En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı. Sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani. Cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık. Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya, zıplaya yürüyerek gelirdik. Servis falan yoktu. Hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna bile dalardık. Annelerimiz bu durumu bildiklerinden bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar gönderirdi. Mahallemizdeki teyzeler Annemiz gibiydi. Susayınca girer evlerine su içerdik. Ya da pencereden bize bir sürahi bir bardak uzatırlar, hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik. Kısacası evine gidip gelen elinde mutlaka yiyecekle dönerdi. Anneleri o arada çocuğuna verdiği şeyden bizlere de gönderirdi. Bu bazen bir kurabiye, bazen bir meyve olurdu. Ben bızım cocukluğumuzu cok ozledım.sokaklarımız ruhsuzlaştı sankı.komşumu tanımıyorum ama evının camında,temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der konuşurum.onun dışında orada kim oturur hiç bilmem.Evlerimiz var,içinde yaşayan yok.Parklarımız var,içinde oynayan cocuk yok.AMa her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar ,lüks binalar,ışıl ışıl vitrinler ..... Nedir bunlar? Reklamlarla desteklenen beyni,ruhu ele geçirilmiş insanlar olduk.Birbirimize yabancı,yalnızlıklarımızla yaşar olduk.........
Posted on: Wed, 25 Sep 2013 06:39:07 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015