwalu. Chris Robinson z Black Crowes opowiadał, że słuchając King King odniósł wrażenie, że na scenie stoją Paul Kossoff i Alvin Lee. Pięknie podkolorowany funky blues rock eksplodował z niespotykaną dotąd w Anglii furią. Kolejne nagrody dla najlepszego koncertowego zespołu roku i najlepszego albumu zamknęły wszystkim niedowiarkom usta. Po brawurowych wykonaniach Heavy Load, Be My Friend i Wishing Well z repertuaru Free, Alan już bez tanich pochlebstw okrzyknięty został drugim Paulem Rodgersem. A to zobowiązuje. Drugi album King King Standing In The Shadows, to chyba najdoskonalsza płyta z udziałem Alana. Mocarny album z genialnym śpiewem i znakomitymi tekstami, z jego niezwykle błyskotliwą i nieprzewidywalną grą na gitarze to kolejna płyta roku, a King King po raz wtóry okrzyknięto najlepszym zespołem w Anglii. Trzeba lepszych rekomendacji? Myślę, że nie. Niełatwo będzie komukolwiek po nich zagrać i wyjść obronną ręką z tej konfrontacji. Wychodzą na scenę aby zmiażdżyć. Nie jest to żaden southern rock, bo i tak próbowano ich definiować. To blues w najczystszej postaci, podany jedynie bardziej emocjonalnie i agresywniej niż zwykli robić to inni. W każdym aspekcie swej twórczości są wyjątkowi i niepowtarzalni. Powinniście ich zobaczyć i usłyszeć. Dla Agencji Tangerine Paweł Freebird Michaliszyn
Posted on: Thu, 27 Jun 2013 15:33:27 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015