ZO BLIJ ALS EEN (GAMBIAANS) KIND Hee lieve mensen, Vandaag is de dag voor mij heel erg goed gestart. Ik heb gewoon een afstudeerplek! Vanaf 26 januari zal ik stage gaan lopen bij het Zorg Innovatie Forum in Groningen. Een plek die ik echt heel graag wilde, dus ik ben super blij dat ik dit allemaal heb kunnen regelen 5000 kilometer verderop! En alsof het geluk vandaag niet op kan. Mijn moeder Jetske en tweelingzus Esther komen vanavond met het vliegtuig aan om mij op te zoeken. Ik zal ze deze week Gambia laten zien en verblijf een weekje bij ze in het hotel. Je begrijpt het al: ik ben zo blij als een kind. Ook heb ik een heel leuk weekend achter de rug. We zijn namelijk met de groep upcountry geweest - de binnenlanden in. Onze chauffeur/gids Abdul heeft ons het echte Afrika laten zien. Het was echt geweldig, maar tegelijkertijd ook zo heftig. En ik ben heel blij om te zeggen dat ik eindelijk eens een keer beeldmateriaal voor jullie heb! Ik zal een aantal ervaringen uit deze reis beschrijven: Laat ik beginnen met de ervaring die het meest indruk op mij heeft gemaakt: de Gambiaanse kinderen. Ik noem ze ook wel toubab-schreeuwers - dat betekent blanke. Om een voorbeeld te geven: Toubab, give me one dalassi (geld) / give me minty (snoep). Omdat ik geen toerist ben en niet dagelijks alle kinderen iets kan, heb ik nooit eerder bewust iets weggeven. Maar deze trip was anders. We gingen namelijk arme compounds bezoeken, een plek waar families met elkaar samen leven. Het werd van ons verwacht dat we iets mee hadden voor de kinderen. Dus daar gingen we dan, met 500 lollys op naar Georgetown! Ik kan je vertellen, er is geen lolly meer over. Iedere keer als de chauffeur stopte, renden de kinderen gillend naar ons toe en drukten ze hun handen door de autoramen heen om iets van ons te krijgen. Ik KAN en WIL dit niet beschrijven, omdat ik er gewoon geen woorden voor kan vinden hoe heftig dit is! Hoe blij kinderen kunnen zijn met een simpele lolly. Ik kan je alleen maar zeggen: kijk het filmpje waarin ik lollys uitdeel en je zult me begrijpen... Bij één van de laatste compound moest ik me echt sterk houden om niet te huilen. Toen we aankwamen zagen we twee kinderen naar ons rennen. Ze hadden iets in hun hand, dat leek op een ballon. Ze waren erop aan het blazen en toen we dichterbij kwamen, zag ik tot mijn schrik dat het niet ging om een ballon. Nee, deze kinderen waren aan het blazen op een condoom. Waarschijnlijk - en dat is maar goed ook - weten ze niet beter. Maar ik vond het echt hartverscheurend om te zien. Gambia kenners hadden ons al verteld: Je hebt Gambia niet gezien als je niet de rivier bent overgestoken. Omdat onze eindbestemming slaveneiland Georgetown was, moesten we wel per boot de rivier over. Toen we bij de pont aankwamen, moesten Emma en ik heel nodig naar de WC. Deze WC kende ik, omdat ik al eerder met de pont van Genemuiden over was geweest tijdens mijn National Geographic trip. Het was echt de meest ranzige WC die ik ooit heb gezien: een gat in de grond, overal vliegen en poep, pis en weet ik veel wat aan de muur. Maar goed, als je moet, dan moet je... We moesten ook nog eens gaan betalen voor die ene WC ook. Dat was ik niet van plan, dus hup, ik vertrok met Emma en onze Gambiaanse vriend Mamadi naar de WC van buren. Op de WC hoorden we buiten al een heel geschreeuw. Het leek echt op een ruzie. Toen we naar buiten kwamen zagen we daar mevrouw van WC A (waar we niet waren gegaan). Ze was helemaal geflipt! Haar ogen knalden bijna haar hoofd uit. Ze was enorm kwaad en een hele scheldpartij volgde. Ik liep er samen met Emma bij weg, maar mevrouw was nog niet klaar met ons. Ze pakte haar knuppel (waar Gambianen normaal het eten mee malen) en probeerde achter Mamadi aan te rennen om hem er eens flink van langs te geven. Gelukkig kon ze worden gestopt door omstanders. Wat een bezoek aan de WC al wel niet teweeg kan brengen zeg! De ferryaankomst was echt zo geweldig om te zien. De ferry moest tussen twee palen door om aan land te kunnen komen. Nou, dat was echt een hele klus. Vooruit, achteruit en ja, na een half uur had de schipper had licht gezien na de palen een flink aantal keren te hebben geramd. De ferry stond vol met autos, mensen en busjes die de ferry af moesten. Op de achtergrond klonk wat zeurderige muziek van de Gambianen die op hun fiets (met parasol) koffie/thee verkochten. Ook dit kan ik gewoon niet beschrijven. Gelukkig heb ik een geweldig filmpje gemaakt van een busje die op zijn Gambiaans van de ferry af rijdt... Ik hoop dat de rijkunsten van de Nederlandse bus/vrachtwagenchauffeurs een stukje beter zijn! Ik zal zeggen, kijk de filmpjes/fotos en oordeel zelf. Ik ben benieuwd naar jullie reactie. Veel liefs, Laura.
Posted on: Mon, 10 Nov 2014 14:37:02 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015