The Curse of Minerva ( Lord Byron - English poet ) (composed: 17 March 1811, Athens) «Η κατάρα τής Αθηνάς» ( Λόρδος Βύρων ) Slow sinks, more lovely ere his race be run, Along Moreas hills the setting Sun; Not, as in northern climes, obscurely bright, But one unclouded blaze of living light; Oer the hushed deep the yellow beam he throws, Gilds the green wave that trembles as it glows; On old AEginas rock and Hydras isle The God of gladness sheds his parting smile; Oer his own regions lingering loves to shine, Though there his altars are no more divine. Descending fast, the mountain-shadows kiss Thy glorious Gulf, unconquered Salamis! Their azure arches through the long expanse, More deeply purpled, meet his mellowing glance, And tenderest tints, along their summits driven, Mark his gay course, and own the hues of Heaven; Till, darkly shaded from the land and deep, Behind his Delphian rock he sinks to sleep. On such an eve his palest beam he cast When, Athens! here thy Wisest looked his last. How watched thy better sons his farewell ray, That closed their murdered Sages latest day! Not yet--not yet--Sol pauses on the hill, The precious hour of parting lingers still; But sad his light to agonizing eyes, And dark the mountains once delightful dyes; Gloom oer the lovely land he seemed to pour, The land where Phoebus never frowned before; But ere he sunk below Cithaerons head, The cup of Woe was quaffed--the Spirit fled; The soul of Him that scorned to fear or fly, Who lived and died as none can live or die. But lo! from high Hymettus to the plain The Queen of Night asserts her silent reign; No murky vapour, herald of the storm, Hides her fair face, or girds her glowing form; With cornice glimmering as the moonbeams play, There the white column greets her grateful ray, And bright around, with quivering beams beset, Her emblem sparkles oer the Minaret;. The groves of olive scattered dark and wide, Where meek Cephisus sheds his scanty tide, The cypress saddening by the sacred mosque, The gleaming turret of the gay kiosk, And sad and sombre mid the holy calm, Near Theseus fane, yon solitary palm; All, tinged with varied hues, arrest the eye; And dull were his that passed them heedless by. Again the AEgean, heard no more afar, Lulls his chafed breast from elemental war Again his waves in milder tints unfold Their long expanse of sapphire and of gold, Mixed with the shades of many a distant isle That frown, where gentler Ocean deigns to smile. As thus, within the walls of Pallas fane, I marked the beauties of the land and main, Alone, and friendless, on the magic shore, Whose arts and arms but live in poets lore; Oft as the matchless dome I turned to scan, Sacred to Gods, but not secure from Man,. The Past returned, the Present seemed to cease, And Glory knew no clime beyond her Greece! Hour rolled along, and Dians orb on high Had gained the centre of her softest sky; And yet unwearied still my footsteps trod Oer the vain shrine of many a vanished God: But chiefly, Pallas! thine, when Hecates glare Checked by thy columns, fell more sadly fair Oer the chill marble, where the startling tread Thrills the lone heart like echoes from the dead. Long had I mused, and treasured every trace The wreck of Greece recorded of her race, When, lo! a giant-form before me strode, And Pallas hailed me in her own Abode! Yes,twas Minervas self; but, ah! how changed, Since oer the Dardan field in arms she ranged! Not such as erst, by her divine command, Her form appeared from Phidias plastic hand: Gone were the terrors of her awful brow, Her idle AEgis bore no Gorgon now; Her helm was dinted, and the broken lance Seemed weak and shaftless een to mortal glance; The Olive Branch, which still she deigned to clasp, Shrunk from her touch, and withered in her grasp; And, ah! though still the brightest of the sky, Celestial tears bedimmed her large blue eye; Round the rent casque her owlet circled slow, And mourned his mistress with a shriek of woe! Mortal!--twas thus she spake--that blush of shame Proclaims thee Briton, once a noble name; First of the mighty, foremost of the free, Now honoured less by all, and least by me: Chief of thy foes shall Pallas still be found. Seekst thou the cause of loathing!--look around. Lo! here, despite of war and wasting fire, I saw successive Tyrannies expire; Scaped from the ravage of the Turk and Goth, Thy country sends a spoiler worse than both. Survey this vacant, violated fane; Recount the relics torn that yet remain: These Cecrops placed, this Pericles adorned, That Adrian reared when drooping Science mourned. What more I owe let Gratitude attest-- Know, Alaric and Elgin did the rest. That all may learn from whence the plunderer came, The insulted wall sustains his hated name: For Elgins fame thus grateful Pallas pleads, Below, his name--above, behold his deeds! Be ever hailed with equal honour here The Gothic monarch and the Pictish peer: Arms gave the first his right, the last had none, But basely stole what less barbarians won. So when the Lion quits his fell repast, Next prowls the Wolf, the filthy Jackal last: Flesh, limbs, and blood the former make their own, The last poor brute securely gnaws the bone. Yet still the Gods are just, and crimes are crossed: See here what Elgin won, and what he lost! Another name with _his_ pollutes my shrine: Behold where Dians beams disdain to shine! Some retribution still might Pallas claim, When Venus half avenged Minervas shame. She ceased awhile, and thus I dared reply, To soothe the vengeance kindling in her eye: Daughter of Jove! in Britains injured name, A true-born Briton may the deed disclaim. Frown not on England; England owns him not: Athena, no! thy plunderer was a Scot. Askst thou the difference? From fair Phyles towers Survey Boeotia;--Caledonias ours.. And well I know within that bastard land Hath Wisdoms goddess never held command; A barren soil, where Natures germs, confined To stern sterility, can stint the mind; Whose thistle well betrays the niggard earth, Emblem of all to whom the Land gives birth; Each genial influence nurtured to resist; A land of meanness, sophistry, and mist. Each breeze from foggy mount and marshy plain Dilutes with drivel every drizzly brain, Till, burst at length, each watry head oerflows, Foul as their soil, and frigid as their snows: Then thousand schemes of petulance and pride Despatch her scheming children far and wide; Some East, some West, some--everywhere but North! In quest of lawless gain, they issue forth. And thus--accursed be the day and year! She sent a Pict to play the felon here. Yet Caledonia claims some native worth, As dull Boeotia gave a Pindar birth;. So may her few, the lettered and the brave, Bound to no clime, and victors of the grave, Shake off the sordid dust of such a land, And shine like children of a happier strand; As once, of yore, in some obnoxious place, Ten names (if found) had saved a wretched race. Mortal! the blue-eyed maid resumed, once more Bear back my mandate to thy native shore. Though fallen, alas! this vengeance yet is mine, To turn my counsels far from lands like thine Hear then in silence Pallas stern behest; Hear and believe, for Time will tell the rest. First on the head of him who did this deed My curse shall light,--on him and all his seed: Without one spark of intellectual fire, Be all the sons as senseless as the sire: If one with wit the parent brood disgrace, Believe him bastard of a brighter race: Still with his hireling artists let him prate, And Follys praise repay for Wisdoms hate; Long of their Patrons gusto let them tell, Whose noblest, _native_ gusto is--to sell: To sell, and make--may shame record the day!-- The State--Receiver of his pilfered prey. Meantime, the flattering, feeble dotard, West, Europes worst dauber, and poor Britains best, With palsied hand shall turn each model oer, And own himself an infant of fourscore. Be all the Bruisers culled from all St. Giles, That Art and Nature may compare their styles; While brawny brutes in stupid wonder stare, And marvel at his Lordships stone shop there. Round the thronged gate shall sauntering coxcombs creep To lounge and lucubrate, to prate and peep; While many a languid maid, with longing sigh, On giant statues casts the curious eye; The room with transient glance appears to skim, Yet marks the mighty back and length of limb; Mourns oer the difference of _now_ and _then_; Exclaims, These Greeks indeed were proper men!. Draws slight comparisons of these with those, And envies Lais all her Attic beaux. When shall a modern maid have swains like these? Alas! Sir Harry is no Hercules! And last of all, amidst the gaping crew, Some calm spectator, as he takes his view, In silent indignation mixed with grief, Admires the plunder, but abhors the thief. Oh, loathed in life, nor pardoned in the dust, May Hate pursue his sacrilegious lust! Linked with the fool that fired the Ephesian dome, Shall vengeance follow far beyond the tomb, And Eratostratus and Elgin shine In many a branding page and burning line; Alike reserved for aye to stand accursed, Perchance the second blacker than the first. So let him stand, through ages yet unborn, Fixed statue on the pedestal of Scorn; Though not for him alone revenge shall wait, But fits thy country for her coming fate:. Hers were the deeds that taught her lawless son To do what oft Britannias self had done. Look to the Baltic--blazing from afar, Your old Ally yet mourns perfidious war. Not to such deeds did Pallas lend her aid, Or break the compact which herself had made; Far from such counsels, from the faithless field She fled--but left behind her Gorgon shield; A fatal gift that turned your friends to stone, And left lost Albion hated and alone. Look to the East, where Ganges swarthy race Shall shake your tyrant empire to its base; Lo! there Rebellion rears her ghastly head, And glares the Nemesis of native dead; Till Indus rolls a deep purpureal flood, And claims his long arrear of northern blood. So may ye perish!--Pallas, when she gave Your free-born rights, forbade ye to enslave. Look on your Spain!--she clasps the hand she hates, But boldly clasps, and thrusts you from her gates.. Bear witness, bright Barossa! thou canst tell Whose were the sons that bravely fought and fell. But Lusitania, kind and dear ally, Can spare a few to fight, and sometimes fly. Oh glorious field! by Famine fiercely won, The Gaul retires for once, and all is done! But when did Pallas teach, that one retreat Retrieved three long Olympiads of defeat? Look last at home--ye love not to look there On the grim smile of comfortless despair:. Your city saddens: loud though Revel howls, Here Famine faints, and yonder Rapine prowls. See all alike of more or less bereft; No misers tremble when theres nothing left. Blest paper credit; who shall dare to sing? It clogs like lead Corruptions weary wing. Yet Pallas pluckd each Premier by the ear, Who Gods and men alike disdained to hear; But one, repentant oer a bankrupt state, On Pallas calls,--but calls, alas! too late:. Then raves for----; to that Mentor bends, Though he and Pallas never yet were friends. Him senates hear, whom never yet they heard, Contemptuous once, and now no less absurd. So, once of yore, each reasonable frog, Swore faith and fealty to his sovereign log. Thus hailed your rulers their patrician clod, As Egypt chose an onion for a God. Now fare ye well! enjoy your little hour; Go, grasp the shadow of your vanished power; Gloss oer the failure of each fondest scheme; Your strength a name, your bloated wealth a dream. Gone is that Gold, the marvel of mankind. And Pirates barter all thats left behind. No more the hirelings, purchased near and far, Crowd to the ranks of mercenary war. The idle merchant on the useless quay Droops oer the bales no bark may bear away; Or, back returning, sees rejected stores Rot piecemeal on his own encumbered shores: The starved mechanic breaks his rusting loom, And desperate mans him gainst the coming doom. Then in the Senates of your sinking state Show me the man whose counsels may have weight. Vain is each voice where tones could once command; Een factions cease to charm a factious land: Yet jarring sects convulse a sister Isle, And light with maddening hands the mutual pile. Tis done, tis past--since Pallas warns in vain; The Furies seize her abdicated reign: Wide oer the realm they wave their kindling brands, And wring her vitals with their fiery hands. But one convulsive struggle still remains, And Gaul shall weep ere Albion wear her chains, The bannered pomp of war, the glittering files, Oer whose gay trappings stern Bellona smiles; The brazen trump, the spirit-stirring drum, That bid the foe defiance ere they come; The hero bounding at his countrys call, The glorious death that consecrates his fall, Swell the young heart with visionary charms. And bid it antedate the joys of arms. But know, a lesson you may yet be taught, With death alone are laurels cheaply bought; Not in the conflict Havoc seeks delight, His day of mercy is the day of fight. But when the field is fought, the battle won, Though drenched with gore, his woes are but begun: His deeper deeds as yet ye know by name; The slaughtered peasant and the ravished dame, The rifled mansion and the foe-reaped field, Ill suit with souls at home, untaught to yield. Say with what eye along the distant down Would flying burghers mark the blazing town? How view the column of ascending flames Shake his red shadow oer the startled Thames? Nay, frown not, Albion! for the torch was thine That lit such pyres from Tagus to the Rhine: Now should they burst on thy devoted coast, Go, ask thy bosom who deserves them most? The law of Heaven and Earth is life for life, And she who raised, in vain regrets, the strife. *************************************************************************** Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ Μεγαλόπρεπα κι αγάλια τώρα ο ήλιος κατεβαίνει πάνω στου Μοριά τους λόφους με θωριά χαριτωμένη· όχι όπως εις τις χώρες του βορρά, σκοτεινιασμένος, αλλ’ αστραφτερός σαν φλόγα, ζωντανός, φωτολουσμένος. Στα βαθιά νερά μια ρίχνει απαλή, χρυσή αχτίνα και το πράσινο χρυσώνει, το ρυτιδωμένο κύμα. Και στης Αίγινας το βράχο τον αρχαίο και στην Ύδρα ο θεός του κάλλους βάζει του φιλιού του τη σφραγίδα. Πάνω απ’ το βασίλειό του ρίχνει τη φωτοχυσία, αν κι ο κόσμος έχει πάψει να του κάνει πια θυσία. Των κοφτών βουνών οι ίσκιοι μες στον κόλπο σου ριγμένοι, τον φιλούν και τον χαϊδεύουν, Σαλαμίνα δοξασμένη! Οι γαλάζιες τους οι άκρες μες στην απεραντοσύνη βάφονται σαν την πορφύρα που ο βασιλιάς τη ντύνει. Απαλά τα χρώματά του πάνω στις κορφές τα ρίχνει και στολίζει ό,τι αγγίζει με τα χρυσαφένια ίχνη. Ώσπου ο ήλιος, χαιρετώντας την πανώρια τούτη πλάση, πίσ’ απ’ των Δελφών τα βράχια κρύβεται για να πλαγιάσει. Τέτοιο, Αθήνα μου, ένα δείλι ήτανε που ο σοφός σου εχαιρέτησε για πάντα τα’ απαλό, το χρυσό φως σου. Με τι θλίψη οι καλοί σου οι πολίτες τη στερνή του την αχτίδα την κοιτούσαν που ’παιρνε και την πνοή του… Όχι ακόμα, όχι ακόμα, στα βουνά ο ήλιος μένει, ειν’ απρόθυμος να δύσει και ακόμα περιμένει. Αλλά πριν στου Κιθαιρώνα την κορφή να γείρει, πίνει το πικρό ποτήρι ο γέρος και το πνεύμα παραδίνει. Κι έφυγε η ψυχή που τα ’χε όλα περιφρονημένα, που ’χε ζήσει και πεθάνει έτσι σαν άλλου κανένα. Αλλά και στον κάμπο η νύχτα η βασίλισσα προβαίνει απ’ του Υμηττού τα ύψη, δίχως όμως να υγραίνει το ωραίο πρόσωπό της και να προμηνάει μπόρα. Στη μαρμάρινη κολόνα τα φιλιά του στέλνει τώρα το φεγγάρι. Κι εκεί κάτω, στου τζαμιού τον πύργο, λάμπει το σημάδι του και γύρω αστραποβολούν οι κάμποι. Οι πυκνοί μαύροι ελαιώνες κάτω είναι απλωμένοι και ο Κηφισός κυλώντας απαλά γοργοδιαβαίνει. Στο τζαμί τριγύρω – γύρω στέκονται τα κυπαρίσσια και ο τρούλος του γυαλίζει με λαμπρότητα περίσσια. Κι ένας φοίνικας θλιμμένος, στη θρησκευτική γαλήνη, εκεί δίπλα στο Θησείο, μόνος έχει απομείνει. Τί μαγευτικό τοπίο που προσφέρει εδώ η φύση, και αναίσθητος θα είναι όποιον δεν τον συγκινήσει. Του Αιγαίου πάλι ο φλοίσβος, που ακούγεται πιο πέρα, νανουρίζει το περγιάλι μες στον καθαρό αέρα και το ζαφειρένιο κύμα στη χρυσή ακτή χτυπάει και τη γλύκα των χρωμάτων αλαργότερα την πάει. Των νησιών εκεί στο βάθος η σκιά τραχιά μαυρίζει, όταν απαλού πελάγου το χαμόγελο ανθίζει. Έτσι αγνάντευα της γης μας και της θάλασσας τα κάλλη, σαν τα βήματα σε τούτον το ναό με φέραν πάλι, μόνο, δίχως να υπάρχουν φίλοι ή ανθρώποι άλλοι στο μαγευτικό ετούτο και πανώριο ακρογιάλι, που η τέχνη κι η ανδρεία είναι σαν μια οπτασία και που βρίσκονται μονάχα σε ποιητικά βιβλία. Κι όπως έστρεψε η ψυχή μου το ναό για να θαυμάσει της θεάς, που οι ανθρώποι τώρα έχουν ατιμάσει, οι παλιοί καιροί γυρίσαν, το παρόν πια είχε σβήσει και ο Δόξα στην Ελλάδα γύριζε να κατοικήσει! Επερνούσανε οι ώρες. Της Αρτέμιδας τα’ αστέρι είχε φτάσει πια στου θόλου τα ψηλότερα τα μέρη κι εγώ γύριζα μονάχος δίχως να ’μαι κουρασμένος, σε θεού ναό που ήταν εντελώς λησμονημένος. Αλλά πιο πολύ σ’ εκείνον τον δικό σου, ω Παλλάδα, ετριγύριζα, ’κει όπου της Εκάτης η λαμπράδα στις ψυχρές κολόνες πέφτει απαλά μα και θλιμμένη κι ήχος την καρδιά παγώνει σαν από νεκρό να βγαίνει. Ονειροπολώντας είχα για πολύ ’κει απομείνει, θεωρώντας τι απ’ τη δόξα την παλιά είχε απομείνει, όταν, ξάφνου, εκεί μπροστά μου, μια γιγάντια θεότης, η Παλλάδα, με σιμώνει πάνω εκεί, μες στο ναό της! Η Αθηνά ήταν η ίδια, αλλά πόσο αλλαγμένη από τότε που στα τείχη των Δαρδάνων οπλισμένη έτρεχε μ’ ορμή. Μα τώρα η μορφή της διαφέρει από κείνη που ’χε πλάσει του Φειδία τα’ άξιο χέρι. Του προσώπου της εκείνον δεν τον δείχνει πια τον τρόμο κι η γοργόνα της ασπίδας είχε πάρει άλλο δρόμο. Νά το κράνος της, κομμάτια. Τσακισμένο το κοντάρι, κι ούτε τους νεκρούς δεν σκιάζει. Της ελιάς το νιο βλαστάρι π’ ολοένα το κρατούσε, νά το, είναι μαραμένο και ξερό καθώς το σφίγγει με το χέρι παγωμένο. Αν κι από τους αθανάτους τα λαμπρότερα είχε νιάτα, δακρυσμένη είναι τώρα η θεά η γαλανομάτα. Και η γλαύκα της στο κράνος το σπασμένο καθισμένη την κυρά μοιρολογάει με λαλιά απελπισμένη. «Ω θνητέ, – έτσι μου είπε – της ντροπής σου αυτό το χρώμα Βρετανός μου λέει να ’σαι, όνομα ανδρείου ακόμα μέχρι χτες λαού, ελευθέρου, με ωραία πεπρωμένα, τώρα περιφρονημένου, και ιδίως από μένα. Η Παλλάδα πρώτος θα ’ναι της πατρίδας σου εχθρός· την αιτία θες να μάθεις; Κοίτα γύρω σου κι εμπρός. Έχω δει πολλούς πολέμους κι ερημώσεις να πληθαίνουν κι άλλες τόσες τυραννίες να ανεβοκατεβαίνουν. Απ’ του Τούρκου τη μανία γλίτωσα και του Βανδάλου, μα η χώρα σου έναν κλέφτη μου ’χει στείλει πιο μεγάλο. Κοίτα, άδειος ο ναός μου, κατοικία ρημαγμένη, και στοχάσου τι μιζέρια είναι γύρω απλωμένη. Τούτα ο Κέκροπας, κι εκείνα τα ’χε ο Περικλής στολίσει, κι ο Αδριανός τις Μούσες για να τις παρηγορήσει, και ευγνωμονώ και όσους το ναό μου έχουν χτίσει, μα ο Αλάριχος κι ο Έλγιν μ’ έχουν άγρια συλήσει. Και σαν να ’πρεπε ο κόσμος το κατόρθωμα να μάθει, ο Ελγίνος στο ναό μου πάει και τα’ όνομά του γράφει, σα να νοιάστηκε η Παλλάδα να δοξάσει τ’ όνομά του, κάτω η υπογραφή του, πάνω το κατόρθωμά του. Κι ο απόγονος των Πίκτων είναι φημισμένος όσο ειν’ ο αρχηγός των Γότθων, πιθανόν και άλλο τόσο. Αλλ’ ο Αλάριχος τα πάντα είχε αγρίως καταστρέψει με το δίκιο του πολέμου, μα ο ‘Ελγιν για να κλέψει όσα οι βάρβαροι αφήσαν, που ’τανε απ’ ό,τι εκείνος είναι βάρβαρος πιο λίγο, γιατί το ’κανε ο Ελγίνος; Το ’κανε όπως τη λεία παρατάει το λιοντάρι και ακολουθεί ο λύκος ή ο τσάκαλος να πάρει και να γλείψει κάποια σάρκα που απόμεινε ακόμα απ’ του λιονταριού ή του λύκου το αχόρταγο το στόμα. Αλλά των θεών το κρίμα τους κακούργους θα τους πιάσει. Κοίτα τι ο Έλγιν πήρε, κοίτα και τι έχει χάσει. Τ’ όνομά του μ’ άλλο ένα το ναό μου τον λερώνει και το φως της να το ρίξει η Αρτέμιδα θυμώνει. Αν και έχει η Αφροδίτη τη μισή ντροπή ξεπλύνει, η Παλλάδα όμως δεν πρέπει χωρίς γδικιωμό να μείνει». Κι όταν σώπασε για λίγο, έτσι είχα αποτολμήσει, απαντώντας ν’ απαλύνω της οργής της το μεθύσι: Κόρη του Διός, της λέω, γι’ όνομα της Αλβιόνος, και σαν γνήσιος Εγγλέζος, διαμαρτύρομαι εντόνως. Μην κακίζεις την Αγγλία. Ξέρεις από ποιο ’ταν μέρος ο ληστής και συλητής σου; Μάθε, Σκώτος ήταν βέρος. Τη διαφορά να μάθεις αν το θες και την αιτία, από της Φυλής το ύψος κοίταξε τη Βοιωτία. Του νησιού μας Βοιωτία, μάθε, είναι η Σκωτία, και καλά το ξέρω ότι απ’ αυτή τη νόθα χώρα της σοφίας η θεά μας δεν τιμήθηκε ως τώρα. Χώρα άγονη, που η φύση απλοχέρα δεν εστάθη, και που έμβλημά της έχει το ψηλό γαϊδουραγκάθι, που το μόνο προϊόν της είναι τα πηχτά σκοτάδια κι οι τσιγκούνηδες κι αχρείοι που γυρίζουν σα ρημάδια. Των βουνών και των ελών της το υγρό εκείνο αγέρι στα κεφάλια τα κουτά τους σκοτισμό και άγνοια φέρει. Τα μυαλά τα νερουλά τους άγονα ’ναι σαν το χώμα και ψυχρά, όπως το χιόνι που δεν έλιωσε ακόμα. Για τον πλούτο χίλιους τρόπους μηχανώνται τα παιδιά της και το κέρδος τα τραβάει και τα πάει μακριά της. Στην ανατολή, στη δύση, μόνο προς βορράν δεν πάνε: κέρδη να βρουν δίχως κόπο, γη και θάλασσες περνάνε. Ά, καταραμένη ώρα και καταραμένη μέρα, που τον Πίκτο για ληστεία είχε στείλει κι εδώ πέρα! Κι όμως, άξια βλαστάρια γέννησε και η Σκωτία, σαν τον Πίνδαρο που έχει κι η νωθρή η Βοιωτία και μακάρι οι σοφοί τους να νικήσουνε το κλίμα κι οι γενναίοι ν’ αψηφίσουν και του θάνατου το μνήμα, και τη σκόνη αυτής της χώρας ξετινάζοντας και πάλι, σαν παιδάκια να αστράψουν σε χαρούμενο ακρογιάλι, γιατί, όπως σ’ άλλα χρόνια, όταν σε μια ψεύτρα χώρα δέκα ανδρείοι αν υπήρχαν, αποφεύγονταν η μπόρα». «Ω θνητέ, μου είπε τότε η γαλανομάτα η κόρη, τούτο το μαντάτο φέρε στης πατρίδας σου τα όρη: Αν και έχω παρακμάσει, να εκδικηθώ μου μένει και ν’ αποστραφώ μια χώρα σκοτεινή κι ατιμασμένη. Άκουσε, λοιπόν, τις ρήσεις της θεάς Παλλάδας μόνο: άκουσε και σώπα: τα’ άλλα θα ειπωθούν από το χρόνο. Πρώτα στο κεφάλι εκείνου που ’κανε αυτή την πράξη η κατάρα μου θ’ αστράψει, ίδιον και γενιά να κάψει. Ούτε μία σπίθα πνεύμα να μην έχουν τα παιδιά του και αναίσθητα να είναι, όπως και η αφεντιά του. Κι αν βρεθεί απόγονός του να ’χει λίγο πνεύμα ή φάτσα, τότε σίγουρα θα είναι νόθος κι από άλλη ράτσα. Να γυρίζει μ’ απογόνους διανοητικά βλαμμένους και αντί για της σοφίας, της βλακείας να ’χει επαίνους. Κι οι κουτοί να επαινούνε την πολλή καλαισθησία που θα τον χαρακτηρίζει στην αγοραπωλησία, να πουλά κι έτσι να κάνει –τί ντροπή και τί απάτη!– της κλεψιάς και αρπαγής του ένα έθνος συνεργάτη. Κι ο Ουέστ, που της Ευρώπης είναι ο ρυπαρογράφος, μα της δύστυχης Αγγλίας κόλαξ και τρανός ζωγράφος, με τα χέρια σαν αγγίξει έργα τέχνης των αιώνων, μπρος τους θα θαρρεί πως είναι μαθητής ογδόντα χρόνων. Και τριγύρω οι αγροίκοι παλαιστές θα μαζευτούνε με της τέχνης τα μνημεία και αυτοί να συγκριθούνε και το “μαρμαράδικό” του βλέποντας, θα το θαυμάσουν κοκορόμυαλοι στην πύλη βιαστικοί σαν καταφθάσουν. Και, τεμπέλικα, τ’ αρχαία σαν χαζοί θα σχολιάζουν, ενώ οι γεροντοκόρες από πόθο θα στενάζουν και θα κατατρώγουν όλες ψηλαφώντας με τα μάτια των υπέροχων γιγάντων τα μαρμάρινα κομμάτια, και θλιμμένες θα φωνάζουν, όταν δουν τους ανδριάντες: “Ω, οι Έλληνες οι αρχαίοι ήτανε στ’ αλήθεια άντρες!” Και συγκρίνοντάς τους τώρα με εκείνους τους γενναίους, θα ζηλέψουν τη Λαΐδα για τους φίλους Αθηναίους. Πότε σύγχρονη γυναίκα θα ’χει τέτοιον εραστή; Άχ, αλίμονο, ο σερ Χάρρυ δεν του μοιάζει του Ηρακλή… Και στο τέλος, μες στο τόσο το ανώνυμο το πλήθος, θα βρεθεί κάποιος διαβάτης που θα έχει λίγο ήθος· λυπημένος, βλέποντάς τα, άφωνος θ’ αγανακτήσει, θα θαυμάσει τα κλεμμένα, μα τον κλέφτη θα μισήσει. Ώ, καταραμένη να ’ναι η ζωή του και ο τάφος και οργή να συνοδεύει το ιερόσυλό του πάθος. Τ’ όνομά του η Ιστορία δίπλα σ’ εκεινού θα γράψει του τρελού, που της Εφέσου το ναό ’χε κατακάψει. Κι η κατάρα μου πιο πέρα απ’ τον τάφο να τον πάει και το μίσος αιωνίως και τους δυο να κυνηγάει. Ο Ηρόστρατος και ο Έλγιν, και οι δυο ατιμασμένοι, μα ο δεύτερος πιο μαύρος απ’ τον πρώτο θ’ απομένει. https://youtube/watch?v=Oz4mWVgEwJY
Posted on: Wed, 22 Oct 2014 17:59:59 +0000
Recently Viewed Topics
© 2015