Even iets minder leuks een stukje geschiedenis dit i.v.m. de herdenking van de val van Srebrenica. Oorlogen in Joegoslavië De oorlogen in Joegoslavië of de Joegoslavische oorlogen vormen een reeks van gewapende conflicten binnen Joegoslavië, die zich vanaf 1991 ontwikkelde als gevolg van het uiteenvallen van de socialistische federatie Joegoslavië. Nadat de federale staat in 1991 was uiteengevallen in Slovenië, Kroatië en romp-Joegoslavië (Bosnië en Herzegovina, Montenegro, Servië en Macedonië) ontstond in delen van Kroatië (Knin en Slavonië) en in Bosnië en Herzegovina een hevige burgeroorlog. Voorgeschiedenis In 1980 overleed maarschalk Tito. Vijfendertig jaar lang was hij als partizanenleider en regeringsleider de absolute heerser in Joegoslavië. In deze periode was het Titoïsme de bindende kracht. De Kroaat Tito drukte elke vorm van nationalisme de kop in, en ontnam zelfs zijn eigen vrouw Jovanka om die reden haar officiële functies. Tito, die besefte dat hij het eeuwige leven niet had, was ruim voor zijn dood begonnen een systeem op te zetten dat moest voorkomen dat de nationaliteiten elkaar in de toekomst naar de keel zouden vliegen. Een te grote Servische dominantie werd voorkomen door de tot dusver binnen Servië verblijvende provincies Kosovo en Vojvodina in 1974 autonomie te verlenen met een nagenoeg gelijke zelfstandigheid als gold voor de zes republieken. Samen met de zes deelrepublieken zouden deze ieder een stem krijgen in de Federatieraad, het belangrijkste besluitvormingsorgaan. Daarnaast was voorzien in een roulerend presidentschap. In 1981 groeide een studentendemonstratie tegen het slechte eten in de universiteitsmensa van de universiteit van Pristina uit tot een Kosovaarse demonstratie voor meer autonomie. Terwijl de economie van Joegoslavië in snel tempo verslechterde, kwam het nationalisme op. Slobodan Milošević, begonnen als communistisch partijleider van Belgrado, klom op tot partijleider in Servië in 1987, en werd boegbeeld van het Servische nationalisme. In 1988 werd de autonomie van Kosovo en Vojvodina wederrechtelijk opgeheven door Servië, waarbij de zetels in de Federatieraad rechtstreeks door Servië bezet werden. In 1989 wist Milošević het Servisch nationalisme verder aan te wakkeren door een toespraak op het Merelveld te Kosovo. Dat jaar werd hij tevens president van Servië. Milošević had nu, middels zijn aanhang in Montenegro, effectief vier van de acht stemmen in de Federatieraad in handen. Intussen had dit irritatie opgewekt in Slovenië en Kroatië. Door het toerisme en de industrie waren deze deelrepublieken altijd al de welvarendste van de federatie geweest. Voor hun netto belastingafdrachten aan straatarme gebieden als Macedonië kregen deze republieken autonomie terug en nu dreigde die hen te worden ontnomen. Slechts door een coalitie te vormen met Bosnië en Herzegovina en Macedonië kon een tegengewicht aan Milošević geboden worden. Bij de verkiezingen in 1990 in deelrepublieken wonnen de nationalisten overal. In Macedonië werd weliswaar de nationalistische VMRO de grootste partij, maar deze kon geen dominante positie veroveren, terwijl in Bosnië en Herzegovina naar etnische scheidslijnen gestemd werd en Alija Izetbegović er de grootste partij leidde. Net op dit moment, toen de spanning op het hoogste punt was, zou bovendien de Kroaat Stipe Mesic de Serviër Borisav Jović als president van Joegoslavië moeten vervangen. Joegoslavië stond op springen.
Posted on: Thu, 11 Jul 2013 08:59:35 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015