Wat een rotvakantie zeg. Slecht weer, slecht eten, uitzicht waardeloos, Lek gestoken door een bende witte horzels. Nouja, was wel erg goedkoop. Kostte me maar twee tenen deze keer. Serieus, ik ben er weer. Wat een rits reakties, kaarten, wensen etc. Allemaal ontzettend bedankt. Eens kijken of ik deze keer wat langer kan genieten van mijn vrijheid. Als dank voor al dat reageren het volgende, lees a.u.b. DRIE MAAL IS SCHEEPSRECHT Om in nautische sferen te blijven hierbij het scheepsjournaal opgetekend door kapitein ‘Five Toes’ tijdens het laatste verblijf in de ziekenboeg van het m.s. Leyenburg. Veel leesplezier: DE TWEE LAATSTE DER MOHIKANEN De twee krijgers stonden roerloos staarden op het slagveld neer. Nog heerste rust maar altoos begon de strijd alweer. ‘ Oef’ zei toen Kluk, de linker ‘Mij voelen niet zo stoer’ De rechterKluk, weinig flinker Zei, ‘Mij ook niet, tweelingbroer.’ Zo stonden ze nog even hun dagen reeds geteld Na morgen, is het streven Zijn dan KlukKluk ook geveld. ORNITHOLOGISCH 2 Op een van mijn frisse neus tochtjes naar buiten manoeuvreerde ik mijn rolstoel naast een heer in een soort jagerspak, die af en toe door een op een statief staand fototoestel gluurde. De forse lens was gericht op de naast het ziekenhuis gelegen, verlaten, verpleegstersflat. Ik had wel zin in een olijke conversatie en sprak de man aan. ‘Voor gluurder bent u niet in de wieg gelegd hoor. Die flat staat al jaren leeg.’ Een hevig besnord gelaat keek op me neer en vanuit de hoogte klonk het enigszins arrogant; ‘Grapje zeker?. Ik ben ornitholoog, vriend.’ Ik hield me voor de domme en hij vervolgde, ‘Ik spot o.a. vogels’ ‘Ach ja natuurlijk,’ antwoordde ik nu enthousiast. ‘Ik spot zelf ook graag.’ ‘Nee maar.....ook vogels?’ ‘Mmmmmja, maar alleen vreemde.’ Hij keek me wat weifelend aan, niet helemaal zeker van mijn bedoelingen. Ik hield mijn gezicht in de plooi en ging verder, ‘Gisteren nog, een rotgans, uit Egypte’ Hij knikte aarzelend en gluurde nog maar eens door de lens van zijn toestel. Ineens veerde hij op en drukte een aantal malen af. ‘Jaaaaa, hebben die kip!’ Hij wees ergens omhoog. ‘Zooo’ zei ik vol ontzag. ‘Een kip op elf hoog?’ ‘Nee grapjurk, een slechtvalk’ kwam het nu wat korzelig. ‘Slecht valk, zegt u?’ ‘Ja, een duitse.’ kortaf nu. ‘Had ‘ie beter een goeie arend kunnen worden.’ Bij die woorden rolde ik mijn stoel strategisch wat achteruit. De zeiksnor van meneer begon wat te trillen. Hij reageerde ook niet meer en bleef driftig foto’s maken. ‘Klinkt anders wel ornithologisch, elke vakantie zit het hier vol met duitsers’ En met die woorden spoedde ik mij ziekenhuiswaarts. Je moet het niet op de spits drijven met vreemde vogels. VOOR WILLEM Deze keer kennis gemaakt met Willem. Die mist nog een beetje meer dan ik. Lotgenoten dus. Veel samen buiten gezeten, vrouwen kijken natuurlijk maar ook lange gesprekken. Fijne vent en ik besloot een gedichtje voor hem te maken, zomaar. Nooit meer lange tenen nog maar 1 been om op te staan waar ledematen verdwenen ben je met elkaar begaan Zo samen in een rolstoel waar je samen huilt en samen lacht mis je wel een heleboel maar geeft vriendschap nieuwe kracht. FILO SOPHIA Wat een heerlijke sport, mensen kijken. Daarom zit ik zo graag bij de hoofdingang, al het moois te bewonderen. Zo ook deze keer. Naast mij staat een fiets waar op een gegeven moment een jongedame met een kruk naar toe hinkelt. Ze staat even naast me stil. Dan klinkt het schuchter, terwijl ze naar mijn voet wijst, ‘U hebt heel wat daar meneer.’ ‘Nou nee, ik mis heel wat daar’ zeg ik glimlachend en kijk haar aan. Een alledaags gezichtje kijkt vriendelijk terug. Niet echt knap of mooi maar wel erg aardig. ‘Neem me niet kwalijk dat ik u zo aanspreek.’ Zegt ze, bijna blozend. ‘Helemaal niet, ik hou daar wel van.’ Antwoord ik uitnodigend en knoop een gesprekje aan. Ik vertel over mijn ontbrekende tenen, de oorzaak en kom op het onderwerp orthopedische schoenen. Zij blijkt die ook te hebben, vanwege misvormde voeten. We bleken allebei een verkeerd beeld te hebben van orthopedisch schoeisel. Ze draagt een charmant schoentje waar je inderdaad niks aan kan zien. Ze blijkt ook nog ms te hebben. En zo ontstaat een , ondanks de onderwerpen, geanimeerd gesprek. Ze blijft uiterst beleefd, bedeesd bijna. Na zo’n half uur zegt ze met enige spijt in haar stem, ‘Ik moet gaan meneer, dank u wel voor uw openhartigheid.’ ‘Jij bedankt lieve jongedame, de zon scheen even vandaag.’ Nu met duidelijke blosjes vraagt ze, ‘Mag ik u een hand geven? En dan wil ik u hier nooit meer zien...maar wel gewoon op straat hoor.’ Ik geef haar een hand en lach haar toe. ‘Wie weet meid’ Ze stapt op haar fiets, zwaait nog een keer en verdwijnt. Ik weet niet eens hoe ze heet, maar noem haar filoSophietje. Echte schoonheid zit vaak van binnen, blijkt maar weer.
Posted on: Tue, 09 Jul 2013 15:17:34 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015