Önemli değil. Gerçekten! Bende herkes gibi hissediyorum. Bir arabanın altında kalmış gibi, çırılçıplak sokakta geziyormuş gibi ne bileyim işte bütün insanlar ölmüş ve bu dünyada yapayalnız kalmışım gibi.. Uzun uzun susuyorum, dualar yetmiyor dindirmeye içimdeki bu kıpkırmızı yangını. Önemli değil. Bir parçamı sende unutmuş gibiyim sadece, yaşama organımı sana armağan etmiş gibiyim. Sanki beni gökyüzüne asılı bıraktın ve sanki ben kara lekesiyim artık mavinin.. Sorgulamaktan vazgeçtim. Adaletli bir hayata sahip olabilme umudumu yitirdim ve ne varsa sana dair hayallerimde benim hepsinden vazgeçtim. Aklıma çivilenmiş şeyler var. Gülüşündeki adını hiç bir şairin anlatamadığı tanrı huzuru mesela. Mesela ellerimin kendini peygamber gibi hissetmedi dolanırken saçlarının arasında. Biliyorsun ben sevdim seni ellerimle bir taşı oyar, bir baharı doğurur, bir geceyi kasıklarıma diker gibi. Sancılı, kederli ama şikayetsiz. Ama kabullenmiş. Ama bilerek, isteyerek.. Hem nasılsın ? Hala kar beyaz mı gömleklerin ? Sarhoş oluyor musun ? Kemiklerini kırarcasına sarılıyor musun o kadınlara ? Göğsünde mi uyutuyorsun onları da ? Onların alnına değiyor mu dudakların ? Peki kokun karıştı mı bir başkasının kokusuyla ? Önemli değil. Sadece biraz kıyamet kopmuş gibi hissediyorum. Kelepçelenmiş, sorgulanmış, dövülmüş ve tüm faili meçhul cinayetler üzerime zimmetlenmiş gibi... Hepsi bu. Hepsi bu kadar.
Posted on: Tue, 23 Jul 2013 16:45:48 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015