ساحل داور متیو آرنولد دریا امشب - TopicsExpress

ساحل داور متیو آرنولد دریا امشب آرام است. زجر و مد کامل، ماه زیبا قرار ست بر روی تنگه ها؛-- در کرانه فرانسوی نور سوسو می زند و مرده؛ صخره های مقر انگلستان، کم نور و گسترده، در خلیج آرام. به سوی پنجره بیا، هوای شب شیرین است! فقط، از باریکه بلند خط افق جایی که دریا به سطح رنگ پریده ماه می رسد، گوش کن! صدای خروش دلخراش را می شنوی خروش سنگریزه ها که امواج به عقب می نشانند آنها را، و پرت می کنند، و بازگشت آنها، به سوی کرانه بالا، آغاز می شود، و متوقف، و بعد دوباره آغاز می شود، با آهنگی مرتعش و آرام، و می آورد نتی جاودان از اندوه را با خود. سوفوکلس مدتها قبل آن را در دریای اژه شنید، و آن با خود آورد جزر و مدی مه آلود را به ذهنش از بیچارگی بشر؛ ما در صدا یافتیم اندیشه را هم ، آن را از فاصله دریای شمالی شنیدیم. دریای ایمان نیز زمانی تمامیت داشت، و دایره ساحل زمین خوابیده همچون چین های سینه بندی در هم پیچیده و روشن ولی اکنون تنها می شنوم مالیخولیایش را، خروش طولانی و عقب کشیده اش را، عقب نشسته، از نفس باد شبانگاهی، به سوی حوالی وسیع افسردگی و نواحی عریان جهان. آه، عشق، بگذار صادق باشیم با یکدیگر! که جهان، که گویی پیش چشم ما همچون سرزمین رویاهاست، چنان گوناگون، زیبا، تازه، نه شعف دارد، نه عشق، نه نور، نه یقین، نه صلح، نه دوای درد؛ و ما اینجاییم انگار که در میدان جنگی تیره پیچ خورده با هشدارهای مغشوش نبرد و گریز، در آنجا که ارتش های ابله در شب حمله می کنند. Dover Beach The sea is calm to-night. The tide is full, the moon lies fair Upon the straits;--on the French coast the light Gleams and is gone; the cliffs of England stand, Glimmering and vast, out in the tranquil bay. Come to the window, sweet is the night-air! Only, from the long line of spray Where the sea meets the moon-blanchd land, Listen! you hear the grating roar Of pebbles which the waves draw back, and fling, At their return, up the high strand, Begin, and cease, and then again begin, With tremulous cadence slow, and bring The eternal note of sadness in. Sophocles long ago Heard it on the {AE}gean, and it brought Into his mind the turbid ebb and flow Of human misery; we Find also in the sound a thought, Hearing it by this distant northern sea. The Sea of Faith Was once, too, at the full, and round earths shore Lay like the folds of a bright girdle furld. But now I only hear Its melancholy, long, withdrawing roar, Retreating, to the breath Of the night-wind, down the vast edges drear And naked shingles of the world. Ah, love, let us be true To one another! for the world, which seems To lie before us like a land of dreams, So various, so beautiful, so new, Hath really neither joy, nor love, nor light, Nor certitude, nor peace, nor help for pain; And we are here as on a darkling plain Swept with confused alarms of struggle and flight, Where ignorant armies clash by night. Matthew Arnold ترجمه: رویا براتی