https://youtube/watch?v=Kk6eUjeUVXU Hajery na śtymplu ... abo św. Antónik ... Mieli my we Polsce, a łosobliwie sam u nôs na Ślónsku we łostatnich latach mocka elwrów, i to niy skuli tego, co sie naszym karlusóm bakać niy kce ale beztóż, iże sam u nós bóła nôjbarzij iptowato ta côłko resztrukturyzacyjô. Bezmać terôzki już jes deczko lepszij ale niy na tela, coby my niy musieli kupować wónglô kajsik na Ukrainie abo we ... Nowyj Zelandii. A już kiejsik nasz szykowny, ślónski Karlik ze Kocyndra łozprawiôł cosik takigo, co jô terôzki byda rzóndziół po swojimu. Spichło sie kiejsik dwiuch berkmónów, kierzy jesce niy tak dôwno społym fedrowali na grubie, chodzowali do kupy na jedna szychta a terôzki już ze śtyry miesiónce byli po kindygónku, na śtymplu znacy – poszli na zielónô trôłwa. – Sergust chopie! – prawi Hajna. – Jak sie môsz Jorguś, ty giździe diosecki? A dyciś jô cie już pierónym dôwno na tym naszym chorzowskim frisznym lufcie niy trefiół. Kajś sie to do dioska schróniół? Gôdej, a wartko! – Witej Hajnuś! – lachnół sie pod fusiskiym Jorg. – Nikaj’ech sie niy skukôł ale bydzie już bez dwa tydnie jak móm, jakech yntlich znod ... robota! – Niy gôdej! Môsz robota? Jakô robota? Kaj i u kogo? Jô przecamć deptóm i sznupia za robotóm już bez trzi miesiónce i blank nikaj ji niy poradza nojść. – Nó ja, wiysz, jô sie festelnie porzykôł do świyntego Antónicka, totyż żech zarôzki ruc-cuk robota znod! – Jaaaa? ... Nó, tóż pyrsk, trzim sie! Jô niy móm już terôzki za tela czasu, musza sie festelnie uwijać, bo i jô sie porzykóm do świyntego Antónicka, tóż możno i jô znojda jako fucha! – Nó, tóż pyrsk Hajna! I tak ci poszoł Hajna prościuśko, direkt do naszego chorzowskigo kościoła, do „Antónika”, kniksnół przed figórkóm świyntego i rzykôł a rzykôł ło robota dlô sia. Rzykôł jak przinôleżi ale zółwizół nikaj ji niy poradziół znojść. Deptôł do tego kościoła tak bez pôrã dnioszków, łamziół côłki tydziyń, a jakisik roboty jak niy móg ujzdrzić tak i jij niy znod. Tak możno po chnet dwiuch tydniach prziszoł ci łón do tego kościoła ku figórce świyntego Antónicka a sam prawie kościylny Kucicek śmiatôł ci za ółtôrzym papry i kurz. Tyn berkmón Hajna szmaruje prómp ku świyntymu Antónickowi, wycióngô ci łobie zaciśniynte gorzci i rzóndzi: – Świynty Antóniku, eźli jô do pojutra niy znojdã żôdnyj roboty, to cie sam na blank dróbniuśke kónski łozwala!!! Nó, i poszoł tak wartko jak sam prziszoł. A kościylny pierónym sie przelynknół sie i pylnół sie ku farze, ku farorzowi i znerwowany gôdô: – Panoczku Farorzyczku, jes festelnie źle! Blank usmolynie! – Nó, a po jakiymu mój ty Kucicku? – pytô sie go farorz. – Anó, bo bół sam terôzki we kościele jedyn istny i fest przigrôżowôł gorzcióm świyntymu Antónickowi, i rzóndziół, iże kiej do pojutra niy znôjdzie żôdnyj dlô sia roboty, to tego świyntego łozburdô na nôjmyńsze kónszczyczki. – Aaaa, to potrza jakosik tymu zaradzić, bo bóła by możno urwa i żôl tyj srogij figóry. Nó ale, co tyż sam idzie zrobić? – Jezderkusie, panoczku Farorzyczku – strôpiół sie kościylny – a możno by tak zawrzić kościół? – Ale, bogać tam, zawrzić kościół. Przeca niy lza zanknóńć kościoła! ...Aaaa, dzisz! Jô już miarkuja! Weź dyć żysz ta maluśkô figórka świyntego Antónicka i postôw jóm na tym samym placu, co styrcy ta srogo, a ta szykownô i srogachnô figóra przismyc sam dó mie na fara. Jak tyn łochyntol, ftory łodgrôżôł sie tymu świyntymu łozburdô ta maluśka figórka, to niy bydzie takô urwa i mierziónczka. Kościelny poszoł po ta srogachnô figóra, przismycół jóm na fara ale ło tyj blank maluśkij do imyntu przepómniôł. Skapnół sie ło rozwidnioku i zarozki wróciół sie i wzión ze fary tego maluśkigo Antónicka. Nó ale kiej ino postawiół jóm na placu tego srogigo świyntego, wloz razinku tyn łozjargany berkmón. Kościelny niy kciôł coby go tyn istny, tyn nasz Hajna ujzdrzôł i beztóż tyż skrół sie w łoka mrziku za ółtôrzym. Hajna podlazuje bliży, ujzdrzôł maluśkô figórka ale tyj blank srogij nikaj niy ma, nikaj niy poradzi ji spomiarkować. – Hej, bajtel, a kaj sóm fater? – pytô sie tego maluśkigo Antónicka. – A, a ... łóni poszli kajsik po robota! – łodpedziôł ze połnóm rzicióm bobków kościelny skukany za ółtôrzym. – Nó, dziwejcie sie, to już terôzki, we tych czasach jô na isto żôdnyj roboty niy nojda, kiej już i świynte, te świynte łod szukaniô stracónych rzecy za robotóm sznupióm! – pedziôł sóm do sia berkmón Hajna. – Do sto pierónów ze takóm lajeróm! – zapieróniół na łostatek i poszoł ....
Posted on: Sat, 16 Nov 2013 07:30:02 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015