Eskidenne Facebook bilirdik ne Twitter. Ne Kim Kardashian’ı tanırdık ne de Jhony Deep’i.Bi Angelina Jolie vardı bir de BradPitt.Pepe ile Cailouile büyümedik biz. Pokemonlarla büyüdük.Havalı çocuk, Facebook’ta 1000 tanearkadaşıolan, durumlarını2000kişibeğenen değildi. Ençok kimintasosuvarsa, oyduenhavalı.Kaldırımlarda toz içinde kalırdık, dizlerimizkanardı.Kabuk tutunca da yarayı kaldırmayı severdik. Sehpalarıters çeviripiçine oturursonrada kendimiziiterdik. Kaslı yakışıklıerkekler; güzel kadınlar değildi hayalimizdekiinsanlar. Anne ve babalarımızdı…Heponlargibiolmak isterdik. Eskidensadece gerçek olmadığınıbildiğimiz halde "Öcü"lerden korkardık. Şimdi, insanlargölgelerindenbile korkuyorlar.Nerde okaldırımlarda taso oynayançocuklar?Nerde bisikletinarka tekerleğine pet şişe sıkıştırıp motor sesiçıkarançocuklar? Evine ekmek götürebileni“erkek" biliyorduk. Şimdi, sigara içip, kızlara laf atmanın“erkeklik" olduğu sanılıyor…Çok değil, 4-5 yılönceydi bunlar.Neolduda değiştik. Keşke hàla yaram’azbirerçocuk olsaydıkda sadece dizlerimiz kanasaydı. Hatta şuan eskisi kadar mutlu olmak isterdim ama olamıyo işte sadece bi kaç şey bukadar kötü izler bıraka biliyor hepsi gerçek mutluluğun anısı olarak kaldı
Posted on: Sat, 31 Aug 2013 13:37:13 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015