DEZE WEEKIN HUMO.... Het leven is schoon voor wie Lavvi Ebbel (nog) eens wil zien. In fabrieksstad Aalst worden twee avonden georganiseerd met vier lokale iconen uit evenveel decennia. Voor de jaren 80 vroeg men de groep van ‘Give Me A Gun’, ‘Victoria’ en aandrijfriem Cas (nu Luckas) Vander Taelen. En Lavvi Ebbel blies zichzelf nieuw leven in. ‘Ze hadden mij eerst gepolst. Ik wou als de rest ook meedeed. En tot mijn grote vreugde zei iedereen ja.’ De rest, dat is wel wat. Lavvi Ebbel was een hele grote groep. Een zanger, een zangeres, twee gitaren, bas, drums, piano en twee blazers. Met soms ook percussie en flink wat personeelswissels. ‘Jo Bogaert (Technotronic) heeft nog een seizoen gitaar gespeeld bij ons.’ Het chassis was een punkgroepje uit Aalst waarvan de leden in Brussel gingen studeren. ‘Ik hield van simpele rock’n’roll. Elvis Presley, Eddie Cochran. Muziek met vaak niet meer dan een gitaar en een tamboerijn. Ik had niks met die symfonische rock uit de jaren 70. Punk kwam precies op tijd voor mij. ‘Net nu rock volwassen geworden is’, jammerde een journalist in De Standaard. (lacht)‘ Op de campus van de VUB komt Cas de blazers Jan Weuts (bugel) en Eric Michiels (sax) tegen. De blikken verruimen, de gekte begint. ‘Niemand kon spelen. Dus maakten we korte en snelle nummers, zonder solo’s. Het was een hele creatieve tijd. Alles moest anders. We namen onszelf niet au sérieux en ik was niet vies van wat theatraliteit. In het begin hadden we pakjes in geel en blauw plastiek. Mijn zuster zaliger had die gemaakt. Gezweet dat we daarin hebben.’ Een golf van levensvreugde raasde door de Lage Landen. De referenties waren destijds The B-52’s, Devo en Talking Heads. ‘Wonderbaarlijke swingende anarchie, gezonde gekte op het kruispunt van engagement en escapisme. Dansen is een middel, denken is het doel,’ schreef het Nederlandse blad OOR over een concert in 1981 in de Amsterdamse Melkweg. ‘Ons beste.’ Na 250 optredens was de brandstof op. ‘Er viel niet van te leven. In onze hoogdagen verdienden we 25 euro per man per avond. Er waren geen media-aandacht en geen infrastructuur zoals vandaag. Anderzijds maakt dat de muziek uit die tijd zo authentiek. Niets hoefde. En nog een voordeel van die snelle dood: we hebben onszelf nooit herhaald.’ Iedereen zocht een job, behalve Cas. ‘Ik heb in die periode het zelfvertrouwen gekweekt om zelfstandige te worden. Ik wilde leven van wat ik graag deed.’ Bijzonder is ook het verhaal van Eric Michiels die als autodidact - en als Eric Sleichim - wereldroem vergaart met BL!NDMAN. ‘Wat dus bewijst dat een punkgroep een internationaal gereputeerde muzikant kan voortbrengen. Na dertig jaar wandelde hij binnen en was hij instant de Eric van 1981. Diezelfde mens die ondertussen Bach op een saxofoon kan spelen. Vanaf de eerste seconde waren we weer Lavvi Ebbel. De tijd ertussen leek niet bestaan te hebben. Dat was toch wel magisch. Ik herkende mezelf ook in mijn teksten. Die gaan over mijn verliefdheden en over hoe ik de wereld zag. Ik moest toch vaak tegen mijn 21-jarige zelf zeggen: ‘Tiens, ge had gelijk.’ (lacht)’ Lavvi Ebbel speelt op donderdag 3 en vrijdag 4 oktober in CC De Werf in Aalst. Try-out op vrijdag 27 september in jeugdhuis De Kuub in Sint-Agatha-Berchem.
Posted on: Tue, 24 Sep 2013 11:47:54 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015