कवीता - कोसळ कोसळ मनापासुनी कोसळ कोसळ मनापासुनी होऊन जा मोकळा घुसळून माती, लावून छाती विझव तुझ्या ह्या झळा सरी सरींनी लोळून घे तू खुशाल धबधब येथे इथे साचले जे जे ते त्याने वाहून जाते तुझ्या पुराने, तुझ्या सुराने दगडाला फुटतो पाझर पुन्हा पुन्हा तू तसाच कोसळ झर झर झर झर झर झर पूर्ण मोकळे करून मलाही सोडून जा ही गाठ तोवर येत रहा तू असाच केवळ ताठ कवी - श्रीपाद भालचंद्र जोशी Ketaki Mategaonkar
Posted on: Fri, 09 Aug 2013 13:01:02 +0000