Verhalen over pesten: Brief aan een pester En nú is het afgelopen! Manon (30) werd jarenlang gepest op de middelbare school en dat heeft veel invloed gehad op haar verdere leven. Intussen is ze uitgegroeid tot een zelfbewuste, sterke vrouw, maar dat betekent niet dat ze alle vernederingen is vergeten. Met een open brief aan de grootste pestkop van vroeger zet Manon definitief een streep onder het verleden. Waarschijnlijk weet je niet eens meer wie ik ben, maar ik denk nog bijna dagelijks aan jou. Het liefst zou ik je uit mijn gedachten bannen en net doen alsof ik je nooit heb gekend. Helaas is de werkelijkheid anders. Je maakte wel degelijk deel uit van mijn leven, jarenlang. Jouw aanwezigheid had zelfs zo’n invloed op me dat ik er nog steeds last van heb, al is het inmiddels ruim tien jaar geleden dat ik je voor het laatst heb gezien. Die eerste schooldag op de havo - de dag waarop we elkaar voor het eerst tegenkwamen - zal ik nooit vergeten. Jij: knap, slank, blond en vrolijk. Ik: klein, dik, beugeltje, brilletje en verschrikkelijk verlegen en onzeker. Meer dan genoeg redenen om het slachtoffer te worden van een klas vol meedogenloze tieners. Maar gaf dat jou wérkelijk het recht om mij te pesten, te kleineren en uit te lachen? Wat had ik jou aangedaan? Waarom besloot je mij tot het pispaaltje te maken? Was je niet populair genoeg zonder iemand in de buurt die je naar beneden kon halen? Populair was je tóch wel, daar zorgde alleen je uiterlijk al voor. Alle jongens vielen als een blok voor je en alle meisjes waren jaloers op je. Ze wilden allemaal zijn zoals jij. Was dat niet genoeg? Moest je je superioriteit ook nog bewijzen door mij constant de grond in te stampen, zodat jij nog meer straalde? Op deze vragen zal ik waarschijnlijk nooit antwoord krijgen, maar dat maakt ook niet meer uit. Antwoorden kunnen het verleden niet veranderen. Die eerste dag maakte ik een blunder in de klas door zwijmelend te zeggen dat onze wiskundeleraar op Dokter Simon uit GTST leek. Daarmee was mijn lot meteen bezegeld. Jij en het groepje om je heen lachten me uit en de toon was gezet. Maar iedere andere opmerking die ik gemaakt zou hebben, had hetzelfde effect gehad. Dat weet ik zeker. Het ging er niet om wie ik was, hoe ik was, wat ik zei of wat ik deed. Daar interesseerde niemand zich voor. Ik bestond voor jou niet als persoon. Ik was voor jou slechts een middel om je eigen populariteit in de klas nog eens extra te vergroten. Vijf jaar lang werd ik vernederd. Ik werd uitgelachen, genegeerd, bespot en bedreigd. Jullie lieten me struikelen, pikten spullen uit mijn tas en zorgden ervoor dat niemand normaal met mij om durfde te gaan. Weet je nog dat je je vriendje Alex op dinsdagavond naar mijn huis liet bellen? Je wist dat ik alleen thuis was, omdat jouw ouders op dezelfde klaverjasclub zaten als de mijne, iedere dinsdagavond. Nadat ik had opgenomen, begon hij te hijgen en te kreunen en zei hij dat hij naar me toe zou komen om me eens lekker te verwennen. En hij wist dat ik alleen thuis was. Ik ben nooit meer zo bang geweest als toen. Ik heb de knippen op alle deuren en ramen geschoven en ben met een hockeystick als wapen in de gang achter de deur gaan zitten. Bibberend van angst en ellende. Ondertussen hadden jullie lol, maar daar kwam ik de volgende dag pas achter, toen Alex achter me kwam staan en herhaalde wat hij de avond daarvoor over de telefoon tegen me had gezegd. Toen wist ik pas dat het om een wrede grap ging. Ik voelde me tot op het bot vernederd bij het zien van al die lachende gezichten om me heen. Was het echt je bedoeling om me volledig kapot te maken of heb je nooit stilgestaan bij wat je aanrichtte? In het eerste geval kan ik je feliciteren, want het is je namelijk gelukt. Bij het verlaten van de havo was er niets meer van me over. Ik was een waardeloos vod, iemand met wie je geen enkele rekening hoefde te houden. Iemand die er net zo goed niet kon zijn. Dat mijn uiterlijk inmiddels enorm was opgeknapt, maakte geen verschil. Ik had geen beugel meer, droeg contactlenzen en was twintig kilo afgevallen. In de spiegel zag ik een slanke, niet onknappe vrouw, maar in mijn hoofd bleef ik dikke, lelijke Manon. Als je vijf jaar lang ingeprent krijgt dat je niks waard bent, blijft dat hangen. De enige plek ter wereld waar ik me vroeger veilig voelde, was thuis bij mijn ouders. Later gelukkig ook in het zorgcentrum waar ik als verpleegster kwam te werken. Daar werd ik wel gewaardeerd. Daar mochten de bewoners me graag. Daar kreeg ik complimentjes. Niet dat ik geloofde dat die complimentjes echt gemeend waren. Mijn minderwaardigheidscomplex was te groot om zomaar opzij te kunnen zetten. Het heeft me zelfs mijn eerste serieuze relatie gekost. Peter-Paul doorzag me en nam me zoals ik was. Maar zelfs hij kon er op een gegeven moment niet meer tegen dat ik mezelf voortdurend wegcijferde en nooit voor mijn eigen mening uitkwam. Ik gedroeg me als een kameleon: ik paste me aan mijn omgeving aan, in de hoop niet uit de toon te vallen. Want wie uit de toon valt, wordt daarop afgerekend, zo had ik geleerd. Uiteindelijk kwam ik door deze breuk wel tot het besef dat ik aan mezelf moest gaan werken. Ik moest eindelijk de persoon worden die in potentie al in me zat. Maar die persoon was door jou en je volgelingen zo diep weggestopt dat ik hem niet meer kon vinden. Toch is het me gelukt, maar het heeft veel tijd, doorzettingsvermogen en energie gekost. Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik mezelf zoals ik ben. Een jonge vrouw met een leuk gezicht en een goed figuur. Een vrouw die weet wie ze is en die daar ook voor uit durft te komen. Een vrouw met plezier in haar werk en haar leven. En toch zit die onzekere, angstige Manon van de havo nog steeds diep in me. Die Manon zal waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen. Een onaardige opmerking van iemand kan ervoor zorgen dat ik weer voor even in mijn schulp kruip. Kritiek, terecht of onterecht, trek ik me sterk aan en vat ik persoonlijk op. Dat zijn punten waar ik aan moet blijven werken. Maar dat geeft niet. Het hele leven is immers een leerproces. Ook voor jou, zo heb ik begrepen. Mij is ter ore gekomen dat je bent gescheiden, dat je je baan bent kwijtgeraakt en met je kindje noodgedwongen weer bij je ouders bent ingetrokken. Denk niet dat dit mij genoegdoening geeft. Het kan me namelijk niet langer schelen wat jij doet, hoe jij bent of wat je meemaakt. Dat interesseert me niet. Wel vraag ik me af of er niet zoiets als karma bestaat. Dat je terugkrijgt wat je zelf ooit gegeven hebt. Of is het simpelweg zo dat iedereen in het leven goede en slechte periodes meemaakt? Dat de één tijdens haar schooljaren piekt en de ander pas veel later? In dat geval ben ik toch degene die achteraf het hardst kan lachen. Nee, ik lach je niet uit, zoals jij mij zo vaak hebt uitgelachen. Ik lach je toe - vriendelijk, sterk en zelfbewust. Zo ken je me niet. Ik ben nu wie ik wil zijn. Niet dankzij, maar ondanks jou. En daar ben ik trots op.
Posted on: Thu, 27 Jun 2013 05:43:53 +0000
Recently Viewed Topics
© 2015