Verwoest leven na ingreep Veghelse chirurg snijdt zenuwbaan weg uit rug Boekelse vrouw, met funeste en blijvende gevolgen. “ MEDISCHE BLUNDER BRABANTS DAGBLAD WOENSDAG 12 JUNI 2013 REGIO 31 door Peter van Erp BOEKEL – Ze heeft zich bijna een uur groot gehouden. Maar dan komen de tranen. Jolanda Daniëls realiseert zich gaandeweg haar verhaal opnieuw in welke uitzichtloze situatie ze is beland. Sinds 2 december 2009 is ze van een vitale veertiger in één klap veranderd in een fysiek wrak. Haar onderlichaam functioneert nauwelijks nog, het bezorgt haar alleen maar helse pijnen. Pijnen die louter met zware morfinepleisters enigszins onderdrukt kunnen worden. Ze kan nog kleine stukjes lopen, maar dit is het allemaal niet waard. „Ik heb aan de dokters gevraagd of ze de dwarslaesie niet compleet kunnen maken. Als ik daarmee van de pijn verlost zou zijn, deed ik dat, achter elkaar. Maar ze kunnen niet garanderen dat het helpt. Ook sommige mensen die half verlamd zijn voelen nog pijn aan hun benen en onderlijf.” Jolanda Daniëls is geen slachtoffer van een ernstig verkeersongeval of desastreuze ziekte, ze had alleen de pech om tegen de verkeerde chirurg aan te lopen. Deze orthopeed van ziekenhuis Bernhoven presteerde het om bij een operatie in Oss een complete zenuwstreng uit haar ruggewervel te snijden. Met rampzalige gevolgen voor de patiënt. De Boekelse verloor op 44-jarige leeftijd de macht over alle essentiële functies in haar onderlichaam. Haar ontlasting vloeit in een stoma, met een katheder wordt zes keer per dag urine afgetapt. Haar benen verkrampen en haar hakken barsten open, omdat ze loop- en stabewegingen slecht afwikkelt. Maar het ergste is de altijd aanwezige pijn. „Ik heb een tijdje terug nog een kort ritje achterop de scooter met mijn man Jan gemaakt. Het was mooi weer, maar toch te koud voor m’n benen. Toen we weer thuis waren, was het net of er honderdduizend mieren in m’n benen zaten die allemaal tegelijk beten.” Hoe mooi was het leven voor 5 oktober 2009. Voor die dag dat ze plotseling hevige pijn in haar rug kreeg en zich alleen nog kruipend door het huis kon bewegen. Ze had een acute hernia, bleek later. Maar de huisarts schreef haar in eerste instantie alleen pijnstillers voor en stuurde haar bij uitblijven van herstel naar de fysiotherapeut. Ook die geloofde niet in een hernia. Tot zijn patiënt ineens een ‘klapvoet’ kreeg. Een duidelijk teken dat er een zenuw was afgekneld.„Ineens was het spoed, spoed naar het ziekenhuis.” Daar werden röntgenfoto’s en een mri-scan gemaakt. Maar de orthopeed die haar het eerst onderzocht was er al direct van overtuigd dat een hernia de oorzaak van de klachten was. Deze diagnose stellen was het eerste en enige dat de arts goed deed. Er moest zo snelmogelijk een operatie worden uitgevoerd, zo concludeerde hij vervolgens. Vreemd, want de algemene richtlijn in dit soort gevallen is dat altijd eerst met rust en therapie minimaal drie maanden wordt geprobeerd de aandoening te verhelpen. Ook vreemd: het besluit van de orthopedisch chirurg om geen neuroloog te betrekken en ook geen gynaecoloog, zoals de radioloog na bestudering van de foto’s adviseerde. Deze radioloog had namelijk gezien dat in de buurt van de hernia een gezwel op een van de eierstokken zat. Van al deze zaken waren Jolanda en Jan Daniëls niet op de hoogte. Net zo min als van het feit dat de bekwaamheid van hun behandelend arts al langer ter discussie stond binnen het ziekenhuis. Achteraf kreeg het echtpaar uit Boekel van een andere orthopeed van Bernhoven te horen dat zijn solistisch opererende collega al langer in de gaten werd gehouden. In de hectische dagen na de finaal mislukte ingreep kwam er zoveel op het Boekelse stel af dat ze besloten om het gesprek met de collega van de inmiddels geschorste chirurg op te nemen. Een wijs besluit, want daardoor kunnen ze bewijzen wat er is gezegd. De collega van de geschorste chirurg schonk klare wijn. Verhelderend en schokkend. „Hij vertelde ons dat ze al anderhalf jaar bezig waren om deze man te stoppen. ‘Het is erg cru voor u, maar wij zijn blij dat we nu eindelijk kunnen bewijzen dat er iets moet gebeuren’, kregen we te horen.” Voor het echtpaar Daniëls werd pijnlijk duidelijk dat het ziekenhuis al langer op de hoogte was van het feit dat er grote twijfels waren over het functioneren van de ervaren zestiger. Operatie-assistenten barstten in huilen uit toen het onvermijdelijke gebeurde. Ze stonden er met hun neus bovenop toen de prutsende chirurg een leven verwoestte en stuurden na afloop direct een brief naar de directie dat ze nooit meer met deze man wilden werken. Dit kregen de Daniëls te horen van de uit de school klappende collega. Hij vertelde ze ook hoe de chirurg de weggesneden zenuwstreng in een bakje deponeerde voor vernietiging, maar dat het door de aanwezige anesthesist werd veiliggesteld en opgestuurd naar de patholoog-anatoom. Daar werd al snel bevestigd dat het zenuwweefsel betrof. Het duurde niet lang voor de verzekeringsmaatschappij van het ziekenhuis aansprakelijkheid erkende voor de schade die Jolanda Daniëls had opgelopen. De bewijzen waren overweldigend en keihard. Over de hoogte van de schadevergoeding wordt tot op de dag van vandaag onderhandeld, maar het Boekelse paar heeft al wel enkele voorschotten gehad om het leven met tachtig procent blijvende invaliditeit in te richten. Een paar dagen na de operatie putte de geschorste chirurg zich uit in excuses, maar zonder aan te geven waarvoor precies. Vervolgens bleef het stil. Geen woord meer van de arts, geen teken van betrokkenheid door het ziekenhuis. Het stel uit Boekel had Bram Jansen in de arm genomen, een advocaat gespecialiseerd in letselschade. Dat zal een rol gespeeld hebben. Samen met hem werd bij de politie aangifte gedaan tegen de chirurg en ziekenhuis Bernhoven. „Daarna pas kregen we voor het eerst een uitnodiging van het ziekenhuis om over de zaak te komen praten. Maar onze advocaat was niet welkom. Dat hebben we dus niet gedaan”, vertelt Jolanda Daniëls. „Dan zit je daar tegenover een hele groep professionals die zelf wel juristen bij zich hebben.Wat heeft het voor zin?” De aangifte tegen het ziekenhuis werd tot teleurstelling van het echtpaar Daniëls geseponeerd, maar die van de chirurg leidde wel tot vervolging. De man moet zich tegenover de meervoudige strafkamer in Den Bosch verantwoorden. ‘Roekeloos handelen, met ernstig letsel tot gevolg’, zo luidt de aanklacht. Tijdens de eerste pro-formazitting schoot de arts in de ontkenning. Zijn collega’s hadden deze zaak aangegrepen om hem pootje te lichten. Hij had de zenuwbaan hooguit aangetikt met zijn scalpel. Glasharde leugens, weten het slachtoffer, haar man en hun advocaat. De inmiddels gepensioneerde chirurg wordt veroordeeld, daar zijn ze van overtuigd.Wat voor straf zal hem worden opgelegd? Het kan nooit zo erg zijn als de ellende die hij heeft veroorzaakt, weet Jolanda. „Maar in mijn ogen is hij gewoon een crimineel. En criminelen horen achter de tralies. Toch?”
Posted on: Tue, 25 Jun 2013 15:28:59 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015