do doja tju thoja dicka juve qe dilni xhiro dhe jepni keshilla dhe çdo fjali e filloni me mbase duhet te beje ndryshe. mos diskutoni kurre me nje te dashuruar, eshte humbje kohe. sepse i dashuruari nuk eshte i keq, ai ju degjon, mbase mund edhe te mendoje: oh, ka te drejte. me pas sheh personin qe do, merr ato keshillat, i hedh tutje, dhe fillon perseri aty ku e kishte lene. fillon te vuaj, te qaje, te enderroje pa pasur nevoje te fleje, te ndjeje zemren ne fyt çdo here qe degjon personin qe do te thote emrin e tij. nuk ka rendesi se sa here do i thoni qe po gabon, qe po i ben gropen vetes, sepse i dashuruari do dali perseri nga shtepia ate dite, dhe gjithmone do shpresoj qe ne rruge, rastesisht, te takohet me personin qe do. nuk ka rendesi nese nuk do ndodhi gje, me te dashuruarin nuk diskuton dot, nuk ka realitet per te, kupton? dhe ai do e kuptoj gjithmone kur te jete vone, kur turpi te kete thyer çdo limit, kur dhimbja per te eshte kthyer ne diçka monotone. i dashuruari tashme i ka pranuar keto gjera, kupton? i dashuruari duhet ta perplase koken, jo 1, por 2 mije here, per ta kuptuar se te dhemb vertete, sepse i dashuruari ka kete force brenda vetes qe nuk mund te kontrolloje, dhe qe e ndihmon te mos dorezohet edhe ne kushtet me te keqija. ndaj, une, donnie, po jua kerkoj me doren ne zemer, mos i jepni keshilla te dashuruarve. i dashuruari eshte gjithmone tjeterkund, me ate nuk diskutohet: me e lehte do ishte te fusesh oqeanin ne nje luge çaji, se sa te diskutosh me nje te dashuruar. (donnie)
Posted on: Thu, 17 Oct 2013 17:17:56 +0000