Şafak söküyordu, güneşin yeni yüzü, günü hep heyecanlandırırdı ve tüm güzel duygular bunun arkasından doğardı. Ufak bir gülümseme, kısık ve çekingen bir ses tonuyla söylenmiş o "günaydın" ve sonra bir cinayet... Sana nasıl âşık olduğumu hatırlamaya çalışıyorum der ve o küskün ifadeyi görebilmek için bakışlarımı yüzüne kilitlerdim. Bilirdim, sen hiç unutmazdın. Hem o anı her ayrıntısıyla hatırlar, hem aynı heyecanla kerelerce anlatırdın. Bir katildin sen ve maktülün seni kerelerce öldürmüştü. Adına aşk diyordunuz. Ben gülümserdim. Sana o ufacık dudak hareketi haftalarca yetebilirdi. Seni sevdiğimi bilirdin ve insan kendisini öldüreni seviyorsa, bu gerçek bir sevgi derdin. Ben dinlemezdim. Şafak söküyordu. Güneş akşamın koynundan çıkmış, o âşık ve parlak yüzünü insanlara göstermeye hazırlanıyordu. Bir durakta otobüs bekliyorduk ve nedense insanlar sadece böyle zamanlarda birbirini farkedebiliyordu. Kimbilir yanımdan kaç kere geçmiştin ve kimbilir yanından kaç kere geçip gitmiştim. Sen bir ufak gülümsemeyle mutlu olabiliyorsun diye ben sana nasıl âşık olduğumu unutacak değilim. Şafak henüz sökmüştü ve ben, beni öldüreceğin, güneşi bana hatırlatışına tutulmuştum. Asena Gülsüm Güneş
Posted on: Fri, 04 Oct 2013 19:06:48 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015