Deflatie in aantocht: Mooi stukje van Rienk Kramer hoe crisis is ontstaan en hoe hij zich verder zal ontwikkelen. Rienk heeft deze crisis al voor 2000 voorspelt. huisverkopenmetverlies.nl heeft veel gehad aan Rienk Kramer. Zijn laatste voorspelling is deflatie. Helaas is hij er niet meer. De meest interessante perioden in beleggingen van het afgelopen decennium waren daarom 1998-2000 en 2006- 2008. Het kenmerk daarvan was dat de beleggende mensheid massaal in een bepaalde geldcreator geloofde. Bij de eeuwwisseling alles wat met de nieuwe mode van internet van doen had, nadien bekend geworden als de dotbubbel. Die klapte op haar hoogtepunt met toen het grootste aantal aan deelnemers (melkboeren e.d. werden ‘geldmakers’ c.q. daghandelaren in aandelen) en leidde daarmee een beursinstorting in die vandaag als structurele beursbaisse nog steeds niet is afgelopen. In de tweede periode waren de (nieuwe) mensen die toen nog niet geheel verarmd of genezen waren van de eerste crash, eens temeer weer zo overtuigd van de methode van het geld-met-geld-maken dat zij met name op basis van huizen de grootste schuldenbubbel van de geschiedenis creëerden. De daarop volgende crash van beurzen en een reeks overige beleggingsmarkten alsmede onroerend goed was nog groter en pijnlijker dan de relatief kort voordien plaats gevonden financiële massavernietiging. Als inflatie sterker stijgt, gaat de koopkracht van de bevolking terug omdat de economie zich nog niet navenante salarisverhogingen kan permitteren. Daarmee wordt zij vrij automatisch in een deflatoire klem teruggedrukt. Beleggers en publicisten die thans op een inflatiescenario inzetten in de westerse economie, hebben daarbij de inflatiegolf van de 70-er jaren van de vorige eeuw voor ogen. Zij weten uit die periode dat vooral grondstoffen (incl. goud) met prijsstijgingen op inflatie reageerden en verwachten daarom nu hetzelfde. Voor obligaties, maar overigens ook aandelen, was het beslist geen goede periode. Evenwel, we leven thans in een geheel andere tijd qua economisch-financiële condities. Destijds ontstond een extreem wurgende inflatiespiraal doordat een systeem was ontwikkeld om op prijsinflatie (hoofdzakelijk van consumptie) automatisch te reageren met overeenkomstige loonsverhogingen, om de koopkracht op niveau te houden. Zogenaamde indexering. Bovendien werd het renteniveau continu opgetrokken om rendementen te compenseren voor het waardeverlies door de inflatie. En in een te schuchtere poging om daarmee de oververhitte economie af te koelen. Daarmee was in feite niet de inflatie maar de zo te zeggen door mensenhand gecreëerde inflatiespiraal de grote boosdoener. Daarvan hebben bestuurders een pijnlijke les overgehouden. De huidige situatie laat daarenboven ook economisch nog geen loonsverhogingen van betekenis toe. Mensen zijn blij een baan te hebben, heel veel bedrijven moeten zien het hoofd boven water te houden. Zij zouden weinig kans maken als zij hun werkgevers om salarisverhoging vragen. Bedrijven passen allerhande kunstgrepen toe om hun omzet en winst nog op een redelijk peil te kunnen houden. Dat houdt o.m. het sluiten van hele productie-afdelingen in met navenant ontslaan van of besparen op personeel. De industriële overcapaciteit, als even wordt afgezien van stilgelegde fabrieken en opgelegde schepen, is nog steeds schrikbarend hoog. En blijft daarmee een potentiële deflatiedreiging. De statistische indruk dat het bedrijfsleven weer bloeiend draait, is een fata morgana. De grote geldvloed die bij investment banken en speculanten is geland, heeft op grond van vorenstaande overwegingen voor een groot deel ook de weg naar commodities (voeding, metalen en energie) gezocht. Experts en bedrijven die hun business in de sector van die commodities hebben, klagen erover dat de prijzen ver boven elk redelijk niveau zijn uitgestegen van wat op basis van de bestaande vraag-en-aanbod situatie in de wereld acceptabel zou zijn. Aldus gekunstelde prijs stijgingen zijn geen ‘fundamentele’ inflatie. Vandaar dat overheden al langer een onderscheid in inflatiemetingen toepassen: de headline-inflatie en decoreinflatie. De eerste is alles bijeengenomen, terwijl de tweede als daadwerkelijke systeeminflatie wordt beschouwd, en die is daarom zonder de prijsbewegingen van voeding en energie. De prijzen van deze sectoren zijn namelijk teveel aan seizoensschommelingen onderhevig. Bijvoorbeeld: een slechte oogst in het ene seizoen kan door een overdadige (prijsdrukkende) oogst in een volgend seizoen worden opgevolgd. In een strenge winter is energieverbruik hoog, als een zacht seizoen erop volgt is zij laag. Deze nuancering toont in chart 7 dat de fundamentele inflatietrend (core) in de wereld geen enkele reden tot inflatiezorg baart. Verwachting van deflatie door terugvallen van het economisch herstel wegens door de inflatievrees of speculantenjacht overdreven omhoog gezette prijzen zou wel eens reëler kunnen zijn.
Posted on: Fri, 16 Aug 2013 00:32:41 +0000