Znalazłam bardzo ciekawy i godny przeczytania artykuł p. Magdaleny Kruk - psycholog, psychoterapeuta dotyczacy traumy, która znajduje sie w ciele i psychice. BARDZO POLECAM bo jest to zjawisko nadzwyczaj ciekawe. Wiedza o sobie samym to potęzne narzędzie uwalniające i dające mozliwość rozwoju. Zamieszczam link do gazetki równiez z którego skopiowałam artykuł. serwer1340893.home.pl/fundacja/wp-content/uploads/2012/06/ZDROWO_z_NATURY__Nr-2__210x297.pdf Trauma dąży do odtwarzania Każdy z nas ma olbrzymi zbiór indywidualnych doświadczeń. W dzieciństwie kształtuje się osobowość człowieka. Właśnie dlatego wczesne lata wydają się być tak ważne. Fiksacja na którymś etapie rozwoju może prowadzić do zaburzeń na poziomie osobowości danej jednostki. Nigdy nie jest tak, że rozwój dziecka przechodzi całkiem gładko i bezboleśnie. Dziecko jest istotą bardzo wrażliwą, ale też pewien poziom frustracji jest potrzebny do jego rozwoju. Aparat psychiczny dziecka nie jest gotowy na przeżycie wszystkich silnych doświadczeń emocjonalnych, dlatego aby poradzić sobie z daną sytuacją dziecko chowa emocje w głąb ciała. Co oznacza, że na poziomie świadomym nie odczuwa ich natężenia, emocje są jednak zapisane i przechowywane w pamięci komórkowej ciała. Fenomen polega na tym, że człowiek w życiu dorosłym tak układa swoją rzeczywistość, aby te dziecięce, zapisane w pamięci komórkowej doświadczenia mogły się uwolnić. Dzieje się tak ponieważ psychika dąży do poczucia bezpieczeństwa. A poczucie bezpieczeństwa przynoszą sytuacje i emocje znane. To jest podstawowe, logiczne prawo funkcjonowania ludzkiej psychiki. Przykładowo, jeżeli rodzic bardziej wrażliwego dziecka wyjechał na miesiąc, to dziecko nie mając poczucia czasu może zapisać w swojej pamięci komórkowej traumę porzucenia. Matka wróciła, a dana osoba w dorosłym życiu będzie panicznie bała się porzucenia (może nawet nie wiedzieć dlaczego) lub nawet będzie prowokowała do tego aby ją porzucano. Inny przykład: dziewczyna z domu alkoholowego z dużym prawdopodobieństwem znajdzie sobie męża uzależnionego, ale niekoniecznie od alkoholu. Ważne, żeby w jego osobowości były cechy charakterystyczne osobie zależnej. Może być uzależniony od seksu, pracy itp. A jeśli od razu nie będzie, może się taki stać po kilku latach. Dobieramy tak naszą rzeczywistość, aby scenariusz trwał nadal. Czasem jednak zmieniamy role. Jeśli ktoś pochodzi z rodziny, w której była przemoc, najprawdopodobniej w rodzinie, którą założy, będzie oscylował od roli ofiary do roli agresora. Istnieje też taki scenariusz w którym nieuwolnione wspomnienia zamieniają się w chorobę ciała np. nowotwór. Na poziomie świadomym chcemy być zdrowi i szczęśliwi, a na poziomie podświadomym tak naprawdę sami sobie blokujemy drogę. To nie czynniki zewnętrzne przeszkadzają nam osiągnąć to co pragniemy. W 90 % to my jesteśmy odpowiedzialni za naszą rzeczywistość. Trauma dąży do odtwarzania. Inaczej mówiąc to dziecięce „ja” chce przejść przez dane doświadczenie jeszcze raz, aby móc sobie z nim poradzić. Na szczęście mamy wpływ na nasze życie. Jednym ze sposobów na wyjście z błędnego koła jest psychoterapia. To właśnie tu przyglądamy się powtarzalnym wzorcom przynoszącym cierpienie i szukamy drogi wyjścia. Magdalena Kruk Psycholog, psychoterapeuta osrodekprema.pl Każdy z nas ma olbrzymi zbiór indywidualnych doświadczeń. W dzieciństwie kształtuje się osobowość człowieka. Właśnie dlatego wczesne lata wydają się być tak ważne. Fiksacja na którymś etapie rozwoju może prowadzić do zaburzeń na poziomie osobowości danej jednostki. Nigdy nie jest tak, że rozwój dziecka przechodzi całkiem gładko i bezboleśnie. Dziecko jest istotą bardzo wrażliwą, ale też pewien poziom frustracji jest potrzebny do jego rozwoju.
Posted on: Sun, 18 Aug 2013 19:22:03 +0000
Recently Viewed Topics
© 2015